Το συνοικέσιο

Το συνοικέσιο

Ήταν ακόμη πολύ νια για ν’ αναλάβει αυτό τον άχαρο ρόλο. Υπάρχει άγραφος νόμος πως ασχολείσαι με το ζευγάρωμα των άλλων, μόλις υποπτευθείς πως η μπογιά σου δεν έχει πια πέραση. Εκείνη απλούστατα ήταν παντρεμένη και παρανόησε την παντρειά για τάφο τη γοητείας της. Ήταν ευτυχισμένη με το γάμο της και πίστευε σαν καλός σαμαρείτης πως έπρεπε να κάνει κι άλλους ευτυχισμένους παντρεύοντάς τους. Τι αφελής φιλοδοξία!

Ο Λευτέρης ήταν πολιτικός μηχανικός, νέος, πρόσχαρος και ιδιότροπος, σοσιαλμανής κι εγωιστής σαν όλους τους μοντέρνους νέους. Είχε αρραβωνιαστεί δυο φορές με βέρα, άλλες δυο ανεπίσημα μα σοβαρά, χώρια οι ανώνυμες μικρές τους περιπέτειες.

Η Τίνα ήτανε λεπτή, γλυκιά κι ευγενική, ξανθιά με μεγάλα γαλάζια αθώα μάτια, μια δασκαλίτσα ιδεαλίστρια που τα παιδιά καθημερινά φόρτωναν με λουλούδια. Είχε στο ενεργητικό της έναν αποτυχημένο δεσμό, μ’ ένα γιατρό γυναικολόγο, που αφού καλά καλά την άφησε έγκυο μετά δυο χρόνια ιστορία, της πέταξε κατάμουτρα τη φράση «Και τι με νοιάζει εμένα; Ας πρόσεχες! Κι έπειτα πώς μπορώ να είναι σίγουρος ότι είναι δικό μου;» Έτσι έκλεισε η ρομαντική περιπέτεια της ζωής της. Η αλήθεια είναι πως της στοίχισε. Ήταν ο πρώτος άνδρας στη ζωή της, μα όσο κι αν τον αγάπαγε, η λογική την έπεισε να τον εγκαταλείψει, αν κι εκείνος δεν έπαψε να της ζητά να συνεχίσουν τις τόσο αρμονικές τους σχέσεις…

Κάποια άλλη στη θέση της, πιο ξύπνια, από αυτές που ξεχωρίζουν τους ρόλους της ερωμένης, της συζύγου, της  μάννας, που δεν έχουν προκαταλήψεις και κοινωνικές δεσμεύσεις σίγουρα θα δεχόταν, μιας κι απ’ αυτή την άποψη την ικανοποιούσε. Ίσως και η ίδια, αν τα χρόνια την άλλαζαν, όπως αλλάζουν όλες τις γυναίκες, γιατί οι γυναίκες –αντίθετα με ότι θέλουν να πιστεύουν όλοι οι άνδρες- δε χωρίζονται σε αγνές και διεφθαρμένες, αλλά οι ίδιες αργά μα σταθερά αλλάζουν, μεταμορφώνονται, απελευθερώνονται. Μα την Τίνα δεν την έφθανε αυτό. Ήθελε την αγάπη του κι αφού δεν την είχε, απομακρύνθηκε απ’ τη ζωή του.

Η Καίτη ήξερε αυτή την ιστορία, πριν τους προτείνει να γνωριστούν, ήξερε καλά την κοινωνία. Πίστευε πως τι πιο φυσικό για μια κοπέλα 25 χρόνων από το νάχει μιαν έκτρωση στο ιστορικό της. Ζύγιζε ακόμη τους ανθρώπους ανάλογα με τα φυσικά τους χαρίσματα και όχι με τα σεξουαλικά τους παραπτώματα. Η Ηθική είναι μια πολύ μεγάλη λέξη για να την φυλακίζουμε στην περιοχή ανάμεσα στους μηρούς μας. Ίσως λάθος, μα έβρισκε πως ο μελαχροινός μανιάτης μπορεί να ταίριαζε με την ξανθιά νησιωτοπούλα.

Πρώτη απογοήτευση, σαν εξομολογήθηκε τα σχέδιά της σε δυο καλές της φίλες. Τις ήξερε καλά, νόμιζε. Η μια είχε κάνει τρεις εκτρώσεις πριν παντρευτεί τον άντρα της , μα πάντα με παιδί δικό του κι έτσι ένοιωθε λεύτερη από τις τύψεις που πάντα συνοδεύουν τέτοιες επεμβάσεις. Η δεύτερη είχε αναρίθμητους δεσμούς πριν από το γάμο της, μα διατήρησε για τον υμέναιο της άθικτη την ακεραιότητα του παρθενικό υμένα της. Και όμως και οι δυο έφριξαν στη σκέψη πως ο γοητευτικός Λευτέρης θάπαιρνε γυναίκα από δεύτερο χέρι!

-Μα κείνος δεν είχε ξεπαρθενέψει τόσες; Δεν είχε γκαστρώσει τόσες; Δεν είχε δολοφονήσει τόσα δικά του παιδιά;

-Ναι, μα δεν είναι σωστό τώρα να πληρώσει τα λάθη κάποιου άλλου, είπε η αειπάρθενος.

-Κι αν δε μπορεί μετά να κάνει παιδί; είπε εκείνη με τα τρία παιδιά μετά τις εκτρώσεις.

Φεμινισμός, συλλογίστηκε η Καίτη! Η κάθε μια για τον εαυτό της και όλες ενάντια στη μία…. Πόσο χαμηλά βρίσκεσαι, γυναίκα, στα δικά σου μάτια!!

Μα τα κλαμένα γαλάζια μάτια της Τίνας γεννούσαν ακόμη μέσα της την ελπίδα. Ίσως υπάρχουν στ’ αλήθεια άντρες καλοί, άντρες που ν’ αγαπούν, άντρες που να μην εκμεταλλεύονται… Έτσι  έκανε και το δεύτερο βήμα και του μίλησε.

-Πρώτα, πρώτα θα περάσει από το δωμάτιό μου, της αποκρίθηκε. Δεν αγοράζω παπούτσια, θέλω να ξέρω αν είναι εντάξει –μη φοβάσαι- όχι στο κρεβάτι, όχι μόνο στο κρεβάτι.

-Μα καημένε, αστειεύτηκε αυτή, πρώτη μέρα στο κρεβάτι;

-Μα σου είπα, όχι μόνο εκεί, της είπε σοβαρά. Θέλω να δω πώς θα φερθεί, αν είναι νοικοκυρά. Θα κάνω ένα τεστ. Θα της πάω ένα ποτήρι νερό, που νάχει ξεχειλίσει, να δω αν θα σκουπίσει το τραπέζι, που θα βραχεί μόλις το ακουμπήσει!

Άντρες ηλίθιοι, ανόητοι άντρες, συλλογίστηκε,που εκτιμάτε τη γυναίκια συντροφικότητα μονάχα από τη δουλική της συμπεριφορά και από τη στενότητα του Κόλπου!!

Δεν ξαναμίλησε στην Τίνα για το συνοικέσιο.

Και όπως λέει η παροιμία «οι ακαμάτες κι οι λολές έχουν τις τύχες τις καλές». Η Τίνα αναγκάστηκε να επιστρέψει στην παλιά της αγάπη, το γιατρό, που την παντρεύτηκε τελικά για να την αφανίσει στην εγκατάλειψη και τη μιζέρια. Πράγματι δεν έκανε παιδιά, κανείς δεν ξέρει τι έφταιξε, μάλιστα οι φίλες της Καίτης έφθασαν να πουν, πως κείνη η παλιά έκτρωση ήταν σίγουρα σπορά ξένη. Είναι όμως γεγονός ότι η Τίνα παραδόθηκε χωρίς να παλέψει. Κλείστηκε στον εαυτό της, ασχήμυνε, ξόφλησε. Δεν έπαιξε με τους δικούς τους κανόνες. Γιαυτούς δεν υπάρχει χειρότερο κατάντημα για μια γυναίκα από το να εγκαταλείψει τον εαυτό της. Θάβεται, ξεφεύγει από τον προορισμό της, γίνεται ον δίχως φύλο, δίχως προσωπικότητα, δίχως ενδιαφέρον, νεκρώνεται.

Απ’ την άλλη ο Λευτέρης παντρεύτηκε μιαν εκρηκτική ύπαρξη, λίγο μεγαλύτερή του, μα δεν τόδειχνε, χάρη στις τακτικές της επισκέψεις στα ινστιτούτα καλλονής, που την κοίταγε στα μάτια και ότι κι αν έκανε τόβρισκε σωστό και έξυπνο. Η αλήθεια είναι πως τα αισθήματα έμοιαζαν αμοιβαία, μιας και εκείνη του φερόταν με τέτοια σκυλίσια υποταγή και τέτοια γατίσια καμώματα! Αν το σκεφθείς καλύτερα ήταν μια όμορφη μαύρη γάτα με υπέροχα μαύρα μακρυά μαλλιά και μαύρα μάτια, πούξερε ενστικτώδικα πότε να επιτεθεί και πότε να χαϊδεύεται. Καυχιόταν παντού και πάντα πως ο άντρας της τη βρήκε παρθένα και όλο και μίλαγε με περιφρόνηση για κάποιες γυναίκες που «δεν είναι σαν και μας, Καίτη μου» μα που κάνουν, ποιος ξέρει τι ακατανόμαστα όργια.

Και ο καημένος ο Λευτέρης ήτανε τόσο ευτυχής, όταν μετά δυο χρόνια γάμου κατάφερε να του χαρίσει απόγονο, το Γιαννάκη τους, ένα κατάξανθο μωρό, με γαλανά φωτεινά μάτια, τόσο αθώα, σαν της Τίνας στην πρώτη νιότη της.

Λιγάκι τον παραξένεψε βέβαια αυτό το γεγονός, μα η γυναικούλα του, του διάβασε κάτι ακατανόητες θεωρίες στην «Ιατρική Εγκυκλοπαίδεια» για υπολειπόμενα γονίδια, που ξαφνικά βγάζουν στην επιφάνεια νέους χαρακτήρες, για μεταλλάξεις και άλλα τόσο ενδιαφέροντα και σοφά πράγματα, που βιάστηκε να τα πιστέψει τόσο απόλυτα, που να διαφημίζει σε γνωστούς και ξένους που κρυφογέλαγαν, το θαυμαστό τρόπο της επιστήμης να βγάζει από μελαχρινούς γονιούς ξανθά μωρά και από σκυλιά κουνέλια…

Μονάχη που τον πίστευε απόμεινε η Καίτη. Αρνιόταν τη χυδαιότητα της λογικής κι ερμήνευε το θάμα σαν απόκριση της φύσης, στη βουβή οργή και την κατάρα της Τίνας.

Περιέχεται στη συλλογή διηγημάτων "Ο θηλυκός άνθρωπος"

Πρόλογος

Τούτο το βιβλίο είναι πέρα για πέρα αληθινό.

Είναι ότι η γυναικεία μου διαίσθηση κατάφερε να φωτογραφίσει από τις καθημερινές στιγμές των ομόφυλών μου. Φωτογραφίες τόσο αλλιώτικες, μα τόσο ίδιες. Η Εύα, πολύμορφη σαν τη θάλασσα, πάντα γοητευτική και ζωογόνα, πάντα καταπιεσμένη, από τα γεννοφάσκια ως τη θανή της, πάντα θύμα εκμετάλλευσης μα πάντα τολμηρή κι έτοιμη ν’ αντιδράσει με όποια δύναμη της είναι βολετό.

Γυναίκες ηρωίδες, μα και γελοίες, σκληρές, κακές ή αδύνατες, μα πάντα προδομένες από παντού, ακόμη κι από το φύλο ή τα παιδιά τους.

Γυναίκες παγιδευμένες σε μιαν εποχή επανάστασης, που πριν προλάβουν να γευτούν τη γλύκα των καρπών της, τις φόρτωσε με νέες ευθύνες.

Γυναίκες πελαγωμένες από τις τόσες θεωρίες, που τέλεια ανοργάνωτα παλεύουν κι αντιδρούν, υπακούοντας τυφλά στην παρόρμηση και τις εμπειρίες τους.

Γυναίκες τόσο όμοιες στον πόνο και την αγάπη, τόσο ευαίσθητες κι υπεύθυνες μπροστά στην ίδια τη ζωή.

Τούτες οι φωτογραφίες παρθηκαν με αγάπη και γνήσιο ενδιαφέρον. Είθε να βοηθήσουν να βρει επιτέλουν η Εύα το χαμένο της πρόσωπο, την αληθινή της ταυτότητα. Είθε να γίνει κάποτε η Εύα αυτό που πάντα ήταν. Ο Θηλυκός άνθρωπος.

Πειραιάς 1981

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου