Αιώνας μιας χρήσης

                                               Αιώνας μιας χρήσης

Χρειάστηκαν οι πρόσφατοι σεισμοί για ν’ αποκαλυφθεί στους αμύητους η αυτονόητη για τους ειδικούς πραγματικότητα του ότι το «αθάνατο» για το μέσο έλληνα μπετόν έχει μέσον όρο ζωής 50-80 χρόνια, όσο δηλαδή το προσδόκιμο επιβίωσης του δυτικού ανθρώπου σήμερα. Να κάτι που κανείς δε μαθαίνει αγοράζοντας το διαμερισματάκι ή χτίζοντας το εξοχικό συνήθως υποθηκεύοντας με δάνεια κι οικονομίες ολόκληρη της ζωή του.  Όλοι υποθέτουμε ότι το, κατά το δυνατόν, φανταχτερό μας νεόδμητο θ’ αντέξει όσο το πατρογονικό μας στο χωριό, που -παρά την εγκατάλειψη- στεγάζει δισέγγονα και τρισέγγονα κουβαλώντας τις τρύπες από τις οβίδες του εμφύλιου στους τρισαίωνους πολλάκις τοίχους του.

Δεν είναι όμως μόνο τα σπίτια, οι γέφυρες και τ’ αρχιτεκτονικά θαύματα αυτού του αιώνα, που φαίνονται καταδικασμένα σε κατεδάφιση εντός σχετικά λίγου χρονικού διαστήματος, πύργοι στην άμμο αν συγκριθούν με τις Πυραμίδες ή τον Παρθενώνα. Είναι και τ’ αυτοκίνητα, οι οικιακές συσκευές, τα ρολόγια, τα κομπιούτερ, όλα τ’ αμέτρητα αντικείμενα που πια δε συμφέρει να επισκευάζονται μετά λίγα χρόνια χρήσης.  Είναι τα ρούχα που δε μεταποιούνται, τα παπούτσια που δε μπαλώνονται, η υπεραφθονία των προϊόντων μιας χρήσης, ο καταναλωτισμός σκουπιδιών που συχνά φέρουν πανάκριβες υπογραφές και καμιά χρησιμότητα. 

Δε δενόμαστε πια με τα αντικείμενα, δε δημιουργούμε τίποτε που ν’ αξίζει να μείνει, αλλά παράγουμε για να καταναλώνουμε σ’ ένα ατέρμονα τροχό, λες κι η κατανάλωση αποτελεί την απόδειξη της ύπαρξής μας. Δεν τίθεται θέμα διαχρονικότητας οιουδήποτε προϊόντος.  Ακόμη και τα καλλιτεχνήματα γίνονται από ευτελή υλικά, οι φωτοτυπίες σβήνουν, οι βιντεοκασέτες εξαερώνονται, οι φωτογραφίες ατονούν. 

Όλα χρειάζονται αναπαραγωγή μετά από λίγα χρόνια αποφαίνονται οι ειδικοί. Αν πραγματικά αξίζει κάτι να διασωθεί υπάρχουν προηγμένες τεχνικές για την προώθηση στην αθανασία της επιλεγμένης γνώσης. Αν αυτό δεν είναι φασισμός, τότε τι είναι;. Κάποιοι μπορούν και επιβάλουν τη μοναδική αλήθεια της εποχής και δεν υπάρχει πια πιθανότητα ν’ αποκαλυφθούν ντοκιμαντέρ ή παλίμψηστες περγαμηνές που ν’ απεικονίζουν την αντίθετη άποψη. 

Φυσικά είναι αισιόδοξοι οι επιστήμονες. Πάντα είναι σε τέτοια θέματα. «Γιατί ανησυχείτε;» αναρωτιόντουσαν όταν καταγγελλόταν η βαρβαρότητα της καταστροφής μνημείων από τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία  «Έχει προοδεύσει τόσο η τεχνολογία που και οικόπεδο νάχει γίνει ένα μνημείο μπορούμε να το ξαναστήσουμε καλύτερο απ’ ότι ήταν στην αρχή. Λεφτά να υπάρχουν και όλα γίνονται.» Σωστά. Όλα μιας χρήσεως.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου