Επιθαλάμιον

Φωτόπεμπτες προφητείες,

ορχηστρικές μνήμες,

αστρικοί μύθοι.

Όνειρα που διαλύουν την πραγματικότητα σε θραύσματα πάθους.

Φέτες σκιές πελαγοδρομούν οι έγνοιες.

Γνωστά λιμάνια σημαδεύουν τα σταυροδρόμια

και οι χάρτες μάταιοι χωρίς πυξίδα.

Σκελετωμένα ναυάγια περιφέρονται στους διαδρόμους

μ’ ένα ουροσυλλέκτη αγκαλιά.

Γυμνά κρανία καλύπτονται το όνειδος της αδυναμίας.

Κορμιά παραδομένα στης επιστήμης τη μαγγανεία.

Χέρια γαντζωμένα σε λευκά υφάσματα.

Πόδια γιγάντων σε αρμούς μηχανικούς.

Ατμόσφαιρα σήψης.

Διάδρομοι όπου η συγγνώμη ξεψύχησε στο ράντζο

μάταια σταλάζοντας τον ορό της ελπίδας.

Σειρήνα η ανημπόρια εξουθενώνει.

Φυλλορρόησε σε φακελάκια η πρόνοια του σοφού μέγμηγκα.

Δωρεάν ασθένεια.

Αιμοδότες μολυσματικοί μιαίνουν το σπέρμα του Αύριο.

Οι συγγενείς κοράκια τυλίγουν

με καπνούς και φλυαρίες

το προσκέφαλο της αιωνιότητας

που βουλιάζει στην ανυπαρξία.

Οι λέξεις διασπείρονται σε αλυσιδωτές εκρήξεις

ιοβόλων μανιταριών.

Πυρπολούν τα εγκεφαλικά κύτταρα

σε φαντασιώσεις οριζόντων.

Το τσόφλι έσπασε

Κυοφορείται το Τέλος

Ξεχειλίζει ο καιρός τη Ζωή

Σιωπή προστάζει το Φως

που αντανακλάται από τους μουσκεμένους δρόμους.

Αναρωτιέται:

Πώς θα βαφτίσουν την εποχή μου

οι γενιές που θ’ ακολουθήσουν;

Ή μήπως δε φανούν;

Γενεά της απωλείας!

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου