Maria Sotiropoulou

National celebrations in the 21st century  Maria Sotiropoulou :  President of the Greek affiliate of IPPNW, the international anti-nuclear organization of medical doctors  translation Wayne Hall “The events during the celebration of 28th October restore to the national anniversary its true meaning” said the legendary symbol of the celebration in question Manolis Glezos. “The parades before the disabled, the youth and the monuments as they took place in all Greece brought back to this occasion its authentic meaning”, he continued.  And it reminded us yet again that in Greece, in contrast to other states, in our national festivals we do not celebrate the victories and triumphs of leaders but the beginnings of sacrifices for freedom. And today we find ourselves again at such a turning point for the defence of our national self-respect. Because all the parties apart from the SYRIZA party (European Left) hastened to condemn as “disrupters” the totality of the pop...

Οι εθνικές επέτειοι τον 21ο αιώνα «Τα γεγονότα κατά τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου ξαναδίνουν στην εθνική επέτειο το αληθινό της νόημα» είπε ο αγωνιστής σύμβολο της συγκεκριμένης γιορτής Μανώλης Γλέζος . «Οι παρελάσεις μπροστά στους αναπήρους, τα νιάτα και τα μνημεία όπως έγιναν σε όλη την επικράτεια ξανάδωσαν στον εορτασμό το αληθινό του νόημα» συμπλήρωσε. Και μας ξαναθύμισε ότι στην Ελλάδα, αντίθετα με άλλα κράτη, δε γιορτάζουμε στις εθνικές μας επετείους θριάμβους ή  νίκες ηγετών, αλλά την αρχή των θυσιών για την ελευθερία. Και σε τέτοιο σταυροδρόμι θυσιών για την προάσπιση της εθνικής μας αξιοπρέπειας ξαναβρισκόμαστε σήμερα. Επειδή όλα τα κόμματα πλην του ΣΥΡΙΖΑ βιάστηκαν να κατηγορήσουν σαν «μπαχαλάκηδες» το σύνολο του λαού που απαγόρευσε για πρώτη φορά στην πολιτική ηγεσία ν’ ανεβεί στο βάθρο των επισήμων και προσπαθούσαν υποκριτικά να διαχωρίσουν τη «δικαιολογημένη αγανάκτηση» με την απόδοση τιμής στους νεκρούς ήρωες είναι ίσως ευκαιρία να ξαναθυμηθο...

Για την τιμή ενός εικοσάρικου πραγματικό περιστατικό Δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ 9-1-98 Στην πλατεία Τερψιθέας στον Πειραιά έξω από τον Οίκο Ναύτη, τις ηλιόλουστες μέρες κάθεται μια χοντρή γυναίκα και ζητιανεύει με θρηνητική φωνή.  «Ότι έχετε ευχαρίστηση κι ο Θεός να σας έχει καλά»  Το σύστημα αποδίδει αφού ο τόπος είναι πέρασμα για τους ασφαλισμένους κι αν δεν αποδώσει μεταστρέφεται σε εξ ίσου θρηνητικές κατάρες, που κάνουν τους ανάλγητους να επιταχύνουν το βήμα, για ν’ αποφύγουν τους κεραυνούς ύβρεων που τους καταδιώκουν ως ερινύες.  Κείνο το μεσημέρι κυριολεκτικά σταμάτησε την κυκλοφορία απ’ τις κραυγές της. Μέχρι κι οι εργαζόμενοι στα γύρω γραφεία και μαγαζιά βγήκαν στα παράθυρα. Ένας ταλαίπωρος γεοντάκος στεκόταν όρθιος μπροστά στην επαιτητική πολυθρόνα με ύφος κατηγορούμενου μπροστά σε εισαγγελέα.  Ανάμεσά τους πεταμένο στο πεζοδρόμιο ένα κέρμα, ένα ολοκαίνουργιο εικοσάρι.  -Βρε παλιάνθρωπε, ούρλιαζε η ζητιάνα. Για ποια με πέρασες; Τι αγοράζεις μ’ ένα εικοσάρ...

"Εμνήσθην ότι χους εσμέν"       Ζούμε ξανά τις νύχτες του σεισμού, που ο ήχος του ραδιόφωνου ακούγεται  ήχος ελπίδας, σαν το σφυγμό τον τακτικό στις φλέβες του ετοιμοθάνατου, όταν ολάκερη η ύπαρξη με ανοιχτούς όλους τους πόρους αφουγκράζεται και το παραμικρό τρέμουλο. Τις νύχτες που οι προβολείς του ουρανού φωτίζουν τρομαχτικά το μεγάλο θάμα: τη Γη να ξαναγεννιέται, να κοιλοπονά, να ζει ανεξάρτητη, αδιάφορη για τα σκουλήκια που στεγάζει.     Ποια λογική προσμένεις απ' τη μητέρα γη, ποια σπλαχνιά για τα παιδιά της; Η ζωοδότρα μας κουράστηκε, επαναστάτησε η ταχτική μας δουλεύτρα. Ως εδώ πια. Και μελετάμε τις κινήσεις του πολυέλαιου με θαυμασμό πιότερο απ' όσο ο Κοπέρνικος σαν ανακάλυψε το εκκρεμές. Και ψηλαφάμε τους τοίχους και τα τραπέζια αμφισβητώντας την αλήθεια των ίδιων μας των αισθήσεων. Ήταν ή μου φάνηκε; Oι σεισμογράφοι σχεδιάζουν δονήσεις, τις μετρούν σχολαστικά, σχολιάζουν τις πιο ισχυρές, ανάβουν και κάποιο λαμπάκι ειδοποιώντας τα διεθ...

Στους μεταγενέστερους - Μπ. ΜΠΡΕΧΤ www.youtube.com

Είδαμε στις τηλεοπτικές οθόνες το φρικτό τέλος και του δικτάτορα Καντάφι, το διασυρμό, τη χλεύη εκείνου, που κάποτε φαινόταν άτρωτος. Κάποιοι μίλησαν για την εκδίκηση, που δεν έπρεπε να φανεί ότι θριαμβεύει. Πολλοί ανησυχούν για τα επερχόμενα αντίποινα σε μια χώρα βαθιά καταπιεσμένη τόσα χρόνια. Όμως ο δυτικός κόσμος δεν είναι αθώος για να δικαιούται να επικρίνει. Καταδικάζει ανενδοίαστα λαούς και άτομα σε θάνατο για να προστατεύσει την ευημερία του. Και όχι μόνο οι κυβερνήσεις, αλλά και οι απλοί πολίτες, οι οποίοι μεταμορφώνονται από φιλάνθρωπα ανθρωπάκια σε φονικά όργανα μόλις πεισθούν ότι το παντεσπάνι τους κινδυνεύει. Καινούριες έρευνες αποκάλυψαν αυτό που κάθε γονιός ξέρει, μα δεν τολμούσε ν' αρθρώσει μπροστά στους αφορισμούς των ψυχολόγων και την εδραιωμένη κοινή πεποίθηση. Οι άνθρωποι γεννιούνται, η οικογένεια παίζει μικρό μόνο ρόλο στη συγκάλυψη των σκοτεινών τάσεων που τα γονίδια εγκυμονούν, ενώ τα κοινωνικά πρότυπα ανοίγουν ευκολότερα τους ασκούς του Αιόλου. ...

THAT's GREECE www.youtube.com

Τον πρωτογνώρισα κολλημένο σ' ένα τοίχο. Μουστάκι λεβέντικο, μάτι σπαθί, χαμόγελο φιλήδονο. - Όμορφος άντρας, ψιθύρισε λάγνα η φιλενάδα μου. - Μπα , δε βαριέσαι, μουρμούρισα. - Όμορφο όνομα, συνέχισε κείνη. Λάμπρος Λεβέντης. ...Ξέρεις, θα τον ψηφίσω, συμπέρανε άξαφνα, μα αποφασιστικά. Η μορφή του μ' ακολουθούσε παντού. Στα τρόλεϊ, στους τοίχους, στον αέρα. Τα πανό που κυμάτιζαν, τα τρυκ που ανέμιζαν, τα ματωμένα γράμματα στις μάντρες και τους τοίχους, τα λευκά γράμματα στην άσφαλτο, όλα για κείνον μου μιλούσαν. Σταυρό στο Λάμπρο Λεβέντη. Σταυρό στο Λου Λου. Σήμα κατατεθέν όπως η Μπε Μπε. Αυτός ο νέος εκφραστικός άντρας σίγουρα κάποτε θα θριάμβευε. Ανοιγα την εφημερίδα. Ολοσέλιδη η αισθησιακή μορφή του. Τα μαλλιά του πίσω τραβηγμένα άφηναν να φανεί ένα μέτωπο που ξεχείλιζε από ευφυΐα. Σε λίγο όλοι μιλούσαν γιαυτόν. Ήταν έξυπνος, από κείνους που κάνουν σωστές επιλογές. Ανήκε στο σημαντικότερο πολιτικό συνδυασμό. ...

Τεστ κυήσεως  -Θερμά παρακαλώ, γιατρέ μου, μιαν εξυπηρέτηση. Ο κύριος λεπτός, καλοβαλμένος, θάλεγες αριστοκρατικός, μεσήλικας. -Ευχαρίστως, απαντάς με τυπική ευγένεια. -Παπαδόπουλος, Κωνσταντίνος... Ίσως και να με θυμάστε. Παλιοί πελάτες, οικογενειακά. -Μα και βέβαια, σπεύδεις να επιβεβαιώσεις τη γνωριμία κι ας μη χωρούν στο μυαλό σου οι τόσοι Παπαδόπουλοι, που πέρασαν απ' τη ζωή σου. -Η σύζυγος... αφηρημένη... κομπιάζει εκείνος. Την προηγούμενη βδομάδα, δε θυμάμαι ποια μέρα ακριβώς, συγγνώμη, έφερε κάτι ούρα για τεστ κυήσεως. Ψάχνεις το κουτί των απαντήσεων στο Π. Παπαδοπούλου... Παπαδοπούλου.. -Όχι, σε προλαβαίνει εκείνος. Την πήρε την απάντηση, όμως την έχασε. Κι ο γυναικολόγος ξέρετε... Δε μπορεί. Θα πρέπει να κρατάτε κάποιο αρχείο. -Βεβαιότατα, σπεύδεις ν' απαντήσεις, περήφανος για τη χρησιμότητα του καινούριου σου αποκτήματος, του ηλεκτρονικού υπολογιστή, που σε δευτερόλεπτα ανακαλεί στη μνήμη του ...

To Ντο της Νίκης Παραμύθι Μια φορά κι ένα καιρό ήταν μια νότα. Τις ξέρετε τις νότες; Αυτές τις μικρές κουκιδίτσες, που άλλοτε κολυμπάνε στ’ άσπρα ποταμάκια κι άλλοτε γαντζώνονται σαν τα χελιδόνια στις γραμμές του πενταγράμμου; Ήταν ένα Ντο. Έτσι το φωνάζαν όλοι. Γεννήθηκε ένα πρωί, που η μικρή Νίκη μάθαινε το πιάνο της. Η Νίκη είναι ένα ξανθόμαλλο κοριτσάκι που πάει νηπιαγωγείο. Η γιαγιά της, που πολύ την αγαπά της αγόρασε για δώρο στη γιορτή της ένα ολόκληρο πιάνο και η μαμά της φώναξε μια πολύ ευγενική δασκάλα με γελαστά μάτια να της το μαθαίνει. -Αυτό λοιπόν είναι το Ντο, είπε η δασκάλα δείχνοντάς της ένα άσπρο πλήκτρο που ήταν πάντα μπροστά από δυο μαύρα. Μόλις το δακτυλάκι της Νίκης πάτησε το πλήκτρο το δικό μας Ντο πετάχτηκε δισταχτικά αλλά χαρούμενα στον αγέρα. Τα μάτια της Νίκης έλαμπαν από περηφάνια. -Έμαθα το Ντο, έμαθα το Ντο, φώναξε χαρούμενα και χτύπησε τα χέρια της. Η μαμά της βγήκε από την κουζίνα και τη φίλησε -Μπράβο Νίκη, της είπε γελαστά. Για να το ξανακούσω. Κ...

Πάμε για κανένα καπουτσίνο; Καθόταν στο σκοτεινό δωμάτιο με τη ζέστη να πυρπολεί τους ορόφους των πολυκατοικιών και να κάνει την άσφαλτο ν' αντικατοπτρίζει σαν έρημος. Έμοιαζε ναρκωμένη η πόλη κι ας ούρλιαζαν τα κλάξον απ' τον εκνευρισμό του μεσημεριάτικου μποτιλιαρίσματος κι ας γουργούριζε το νερό στις αποχετεύσεις. -Οι περισσότεροι στο μπάνιο προσπαθούν να λύσουν τα προβλήματά τους.-Κι εκείνη έτσι νεκρή ένοιωθε, μόλο που μόλις είχε γυρίσει από τη σχολή και τα πόδια της ακόμη πονούσαν απ' το χτεσινό ξενύχτι της στο νοσοκομείο, μόλο που τ' αυτιά της ακόμη βούιζαν απ' τις απαιτητικές φωνές των συγγενών, που μ' υπεροψία φώναζαν: " Αδελφή, αδελφή", στην πρώτη ευκαιρία. -Αδελφή, την πάπια. Αδελφή, τον ορό. Αδελφή, άλλαξε τα σεντόνια. Νερό για τα λουλούδια. Ανέβηκε ο πυρετός. Κατέβηκε η πίεση. "Αδελφή, αδελφή," έτσι ειπωμένο, με τόση περιφρόνηση, που ν' ακούγεται βρισιά. Κάτι σα να πούμε "δουλικό" ή "παστρικιά"...

Maria Sotiropoulou: Άνθη Κάπαρης γιαχνί! : Τα ροδοπέταλα κι οι λεμονανθοί γλυκό του κουταλιού, έχουν τη φινέτσα της πολυτέλειας. Τα καλλιτεχνήματα της κάπαρης έλκουν με την πικρή του...

ΤΟ ΒΗΜΑ - Χρίστος ΝτούμαςΤο προϊστορικό σουβλάκι της Σαντορίνης - κοινωνία

Από την «Αλίκη το ναυτικό» στην αγκαλιά της Τρόικα Με την οικονομική κρίση και τις διαρκείς επαναλήψεις στην TV ξαναβλέπουμε για πολλοστή φορά τις κλασσικές ταινίες της Φίνος Φιλμ με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Με νέα οπτική προσέγγιση. Μας απειλεί ξανά ο διαχωρισμός των τάξεων σε κείνους που πάνε με τις κούρσες στους έρημους τότε αθηναϊκούς δρόμους και σε όσους στριμώχνονται σε λεωφορεία. Μας αγγίζει τ’ ότι οι καθηγητές το καλοκαίρι δεν πήγαιναν διακοπές, έκαναν ιδιαίτερα «προπαιδευτικά μαθήματα» και δροσιζόντουσαν στους πίδακες της Ομονοίας, ενώ μας απειλεί η σκέψη ότι κάποτε η αμυγδάλου ΙΟΝ αποτελούσε όχι σνακ, αλλά τεκμήριο πλούτου. Και σήμερα τα μεσημέρια αρχίσαμε να τσιγκουνευόμαστε την τυρόπιττα κι αρκούμεθα στο ταπεράκι από το σπίτι. Δεν περιέχει πια ελίτσες γιατί έγιναν είδος ντελικατέσεν κι έτσι αρκούμεθα στη διαχρονική αξία του τυρόψωμου με τη ντομάτα, που τώρα βαφτίζουμε τοστ. Γιαυτό μας ξαναδείχνουν άλλωστε αυτές τις ταινίες. Μας εκπαιδεύουν. Ίσως...

Φωτόπεμπτες προφητείες, ορχηστρικές μνήμες, αστρικοί μύθοι. Όνειρα που διαλύουν την πραγματικότητα σε θραύσματα πάθους. Φέτες σκιές πελαγοδρομούν οι έγνοιες. Γνωστά λιμάνια σημαδεύουν τα σταυροδρόμια και οι χάρτες μάταιοι χωρίς πυξίδα. Σκελετωμένα ναυάγια περιφέρονται στους διαδρόμους μ’ ένα ουροσυλλέκτη αγκαλιά. Γυμνά κρανία καλύπτονται το όνειδος της αδυναμίας. Κορμιά παραδομένα στης επιστήμης τη μαγγανεία. Χέρια γαντζωμένα σε λευκά υφάσματα. Πόδια γιγάντων σε αρμούς μηχανικούς. Ατμόσφαιρα σήψης. Διάδρομοι όπου η συγγνώμη ξεψύχησε στο ράντζο μάταια σταλάζοντας τον ορό της ελπίδας. Σειρήνα η ανημπόρια εξουθενώνει. Φυλλορρόησε σε φακελάκια η πρόνοια του σοφού μέγμηγκα. Δωρεάν ασθένεια. Αιμοδότες μολυσματικοί μιαίνουν το σπέρμα του Αύριο. Οι συγγενείς κοράκια τυλίγουν με καπνούς και φλυαρίες το προσκέφαλο της αιωνιότητας που βουλιάζει στην ανυπαρξία. Οι λέξεις διασπείρονται σε αλυσιδωτές εκρήξεις ιοβόλων μανιταριών. Πυρπολούν τα εγκεφαλικά κύτταρα σε φαντασιώσεις οριζόντων. Το τσόφλ...