Ισπανική αποχώρηση

Ισπανική αποχώρηση

Ταξιδεύω μαζί σου. Στου Γκόγια το ανοιχτό πουκάμισο τρυπώνω καθώς τα όπλα εκπυρσοκροτούν. Φλέγομαι από πάθος αμφίβολο. Γυμνή Μάγια, καθρεφτίζομαι στα μάτια των Γκρέκο που σκαρφαλώνουν πέρα απ’ το θάνατο, λιμνάζω στου Θερβάντες τους ανεμόμυλους, οχυρώνομαι στου Τολέντο το κάστρο, διαφεύγω στου Λόρκα την αυστηρή τραγικότητα. 
Δε φυλακίζομαι στους γυναικωνίτες της Αλάμπρα. 
Προτιμώ ν’ ανεμίζω στις σπηλιές του Σανκραμέντο, παίζω κρυφτούλι στης Κόρντομπα την κατήφεια, σου γνέφω στης Γρανάντα τα στενά, στου ταύρου την καρδιά ματώνω κάτω από τα Ολέ του έξαλλου πλήθους και μεθώ με σαγκρία στους ρυθμούς του φλαμέγκο..

Μακριά απ’ τ’ ασκητικό Εσκοριάλ ή το μπαρόκ Ρεάλ  ξορκίζω τους δαίμονες της Γκουέρνικα κι όλα τα χείλη μου ανθοβολούν καθώς γονυπετείς βλάσφημα στα έγκατα της ιστορικής ματαίωσης, στη σταυρόσχημη γαστέρα του μνημείου του Φράγκο. 
Ανεβοκατεβαίνω στο μετρό επιτρέποντας στους πορτοφολάδες να ληστεύουν την ψυχή μου, ποζάρω πλάι στο γάιδαρο του Σάντσο και χώνομαι στα κλιματιζόμενα πολυκαταστήματα, γίνομαι κέρμα χωμένο στην τσέπη σου και αυθαδιάζω πηδώντας στους κερματοδέκτες. 
Στολίζομαι με μαργαριτάρια μαχόρικα κι έπειτα τρυπώνω σε ύποπτα στενά για να στραγγίξω το δάκρυ των αρτεσιανών σου.

Είμαι εκείνη η μυθική πριγκίπισσα που λούστηκε στο αίμα του εραστή για να καθαριστεί από το στίγμα της μοιχείας. Είμαι η «ομορφούλα» λεύτερη -γιατί πάμπλουτη- να ποζάρει κατά τα κέφια της ντυμένη ή γυμνή πάνω απ’ τους  νόμους των θεών και των ανθρώπων, Μάγια- θεά του έρωτα. 
Είσαι πάνω απ’ το Νόμο όπως ο Γκρέκο, λεύτερος να συζείς μ’ εξώγαμα στη συνοικία των εβραίων, σκάνδαλο εν κινήσει, προστατευμένος απ’ το φωτοστέφανο της Τέχνης σου. 
Είσαι ο εμίρης και είμαι η αγαπημένη σου γυναίκα. Για το χατίρι μου μεταφέρεις το ομορφότερο αραβικό παλάτι για να στεγάσει τον έρωτά μας, στις τοξωτές σαν τα φρύδια μου αυλές, όπου θα ρέει αδιάκοπα  απ’ τα μακρινά βουνά αντλημένο, πολύτιμο νερό που θα δροσίζει τις πεθυμιές και θα ξεπλένει τον ιδρώτα του έρωτα που αδιάκοπα θ’ αναγεννιέται στην ευωδιά των ροδόκηπων. Εκεί θα σου ιστορώ τα ομορφότερα παραμύθια στις χίλιες και μια νύχτες μας, όταν κουρασμένος απ’ τις μεταμφιέσεις της σελήνης θ’ αποκοιμιέσαι στις περιπλανήσεις των ερημικών ονείρων σου. Θα σε καίω σα χαμσίνι, θα τουρτουρίσεις στους ρυθμούς των αστεριών, θα φλέγεσαι από πόθο και θα ξεδιψάς στους αντικατοπτρισμούς των οάσεών μας.

Βλέπειςμ το πάθος εκρήγνυται στην Ισπανία, αναβλύζει απ’ το πουθενά, χαμογελά γαρούφαλο πίσω από καγκελωτό σκοτεινό παραθύρι. 
Όπου υπάρχει πάθος είμαι μαζί σου. Μορφάζω πίσω απ’ τα κακομούτσουνα ανθρωπάκια του Βελάσκεθ, σου χαμογελώ με τις Μαντόνες του Μουρίλλο, σε προκαλώ απ’ τα πληθωρικά γυμνά του Ρούμπενς, αναδύομαι με τις Αφροδίτες του Μποτιτσέλι, και περιφέρομαι μαζί σου στον αληθινό μας κόσμο τον «κήπο των ηδονών» του Τζερόνυμο Μπος. 
Όπου υπάρχει ομορφιά έχω ανθίσει, όπου υπάρχει πάθος θα με συναντάς. 
Είμαι καθρέφτισμα των δικών σου επιθυμιών κι είσαι το σύννεφο των πόθων μου.
 Με κουβαλάς όσο θα καίει τούτη η φωτιά, με στολίζεις με νιφάδες από σπέρμα γόνιμο, όσο κρατά τούτη η άνοιξη. 
Κι ας ταξιδεύεις δίχως με.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου