Θαλασσάκι μου!

Θαλασσάκι μου!

            Ήξερες ότι δεν υπάρχει ελπίδα κι όμως τα μάτια έκλεινες κι αφηνόσουν στο λίκνισμα των κυμάτων. Έμβρυο στη μήτρα του θανάτου πρόσμενες τον τοκετό σου στην αιώνια ανυπαρξία. Σύναζες σχολαστικά τα σύνεργα για το μοναχικό σου ταξίδι. Άχρηστα μικροαντικείμενα, φυλαχτά για τη λήθη. Μήτε φαί μήτε νερό. Μονάχα διαψεύσεις. Επιτυχίες κάλπικες, χειροκροτήματα κούφια, σκουληκιασμένους καρπούς άχρηστης γνώσης στο μόλο πέταξες. 

Λερό μαντήλι η παντιέρα σου φτεροκοπά ανυπόμονα. Απέραντος ορίζοντας το τίποτε προστάζει τον απόπλου. Γυμνά κατάρτια και σπασμένα κουπιά. Άχρηστα τα ιστία και το τιμόνι. Κυβερνήτης τα ρέματα για κει όπου δεν υπάρχουν ακρογιάλια. Η μονοτονία των οριζόντων σμίγει με την πλήξη τ’ ουρανού που δακρύζει αστέρια στην απεραντοσύνη της θάλασσας. 

Δεν τη φοβάσαι. Έμαθες από παιδί να της μιλάς. Να την κατηγορείς και να την κανακεύεις «Ροδόσταμο να γίνεσαι, θαλασσάκι μου» σα νάναι το μωρό σου. Να την αποδέχεσαι. Να επικαλείσαι τη γυναίκια ματαιοδοξία της για να τη συνετίσεις. « Θάλασσα που τον έπνιξες της κοπελιάς τον άντρα, κι η κοπελιά είναι μικρή και δεν της πάν τα μαύρα.»

 Δεν τη φοβήθηκες ποτέ. Την καταλαβαίνεις. Είναι η ψυχή σου. Πολύμορφη και ομοούσια. Πνίγει τους θαλασσινούς μα το κορίτσι δεν τη σκιάζεται. «Κι αν με πάρει που με πάει;» απαντά «Κάτω στα βαθιά νερά κάνω το κορμί μου βάρκα τα χεράκι μου κουπιά, το μαντήλι μου πανάκι μπαινοβγαίνω στη στεριά.» Η φωνή της σύνεσης ωχριά μπροστά στις επικλήσεις των ονείρων. Μόν που τα όνειρα διαλύονται στο σκληρό φως; της ανάγκης και τα ταξίδια τελειώνουν μεσοπέλαγα στην αιώνια αταραξία του θανάτου. Πάντα. Κάθε λιμάνι είναι πρόφαση για το στερνό κατευόδιο. Για όλους. Για τον καθένα μας.

 Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου