Maria Sotiropoulou

Ο ΗΛΙΟΣ ΗΤΑΝ ΨΕΜΑ    Ο ρόγχος του γέρου πλημμύριζε εφιαλτικά το μικρό πνιγερό δωμάτιο. Μύριζε άσχημα. Ενα πορτατίφ τυλιγμένο κιτρινισμένες εφημερίδες πάνω σ' ένα κουτσό κομοδίνο γεμάτο μπουκαλάκια, ποτήρια, κουταλάκια, μπαμπάκια γέμιζε σκιές το θολό αέρα. Μια μικρή ηλεκτρική σομπίτσα στη γωνιά καθρέφτιζε την αβέβαιη φλόγα της πασχίζοντας να τη μετατρέψει σε ζέστα. Σωληνάκια κρέμονταν απ' τη μύτη του γέρου, απ' τη φλέβα,την κύστη του. Σωληνάκια πούμπαζαν κι έβγαζαν ζουμιά στ' ασθενικό κορμί, μήπως και του μετάγγιζαν μια στάλα ύπαρξης ακόμη. Κάπου κάπου ο ρόγχος άλλαζε, έμοιαζε με βαθύ αναστεναγμό κι έπειτα ξανάπεφτε στην ίδια ρουτινιάρικη μελωδία. Το εμβατήριο του τέλους.     Η γριά στην κουνιστή πολυθρόνα αντίκρυ του έπλεκε μηχανικά κάποιο μαύρο νήμα και πού και πού τούριχνε κάποιο ανήσυχο βλέμμα. Ξάφνου με κόπο ανασηκώθηκε σκυφτά κι έσυρε την καρέκλα κοντύτερα στ' ασθενικό σομπάκι. Τα πόδια της τόσο παγωμένα! Δεν τάνοιωθε απ' το κρύο. σαν κάτι να...

H ελευθερία του τριγώνου      - Μπορείς να χωρέσεις τόσο πολλά πράγματα σε μια μέρα, όταν δεν είσαι ερωτευμένος !    Έτσι κατέληγε πικρά τη συνέντευξη η διάσημη ζωγράφος και οι δημοσιογράφοι σεβάστηκαν τη θλίψη της. Άλλωστε όλο το ήξεραν. Ποτέ, ούτε την εποχή που ήταν στις μεγάλες δόξες της, ποτέ δεν προχωρούσε σε εκμυστηρεύσεις. Μιλούσε πάντα για τη δουλειά της και μόνο γιαυτήν. Πίστευε ότι η ιδιωτική της ζωή δεν έπρεπε να εκτίθεται στο αδιάκριτο μάτι του παμφάγου κοινού και τίποτε δεν την απωθούσε περισσότερο από τα σκάνδαλα που πλούτιζαν τα λογής λογής μέσα μαζικής ενημέρωσης.   Είχε ξανά βρεθεί στο κέντρο της επικαιρότηταςμ ανήμπορη ν’ αντιδράσει σε αυτή την ανελέητη ανατομία της ψυχής κάτω από το φως των προβολέων, δίχως κανένα για να στηριχτεί, κανένα ώμο που να νιώθει τόσο δικό της ώστε να μπορεί ν’ ακουμπήσει τους λυγμούς που της έπνιγαν το λαιμό, δίχως κανένα πια να την προστατεύσει πέρα από τη σιωπή των εικόνων που την κατέκλυζαν τη ...

Όπως η Ρούσα μας στη μνήμη του φίλου Νίκου Κουτσόπουλου που μου διηγήθηκε την ιστορία     Ο μύλος ήταν δίπλα στο ποτάμι. Αιωνόβιος σαν το νερό. Ιστορούσαν ότι τα χρόνια της Επανάστασης τον είχαν κάνει μπαρουτόμυλο. Πιότερο κι απ’ το ψωμί πεινούσαν για τα βόλια τότε. Τώρα, με τους Γερμανούς η πείνα για ψωμί μετρούσε βαρύτερη. Να επιβιώσουν κι αυτό το χειμώνα. Αυτό ευχόντουσαν τα λίγα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής αυτοί που είχαν επιβιώσει 400 χρόνια τουρκικής σκλαβιάς δίχως τούρκου ποδάρι να πατήσει τα κακοτράχαλα βουνά τους. Έτσι τώρα ο μύλος άλεθε αλεύρι από σπόρους κάθε λογής. Το στάρι λιγοστό αλλά και το κριθάρι κι η βρώμη κι η σίκαλη, το καλαμπόκι και ότι μπορούσε να τριφτεί στις μυλόπετρες σ’ ελπίδα αλευριού, έφθανε και περίσσευε για να μπουκώσει τα πεινασμένα στόματα. Τα βόλια, αυτά που ακούγονταν ν’ αντηχούνε στα βουνά δεν είχαν πια σχέση με το μύλο τους. Κι οι αντάρτες δε ζητούσαν μπαρούτι όταν περνούσαν απ’ τα χωριά τους. Κι αυτοί για ένα ξεροκόμματο...

οι συντελεστές της παρουσίασης Καίτη Μανωλιδάκη, Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου, Άγγελος Γέροντας και Γαλάτεια Ριζιώτη "Art poem and Crimes" 18-2-2013     Παρουσίαση του βιβλίου "οι μαρκήσιοι των ταξιδιών"       Πέρασαν ήδη 20 χρόνια από το πρώτο μου ταξίδεμα με όχημα το βιβλίο “ οι μαρκήσιοι των ταξιδιών ” και ο χρόνος δεν βάρυνε τις εντυπώσεις μου , τώρα που το ξαναδιάβασα .     Ίσως κάποιοι αναρωτηθούν και όχι άδικα . Σήμερα που όλα τα παρασύρει η οικονομική κρίση και που οι ορίζοντες των ονείρων μας στραγγαλίζονται από την ανέχεια , τι θα μας πρότεινε η επανέκδοση αυτού του συγκεκριμένου βιβλίου ; Σήμερα που μετράμε κέρμα κέρμα τις αποδοχές - αν έχουμε ακόμη δουλίτσα - με τι καρδιά να χαράξουμε νέες ανεκπλήρωτες διαδρομές ; Όταν δεν έχουμε να καλύψουμε τις στοιχειώδεις ανάγκες μας , δεν είναι φυσικό να νιώθουμε τύψεις , όταν σπαταλάμε ακόμη και γ...