Το πλήθος

Το πλήθος

Το πλήθος το πολύβουο, η ασχήμια κι η ομορφιά της πόλης. Ατιθάσσευτο ξεχειλίζει τα πεζοδρόμια, τους δρό­μους που απειθάρχητα κυλούν τα αυτοκίνητα. Χαζεύει τις πολύχρωμες φανταχτερές βιτρίνες μπαινοβγαίνει στα μα­γαζιά, πάντα βιαστικό συχνά φορτωμένο, πάντα σκεφτικό, σπάνια ευτυχισμένο. Το πλήθος, η αγέλη της πόλης. Μια κραυγή αρκεί να ξυπνήσει το ένστικτο, να ξεσκεπάσει τον πανικό που του φωλιάζει στην καρδιά, μια κραυγή κι ορ­μούν τυφλά στον όλεθρο.

Η ατομικότητα. Πού κρύβετ' η ατομικότητα στο πλή­θος; Μάταια ντυνόμαστε και στολιζόμαστε, φτιασιδωνόμαστε να ξεχωρίσουμε. Στο βάθος θέλουμε να μοιάζουμε. Αλοίμονο σ' όποιον ξεφύγει απ' τους κανόνες. Η κυριαρχία του Προκρούστη, το πλήθος. Αλοίμονο στον ψηλό ή τον κοντό, τον πανέμορφο ή τον πανάσχημο, τον άγιο ή τον εγκληματία, τον ξεχωριστό. Αρκεί να επιλέεις στη μετρι­ότητα  όπως τα σκουπίδια στα λαδωμένα από τις πίσσες βουρκόνερα του λιμανιού. Ποτέ μη ξεπηδάς πάνω απ' τη στάθμη του βούρκου. Είν' επικίνδυνο ν' ανακατεύεις τα νε­ρά. Πόσο καλοί όλοι μαζύ σου, όταν δεν είσαι τέλειος! Αρκεί να συμβαδίζεις στο σκοπό των τυμπάνων τους. Η αγέλη πρέπει να επιζήσει. Είναι απρόσωπη κι άψυχη σα μηχανή που αλοίμονο κανείς στ' αλήθεια δεν πατά τα κουμπ­ιά. Το πλήθος υπακούει σε φυσικούς νόμους. Μάταια μελετούν και τσακώνονται οι κοινωνιολόγοι. Το πλήθος πλέει με τους νόμους του σύμπαντος.

Απόσπασμα από "Ιφιγένεια εν Ελλάδι"

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου