Πόσο εύκολα ξεχνάμε και στα πυρηνικά!!

πυρηνικά ατυχήματα μέχρι το 1997

Πόσο εύκολα ξεχνάμε!!!

Τώρα που καταλάγιασαν οι αντιδράσεις από το πρόσφατο πυρηνικό ατύχημα στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις της Ρωσίας κι ενώ οι τουρίστες ζουν την ραδιενεργό περιπέτεια στο Τσερνομπιλ είναι καλό να επισημάνουμε πόσο εύκολα όλοι ξεχνούμε τις αποδείξεις της επερχόμενης καταστροφής και προτιμούμε να στρουθοκαμηλίζουμε μπροστά στον κίνδυνο. 

Και αυτό ισχύει σε κάθε κίνδυνο ακόμη και στα φαινόμενα της κλιματικής αλλαγής, που αυτό το καλοκαίρι τρομοκρατούν με τη σφοδρότητά τους, αλλά αύριο και πάλι θα ταφούν στο νέφος του μείγματος ειδήσεων και fake news που σήμερα διαμορφώνουν τις αντιλήψεις, κατασκευάζουν ανάγκες θέτουν προτεραιότητες και  με επιτήδεια λογισμικά συστήματα διαστρέφουν τις δημοκρατικές διαδικασίες και κυριολεκτικά εκλέγουν κυβερνήσεις. 

 Ήταν 1 Οκτώβρη 1999 όταν ο τότε γραμματέας του ιαπωνικού υπουργικού συμβουλίου αποκαλούσε την επί 15 ώρες ανεξέλεγκτη έκλυση ραδιενέργειας στην Τοκαιμούρα σαν το "χειρότερο" πυρηνικό ατύχημα και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος το αποκαλούσε "ντροπή για ένα σύγχρονο έθνος" ενώ, όπως πάντα, η Διεθνής Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας καθησύχαζε. 

Είχαν προηγηθεί, όχι στην τεχνολογικά λοιδορούμενη Σ. Ένωση, αλλά στην υπερτιμημένη Ιαπωνία 6 πυρηνικά ατυχήματα μέσα σε 5 χρόνια, που όμως θεωρήθηκαν ασήμαντα περιστατικά. 

Αν και εκείνες τις ημέρες τα διεθνή πρωτοσέλιδα μιλούσαν για "Το Σύνδρομο της Ιαπωνίας" (ΑΥΓΗ), "Νέο Τσερνομπιλ" (Ελευθεροτυπία), "Πυρηνικός εφιάλτης" (LA REPUBLICA). "Η αγωνία των πυρηνικών" LE MONDE,  "Θα ενισχυθεί το αντιπυρηνικό αίσθημα" LIBERATION, "Το μήνυμα θα αξιολογηθεί" BILT, ¨"Εξαρτημένη από την πυρηνική ενέργεια η Ιαπωνία" TIME, όλοι "πέσαμε από τα σύννεφα" όταν το 2011 συνέβη το συνεχιζόμενο πυρηνικό έγκλημα στη Φουκουσίμα. 

Δε μπορούμε ακόμη να λησμονούμε ότι το 2000 μετά από "50 πυρηνικά 'επεισόδια" μέσα σε επτά μήνες στο Κοζλοντούι ο τότε πρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας (Λεωνίδας Καμαρινόπουλος) καθησύχαζε την ελληνική κοινή γνώμη υπογραμμίζοντας το γεγονός ότι "το Κοζλοντούι τροφοδοτεί με ρεύμα και την Ελλάδα". 
Είχαν ήδη περάσει πάνω από 10 χρόνια αγώνων  που η Εταιρεία μας και άλλες οικολογικές οργανώσεις αγωνιζόμαστε για το κλείσιμο του συγκεκριμένου εργοστασίου (από το 1983 στο Διεθνές Συνέδριο της Δράμας) και χρειάστηκαν 6 επιπλέον χρόνια για να κλείσει το εφιαλτικά επικίνδυνο για την Β. Ελλάδα Κοζλοντούι σε μιαν εποχή που η Ευρώπη εγκατέλειπε στην πυρηνική ενέργεια Σουηδία 1980, Ιταλία 1987, Ελβετία 1988, Γερμανία 2000 (έκλεισε όλα της τα πυρηνικά εργοστάσια μετά τη Φουκουσίμα 2011). ενώ η Αυστρία έβαλε βέτο για την ένταξη της Τσεχίας στην ΕΕ τη ματαίωση του πυρηνικού της σχεδιασμού. 

Η κοινή γνώμη εύκολα παρασύρεται αλλά το οικολογικό κίνημα ευτυχώς εμμένει και αρκετές φορές επιτυγχάνει σημαντικές νίκες. 

Είναι γεγονός ότι την ίδια εποχή μετά από συντονισμένη διεθνή κινητοποίηση με κέντρο τη Ρόδο χάρη στις προσπάθειες των Θανάση Αναπολιτάνου και Πάνου Τριγάζη, του ελληνικού, τουρκικού και κυπριακού κινήματος, τη συνδρομή της καναδικής ΜΚΟ Nuclear Awarness Project  και του ελληνικής καταγωγής βουλευτή David Martin καταφέραμε να σταματήσουμε την κατασκευή στο Ακούγιου. 

Tότε (σε αντίθεση με τώρα που -παρά την οικονομική κρίση- 2 ρωσικοί αντιδραστήρες συμπφωνήθηκε να τοποθετηθούν σε Ακούγιου και Σινώπη), ήταν καναδικός αντιδραστήρας τύπου CADU και μετά την εμπειρία Ινδίας και Πακιστάν -που από εργοστάσια κατασκεύασαν τα πυρηνικά  όπλα τους, 45 καναδικές ΜΚΟ απαίτησαν από την καναδική κυβέρνηση να σταματήσει τις διαπραγματεύσεις και το πέτυχαν.

Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι παλαιότερα (1980) υπήρξε σχέδιο κατασκευής πυρηνικού εργοστασίου στην Εύβοια, το οποίο ματαιώθηκε χάρη στις κινητοποιήσεις των κατοίκων, ενώ χρειάστηκε διεθνής κινητοποίηση για να σταματήσουμε το 2010 και την κατασκευή νέου πυρηνικού εργοστασίου στο Μπέλενε της Βουλγαρίας. 

Ευτυχώς σήμερα όλα τα κόμματα επίσημα δηλώνουν ότι απορρίπτουν την πυρηνική ενέργεια, αν και στην ΝΔ υπάρχουν ακόμη τάσεις που την υπερασπίζονται. 

Μόνο με διαρκή -επιστημονικά τεκμηριωμένη-  ενημέρωση της κοινής γνώμης, το αντιπυρηνικό κίνημα θα επανακτήσει την μαζική δυναμικότητα, που θα επιτρέψει την εξάλειψη της αόρατης απειλής από τον πλανήτη μας. Στο εφιαλτικό σκηνικό της χειραγώγησης της κοινής γνώμης μέσα από τα νέα συστήματα μαζικής επικοινωνίας, και αυτή μας η προσπάθεια πρέπει να εξελιχθεί. 

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου