Ποτέ ξανά

Ποτέ ξανά
  Κατά την πρόσφατη συμμετοχή μου στο Φόρουμ της ICAN (21-22 Σεπτεμβρίου 2014) διαπίστωσα ότι οι δυτικοί και κυρίως εκείνοι που ασχολούνται με διεθνή θέματα και τον ΟΗΕ εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ήταν επιβεβλημένη και τελικά σωστή η παράνομη επίθεση του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία το 1999 και ακατανόητη η στάση των ελλήνων πολιτών (η ελληνικής κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με Σημίτη πρωθυπουργό είχε απόλυτα συνεργασθεί με το ΝΑΤΟ. Επειδή εξακολουθώ να πιστεύω ότι ήταν λάθος αυτός ο πόλεμος (όπως και κάθε πόλεμος) έψαξα τα παλιά μου κείμενα. 
Και σήμερα εξακολουθούν να γίνονται φρικτοί πόλεμοι στη Συρία, την Ουκρανία, το Ιράκ. Πόλεμοι που προετοιμάζονται και υποβοηθούνται έξωθεν. Κανείς όμως πια δε σκέφτεται να επιβάλει συντονισμένα την τάξη, όπως με την περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας. Οι ΗΠΑ προσπάθησαν να το κάνουν στη Συρία, αλλά οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Δεν ξέρω πώς θα μπορούσαμε να προλάβουμε τους πολέμους, πώς θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε δικαιότερο και δημοκρατικότερο κόσμο, πώς θα μπορούσαμε να ελέγξουμε τόσο τους ντόπιους δικτάτορες όσο και τα συμφέροντα που προκαλούν τις εντάσεις που δημιουργούν συγκρούσεις. Αυτό που ξέρω είναι ότι οι επέμβασεις όπως του 1999 στη Γιουγκοσλαβία δεν είναι η λύση. Και αν τώρα όλα φαίνονται ομαλά στην επιφάνεια οι πληγές δεν έχουν κλείσει, αντίθετα καραδοκούν μέχρι να ξεσπάσει ένα νέο Σεράγιεβο.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου 

"Ποτέ ξανά πόλεμος" λέγαμε βαδίζοντας στην ίδια φρίκη. "Ποτέ  ξανά φασισμός" βροντοφωνάζαμε επενδύοντας νέες προφάσεις. Παραδείσους επί γης ονειρευόμαστε σπέρνοντας με όνειρα τα κακοτράχαλα βουνά μας. Πρόθυμα καταβάλαμε φόρον αίματος την τιμήν του τετιμημένου. Για τ’ αγέννητα παιδιά όλου του κόσμου το ανεπανάληπτο παρόν μας θυσιάσαμε. Αφελείς ελπίδες, Αυταπάτες αισιόδοξες. Σε πόσα λάθη εξαργυρώνονται οι γενετικές μας ανωμαλίες; Με γενιές στα χαρακώματα και το αντάρτικο, στις φυλακές, τις εξορίες και το θάνατο λιπάναμε το δενδρί του μέλλοντος ματαίως. Η Ιστορία λαχάνιασε για να προλάβει το διασκελισμό μας.

 Κατέρρευσε ο πύργος της Βαβέλ και σιωπηλά τον δρόμο πήραμε της εξορίας της αγάπης. Αν τα λόγια ήταν όπλα θα νικούσαμε. Αν οι εικόνες ψήφιζαν θα θριαμβεύαμε. «Ουδέν νεώτερον από το δυτικόν μέτωπον» της αναισχυντίας. «Η ζωή εν τάφω» πάλιν τίκτεται. Τα «νούμερα» του πόνου πολλαπλασιάστηκαν επί το άπειρον της απελπισιάς. Γινόμενον ο θάνατος. Ο σπείρων ανέμους θερίζει θύελλαν. Οι σπείροντες ραδιενέργειαν θερίζουν δισεκατομμύρια δολαρίων.

Μη καρτερείτε λοιπόν την επανάστασιν των ανεμώνων. Τα ματωμένα λάβαρα του ανθρωπισμού ανέμισαν πολεμικές σημαίες στο χρυσοστόλιστο άρμα των εικονικών πολέμων τους. Εξ αποστάσεως φασματικά εξοπλίζουν τα τέρατα της Αποκάλυψης. Το αίμα και το δάκρυ αναβαπτίζουν σε «παράπλευρες ζημιές». Η φρίκη εξωραΐζεται σε «λάθος». Ο όλεθρος μασκαρεύεται «στρατηγική τακτική». Και ούτε μια συγγνώμη. Ούτε ένα νεύμα οίκτου.

Αιδώς Αργείοι! Τα καραβάνια των προσφύγων στέρεψαν μη έχοντας που την κεφαλήν κλίναι. Οι εστίες πυρπολημένες, λεηλατημένες, ραντισμένες με αόρατα σπρέι θανάτου, μολυσμένες, βουτηγμένες σε λουτρό τοξινών και αίματος, δεν καρτερούν τον νόστο των ξεριζωμένων. Η σημειολογία άλλαξε. Καπνόν δεν αναθρώσκει η Ιθάκη μας. Καπνός σημαδεύει τον επίλογον της τραγωδίας, το πρελούδιο νέων παθών. Καπνόν αναδίδουν τα πυρπολημένα πλοία των Αχαιών, προϊδεάζοντας τις πυρκαγιές από την Τροία ως το Βελιγράδι.

Κι ας ορκιζόμαστε κάθε φορά «ποτέ ξανά» μετά την καταιγίδα. Γιατί μας πλανεύουν οι θεοί. Επιδημία ο πόλεμος. Θνητοί εμείς πεθαίνουμε, όπως πάντα, για ένα αδειανό πουκάμισο, για μιαν Ελένη. Όσο υπάρχουν άνθρωποι.

δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Η ΑΥΓΗ στήλη εξ αφορμής 6-5-1999

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου