Φωτιές

Φωτιές

Ας μη θρηνούμε για τα δάση. Τους εαυτούς μας ας θρηνήσουμε. Όχι μόνο γιαυτούς, που κεριά και λιβάνι έγιναν στο βωμό της ανθρώπινης ασημαντότητας, ούτε εκείνους που είδαν τα σπίτια και το βιος τους να εξαερώνονται στη ριπή της κρατικής ανικανότητας.

Θυμηθείτε. Για να στηθεί ένας μεγάλος δρόμος πάντα προηγείται αλυσίδα πυρκαγιών, λες και οι διάφορες Αττικές, Εγνατίες και Ιώνιες οδοί ν’ απαιτούν τη θυσία των δασών, όπως τα γεφύρια τις γυναίκες του πρωτομάστορα.

Ο άνθρωπος από την πρώτη στιγμή ανενδοίαστα κατέστρεφε τη φύση, για να εξυπηρετήσει τις άπληστες ανάγκες του. Το δάσος το βλέπει σαν εχθρό. Θυμάμαι ένα ρώσικο παραμύθι που μιλούσε για κάποιο ήρωα που αντί να σκοτώνει τη Λερναία Ύδρα,  όπως ο δικός μας Ηρακλής, κατάφερνε  να κόβει κάθε μέρα πολλά δένδρα που απειλούσαν να πνίξουν το μικρό χωριό του. Το ίδιο κι ο ήρωας των αποίκων αμερικανών Πολ Μπάνιαν, που με το τσεκούρι του έκοβε και έκαιγε τα δάση, που πριν από τους ινδιάνους εμπόδιζαν την προέλαση των λευκών στην «άγρια» Δύση.

Για την Ευρώπη η καταστροφή του δασικού πλούτου δεν είναι πρωτοφανής. Η εντατική υλοτόμηση είχε καταστρέψει τα περισσότερα δάση της Ευρώπης μέχρι που η επιδημία της Πανούκλας μείωσε δραστικά τους ευρωπαίους έτσι που τα δάση ξαναγεννήθηκαν μαζί και όλος τους ο ζωικός και φυτικός πλούτος για να μπορούμε σήμερα να τα απολαμβάνουμε.

Οι ειδικοί λένε ότι τα μεσογειακά δάση κάθε εκατό χρόνια πρέπει να καταστρέφονται από πυρκαγιές για να ανανεώνονται. Τα πανέμορφα δάση μας θ’ αναγεννηθούν, μετά από πολλά χρόνια, αν δεν βάλει το χεράκι του ο άνθρωπος.  Μετά τις πρόσφατες πυρκαγιές της Ηλείας τα πευκοδάση ανάμεσα Ολύμπια και Λάλα μεταμορφώθηκαν σε νησίδες πεύκων ανάμεσα σε λίμνες ελαιώνων και ποταμούς χαριτωμένων λειμώνων.

Ότι δεν είναι οικόπεδο μεταμορφώνεται σε κτήμα ή βοσκοτόπι κι ας λένε όλες οι κυβερνήσεις ότι τα δάση θα παραμείνουν δάση. Στο ΄Αγιο Όρος το δάσος παρέμεινε δάσος μετά τις μεγάλες πυρκαγιές χωρίς κανένα μέτρο προστασίας. Αντίθετα στα υπόλοιπα πόδια της Χαλκιδικής τα δάση έγιναν οικισμοί, τα ρέματα μπαζώθηκαν και οι πλημμύρες ταλανίζουν τους κατοίκους της τουριστικής ευμάρειας. Η Πελοπόννησος δεν είναι η πρώτη φορά που καίγεται ή καταστρέφεται. Θα ξαναγεννηθεί. Ίσως να γίνει ομορφότερη, αφού πάντα πεντάμορφη την τραγουδούσαν οι γενιές των ανθρώπων που διάβηκαν.

Η φύση θα βρει τον τρόπο να ισορροπήσει και να ξαναγεννηθεί με μεγαλύτερη λάμψη, όπως συμβαίνει πάντα σε αυτό τον πλανήτη. Ο άνθρωπος όμως ίσως δεν επιβιώσει από τις αλλαγές, που ο ίδιος προκάλεσε. Σίγουρα εμείς όλοι δε θα προλάβουμε να ξαναδούμε αυτό που φέτος χάθηκε για μας για πάντα. Γιαυτό θρηνούμε. Γιατί η δική μας γενιά στάθηκε ανίκανη να προστατέψει τόπους ιερούς όπως η Ολυμπία, τόπους πολύτιμους όπως ο Καϊάφας και η Στροφυλιά, τόπους που σεβάστηκαν κατακτητές και τύραννοι, μας παρέδωσαν σα θησαυρό οι γενιές των φτωχών και άμαθων προγόνων μας και μεις οι τεχνολογικά εξελιγμένοι και πλούσιοι δε θα προσφέρουμε στα παιδιά μας.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου