Στο μουσείο της προϊστορικής πόλης του Ακρωτηριού της Σαντορίνης

Στο μουσείο της προϊστορικής πόλης του Ακρωτηριού της Σαντορίνης

Πρωί στα Φηρά με μια μέρα καλοκαιρινή και τα γκρουπ των τουριστών μαζεύονταν σαν τα μελίσσια να χαζέψουν το ηφαίστειο να καθρεφτίζεται στην ακύμαντη θάλασσα.

Χουζούρεψα στη λιακάδα απέναντί του κι ανασκάλεψα παλιές αναμνήσεις από τα Φηρά πριν από το σεισμό. Κι έπειτα «Γιατί να μη ξαναπάω στο Μουσείο;» σκέφθηκα. Οι προηγούμενες επισκέψεις μου το καλοκαίρι είχαν την πνιγηρή αίσθηση του συνωστισμού και της βαβελικής βαβούρας των πολύγλωσσων ξεναγήσεων.

Ω του θαύματος! Ήμουν η μοναδική επισκέπτρια του πολύτιμου αυτού χώρου. Μπόρεσα με άνεση να βυθιστώ στην ιστορία και τον εαυτό μου, να ψηλαφίσω το σκοινί της ανεξήγητης συνέχειας και συνέπειας αυτού του τόπου. Θυμήθηκα το ξάφνιασμα με τις πρώτες ανακαλύψεις των ανασκαφών στο Ακρωτήρι.

Τα αγγεία στις προθήκες ήταν θαρρείς αντίγραφα εκείνων, που  είχαμε σκονισμένα πια και μισοσπασμένα στην κάναβα του σπιτιού μας. Τα πιθάρια στο ίδιο σχήμα και τα παράξενα αγγεία  με ράμφη θαρρείς για να χύνουν το κρασί και το λάδι.

Ίδιος ο τρόπος για να ψήνουμε σουβλάκια ή λιανόψαρα στα κληματόβεργα,

  και τα μπαρόκ εκμαγεία των τραπεζιών όμοια με κείνα που ξεθάβαμε μετά το σεισμό του 1956 από τα καπετανόσπιτα.

Η γυναίκα που γέρνει στην αιωνιότητα στην τοιχογραφία τόσο όμοια (αν εξαιρέσεις την τοπλες ενδυμασία) με τις κοπελιές, που έσκυβαν από τις αυλές και τα παράθυρα σε κάθε περιφορά αγίων στο νησί μας. Το περίεργο είναι ότι την ώρα που έκανα την περιήγηση στο Μουσείο στην πλατεία των Φηρών γινόταν συγκέντρωση μαμάδων για δημόσιο θηλασμό! Αν είναι δυνατόν σήμερα, στη Σαντορίνη, την παγκόσμια εποχή των φεμεν, το γυμνό στήθος των μαμάδων να θεωρείται ταμπού!!!
  Μόνη παραφωνία τα εξωτικά πιθηκάκια να προσθέτουν την έκπληξη για τα θαύματα, που γεννά και καταστρέφει η γενέθλια γη μου.

Ένιωσα ξανά ευλογημένη γιατί βλάστησα σε αυτή τη σεισμογενή γη, που έχει τόσο βαθιές ρίζες, γιατί διδάχθηκα  το μεγαλείο της κάθε στιγμής στην αστραπή της ύπαρξης, δοξολόγησα αυτή την αδιάλειπτη απειλή, που συμπυκνώνει τις φιλοδοξίες μας σε ανθρώπινα μέτρα.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου