Οι εθνικές επέτειοι τον 21ο αιώνα

Οι εθνικές επέτειοι τον 21ο αιώνα

«Τα γεγονότα κατά τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου ξαναδίνουν στην εθνική επέτειο το αληθινό της νόημα» είπε ο αγωνιστής σύμβολο της συγκεκριμένης γιορτής Μανώλης Γλέζος. «Οι παρελάσεις μπροστά στους αναπήρους, τα νιάτα και τα μνημεία όπως έγιναν σε όλη την επικράτεια ξανάδωσαν στον εορτασμό το αληθινό του νόημα» συμπλήρωσε. Και μας ξαναθύμισε ότι στην Ελλάδα, αντίθετα με άλλα κράτη, δε γιορτάζουμε στις εθνικές μας επετείους θριάμβους ή  νίκες ηγετών, αλλά την αρχή των θυσιών για την ελευθερία. Και σε τέτοιο σταυροδρόμι θυσιών για την προάσπιση της εθνικής μας αξιοπρέπειας ξαναβρισκόμαστε σήμερα.

Επειδή όλα τα κόμματα πλην του ΣΥΡΙΖΑ βιάστηκαν να κατηγορήσουν σαν «μπαχαλάκηδες» το σύνολο του λαού που απαγόρευσε για πρώτη φορά στην πολιτική ηγεσία ν’ ανεβεί στο βάθρο των επισήμων και προσπαθούσαν υποκριτικά να διαχωρίσουν τη «δικαιολογημένη αγανάκτηση» με την απόδοση τιμής στους νεκρούς ήρωες είναι ίσως ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε κάποια βασικά πάνω στο θέμα.

     Το έθνος είναι μία λέξη φάντασμα για τους επιστήμονες. Παρ΄ ότι κυριολεκτικά χύνεται αίμα  στ’ όνομά του κανείς δε θα μπορούσε να το περιγράψει με σαφήνεια. Η φυλή, η γλώσσα και η θρησκεία, που παλιότερα αποτελούσαν το συνδετικό ιστό του τώρα περισσότερο από ποτέ έχουν αποσαρθρωθεί με τις αθρόες μεταναστεύσεις, ενώ ποτέ δεν ταυτίστηκε με το κράτος. Παραμένει έννοια που ορίζεται από εσωτερικά κυρίως πολιτιστικά στοιχεία.  Έτσι μεταμορφώνεται ανά τους αιώνες. 

    Οι αλληλοσπαρασσόμενες πόλεις κράτη της αρχαίας Ελλάδας και οι μακρινές θυγατέρες τους στη μεγάλη Ελλάδα είχαν συναίσθηση του ότι ανήκουν στο ελληνικό έθνος, γιαυτό και συγκεντρωνόντουσαν στους πανελλήνιους εορτασμούς των Ολυμπίων, των Νεμέων των Πυθίων και για να μπορούν ανενόχλητα να συμμετέχουν όλοι είχαν θεσπίσει τις Εκεχειρίες. Οι αμερικανοί πολίτες προερχόμενοι από πανσπερμία εθνών διαμορφώνουν αμερικανική εθνική συνείδηση, ενώ τουλάχιστον σε πρώτη φάση διατηρούν και την παράδοση της χώρας καταγωγής τους. Η Σοβιετική Ένωση δεν κατάφερε να δημιουργήσει εθνική συνείδηση στους πολίτες της, ενώ στην Ενωμένη Ευρώπη τα τελευταία γεγονότα απέδειξαν ότι οι εθνικές αντιθέσεις αναζωπυρώνονται με την οικονομική κρίση που ξανανοίγει διαχωρισμούς πλούσιου  Βορρά και φτωχού Νότου, συνετών γερμανών και αδιόρθωτων σπάταλων περί την Μεσόγειο. 

     Η Ευρώπη θυμίζει την κλασσική Ελλάδα. Τα παλιά εντονότατα εθνικά μίση που οδήγησαν σε πολλούς πολέμους και μόνο κατά τον 20ο αιώνα στους δυο παγκόσμιους με εκατομμύρια θυμάτων, αναζωπυρώθηκαν. Xώρες όπως  η Σλοβακία, που ακόμη δε γεύτηκαν οφέλη από την ΕΕ αρνούνται να δείξουν αλληλεγγύη, προπαγάνδα και καχυποψία κυριαρχούν, ενώ είναι σαφής η επιβολή όρων από την κυρίαρχη οικονομικά Γερμανία και σαφής η υποτέλεια και αναποτελεσματικότητα της ελληνικής κυβέρνησης. Έτσι απομακρύνεται το όραμα της Ενωμένης πολιτισμικά Ευρώπης και μένει το απεχθές προσωπείο μιας Κοινής Αγοράς, όπου με όπλο τους νόμους της ζούγκλας των αγορών, οι πλούσιοι εκμεταλλεύονται και απροσχημάτιστα επιβάλουν κυριαρχία στους φτωχότερους

  Αυτό που εμείς, οι έλληνες βιώνουμε σήμερα σαν έθνος συμπυκνώνεται στην πεποίθηση του ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Όχι σαν ανέκδοτο, ή σαν ξέσπασμα ενθουσιασμού μετά από κάποια νίκη στη Γιουροβίζιον ή τον αθλητισμό, αλλά σαν ιστορικό παράδοξο.  Ότι κι αν έγινε, ότι κι αν γινόταν, η Ελλάδα θα ξαναγεννιόταν. Για πάνω από τρεις χιλιάδες χρόνια σ’ αυτή τη γωνίτσα γης κατοικούν άνθρωποι που μιλούν την ίδια ακριβώς γλώσσα, που όσο κι αν άλλαξαν κουβαλούν τα ίδια πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα με τους προπάτορές τους. Δεν υπάρχουν πολλά παρόμοια ιστορικά παραδείγματα. Οι αιγύπτιοι σήμερα μιλούν εντελώς διαφορετική γλώσσα από το λαό που έχτισε τις Πυραμίδες. Τώρα πια κανείς Φαλμεράιερ δε μπορεί ν’ αμφισβητήσει την ελληνικότητα των ελλήνων αφού το DNA σε κάθε χώρα αποκαλύπτει την συνέχεια των γενεών, ενώ οι πινακίδες της Πύλου απέδειξαν ότι η Μινωική και Μυκηναϊκή γραφή είναι ελληνική γλώσσα.

Αυτό είναι πραγματικά ένα θαύμα. Γιατί σκεφτείτε το. Τι είμαστε; Μια μπουκιά λαός πεισματικά ριζωμένος σε ξερά βράχια. Το  μόνο που καλλιεργούσαμε πριν από τον τουρισμό ήταν το πνεύμα. Αυτό και παραδώσαμε σ’ όλη τη γη. Συνάξαμε κόμπους σοφίας από τους αρχαιότερους πολιτισμούς και συνθέσαμε ένα αριστούργημα ανεπανάληπτο, που απλώθηκε σε όλη την οικουμένη. Την πρώτη φορά καβάλα στο Βουκεφάλα, θριαμβευτικά με το Μεγαλέξανδρο η Ελλάδα έφθασε στις εσχατιές της ανατολής όπου επιβιώνει μέχρι σήμερα. Τη δεύτερη υποδουλώθηκε στους ρωμαίους και διέσπειρε τον πολιτισμό της παντού. Η Ρώμη δεν ήταν παρά μια γέφυρα για το Βυζάντιο, μια ρωμαϊκή αυτοκρατορία που εξελληνίστηκε πλήρως σε γόνιμη σύζευξη με το χριστιανισμό. Η Ελλάδα  κατά το Βυζάντιο στάθηκε ο προμαχώνας της Ευρώπης, ο πυρήνας και η κιβωτός του πολιτισμού σε μια περίοδο που το σκοτάδι σκέπαζε τα πάντα και οι ορδές των βαρβάρων χτυπούσαν από παντού. Μεσαίωνας. Βαρύς χειμώνας. Έπρεπε να θυσιαστεί το Βυζάντιο για νάρθει η άνοιξη στην ανθρωπότητα. Η διασπορά του Βυζαντίου έφερε την αναγέννηση. Ταυτόχρονα τόσο το Ισλάμ όσο και η Δύση δε θα υπήρχαν χωρίς την κλασσική Ελλάδα που ενσωμάτωσαν γόνιμα. 

Μην αφήνουμε λοιπόν ποτέ τους ξένους να ξεχνούν τι οφείλουν σε αυτή τη χώρα. Σ’ ένα περιβάλλον αμερικανοποιημένης παγκοσμιοποίησης, που σαν οδοστρωτήρας καταπνίγει κάθε διαφορετική φωνή, δεν είναι εθνικισμός το να κρατάς με σέβας τις ρίζες που διαχρονικά φώτισαν και κι εξακολουθούν να καταυγάζουν τον ανθρώπινο πολιτισμό. Σε μιαν Ευρώπη με γερμανική παντοδυναμία πρέπει να θυμίζουμε και στους γερμανούς και όχι μόνο, τις θυσίες των ελλήνων για την απελευθέρωση όλης της Ευρώπης από το θανάσιμο εναγκαλισμό του φασισμού και τη συμβολή μας στη νίκη των δυνάμεων της ισότητας και δημοκρατίας.

Η γερμανική κατοχή για τον ελληνικό λαό δεν ήταν η πρώτη εθνική δοκιμασία. Είχαν προηγηθεί 400 χρόνια σκλαβιάς κάτω από τον τουρκικό ζυγό. Τα 400 πιο γόνιμα χρόνια της ευρωπαϊκής ιστορίας ήταν για μας 400 χρόνια διαρκών εξεγέρσεων. Από την πρώτη κιόλας στιγμή. Και βέβαια μας χρησιμοποίησαν και τότε οι ξένοι. Όλοι τους. Όπως και σήμερα. Μοίρα των μικρών να γίνονται πιόνια στη σκακιέρα των μεγάλων Το σπαθί του Λάμπρου Κατσώνη σύμβολο. Μέσα στο Αιγαίο ριγμένο σαν αρραβώνα.  Από ένα μονάχα έλληνα που διαφέντευε την ελληνική θάλασσα και δεν άφηνε τούρκικο πλεούμενο να ξεμυτίσει από τα Δαρδανέλια. 

Θυμάμαι στην Ουγγαρία, μετά τις αλλαγές κάποιος συνάδελφος μου είπε «Στην Ελλάδα ένα τέτοιο καθεστώς δε θ’ άντεχε τόσα χρόνια.» Ήταν από τους λίγους τίτλους τιμής, που θάθελα να περηφανεύομαι. 

Το ίδιο και στην Αλβανία. Μόλις είχαν ανοίξει τα σύνορα και είχαμε επισκεφθεί τα Τίρανα με την προοπτική δημιουργίας αντίστοιχου κλάδου της Εταιρείας μας. Η πολιτική κατάσταση τόσο ασταθής (είχαν προηγηθεί κάποια γεγονότα που οδήγησαν στην απέλαση κάποιου παπά, πριν ακόμη εγκατασταθεί ο αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος) που οι ευρωπαίοι συνάδελφοι φοβόντουσαν για την ασφάλειά μου. Το τελευταίο βράδυ στο φτωχικό που μέναμε μας έκαναν τραπέζι κι ο αλβανός φοιτητής κατηγορούσε του ευρωπαίους, που τότε ταξίδευαν μόνο για να πλουτίσουν από τη διαλυμένη χώρα. «Εμείς είμαστε, είπε, ο κυματοθραύστης της Ευρώπης τόσα χρόνια. Αν δεν ήταν η Ελλάδα ν’ αντιστέκεται η Οθωμανική Αυτοκρατορία θα σας είχε καταπνίξει.» Κι εκεί, παρ’ ότι πρωτοσυνάντησα τσάμηδες και τις πρώτες νύξεις για τα προβλήματα που ανέκυψαν από τον αλβανικό εθνικισμό, συνειδητοποίησα τις κοινές ρίζες όλων των Βαλκανικών λαών, αυτές που ο Ρήγας Φεραίος τόσο νωρίς ανέδειξε και που παρά τους δυο βαλκανικούς πολέμους και τις πρόσφατες συμφορές αφήνουν περιθώρια για ελπίδα καλλιέργειας μιας διεθνικής βαλκανικής συνείδησης.   

 O 20ος αιώνας με την εξάπλωση των διεθνιστικών και αθεϊστικών καθεστώτων προωθούσε τουλάχιστον θεωρητικά τη διάλυση του διαχωρισμού των εθνών  από την κοινωνική ευημερία όλων των ατόμων σε μιαν αταξική κοινωνία. Αποδείχθηκε φενάκη. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης προκάλεσε έκρηξη εθνικιστικών κινημάτων, που στάθηκε αφορμή για τους πολέμους στη Γιουγκοσλαβία και τις ταραχές που εξακολουθούν να καίνε ασίγαστα σε όλη την τέως σοβιετική επικράτεια. Τα Βαλκάνια, επειδή χρησιμοποιούνται πολιτικά στην σκακιέρα των συμφερόντων εξακολουθούν να μοιάζουν με μπαρουταποθήκη, έτοιμη να εκραγεί με αφορμή ένα ποδοσφαιρικό αγώνα ή την μαγνητοσκόπηση κάποιου σήριαλ. Είδαμε το όνομα Μακεδονία να αναδειχθεί ύψιστη εθνική προτεραιότητα για Ελλάδα και Σκόπια, έτσι που αναγκαστικά όλοι χωνόμαστε στο εθνικό μας μαντρί, ξαναπαίρνουμε θέση μάχης και παρατασσόμεθα πίσω από μια σημαία. 

Οι Εθνικές επέτειοι γίνονται για ν’ αναπτυχθεί ο συνδετικός ιστός και είναι χρήσιμες ειδικά σήμερα, που όλο και περισσότεροι μετανάστες -πάνω από το 10% του πληθυσμού μας- φιλότιμα προσπαθούν χωρίς να χάσουν τις ρίζες τους να ενταχθούν ιστορικά στο έθνος των ελλήνων. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που η χώρα μας αποδέχθηκε γόνιμα μετανάστες απ’ όλο τον κόσμο. Οι εβραίοι όταν διώχθηκαν από την Ισπανία,  οι παλαιστίνιοι κι οι κούρδοι που τόσα χρόνια βρήκαν άσυλο, οι αρβανίτες που πρωτοστάτησαν στην επανάσταση του ’21 κι εξελληνίσθηκαν επανειλημμένα. 

Ειδικά η 25η Μαρτίου διαλέχτηκε πολύ προσεκτικά να είναι η κορυφαία γιορτή της εθνικής μας ανεξαρτησίας. Το Λάβαρο του Παλαιών Πατρών Γερμανού δεν αποτελεί πλέον ιστορικά το γνήσιον πιστοποιητικό γέννησης του αγώνος. Δεν είναι παρά η  ημερομηνία που το βρέφος δηλώθηκε στο ληξιαρχείο της Ιστορίας. Αυτό γιατί βόλευε να συμπίπτει με την γιορτή του Ευαγγελισμού που αποκτά διττό συμβολισμό. Γιατί όχι δηλαδή: Η Ελλάδα κοιλοπονούσε αυτή την ώρα από τη στιγμή που σκλαβώθηκε. Το αξιοθαύμαστο δεν είναι το 1821, αλλά η αδιάκοπη αλυσίδα των αποτυχημένων εξεγέρσεων που κορυφώθηκε το 21. 

Και δεν πρέπει ν’ αφήνουμε κανένα να μας πει ότι η λευτεριά μας χαρίστηκε από τους ξένους χάρη στη ναυμαχία του  Ναυαρίνου, ότι έτσι που τρωγόμαστε μεταξύ μας οι τούρκοι θάπνιγαν την επανάσταση στο αίμα τελικά. 

Γενιές ελλήνων ξεπλήρωναν με πανωτόκια μέχρι πρόσφατα τα χρέη, που ορισμένοι «φιλέλληνες» τραπεζίτες φόρτωσαν από το 1823 τον ελληνικό λαό. Και δεν είναι η πρώτη φορά που πτωχεύουμε, ούτε η πρώτη φορά, που λαμόγια και μαυραγορίτες λυμαίνονται τις θυσίες του απλού πολίτη. Σήμερα η αγανάκτηση έχει πια ξεχειλίσει και ο λαός καλείται ν’ αποφασίσει ο ίδιος για το μέλλον του. Με κίνδυνο και πάλι να λαθέψει. Στη δημοκρατία η κυβέρνηση νομιμοποιείται να εκτελεί μόνο με ξεκάθαρη λαϊκή εντολή. Και όχι να διορίζει ξένους υπερπρωθυπουργούς θριαμβολογώντας επειδή μετά αποτυχίες 2 ετών και παρά τις αιματηρές θυσίες  όλων των έντιμων ελλήνων, μας οδήγησε ουσιαστικά σε πτώχευση.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου