Maria Sotiropoulou

ΓΕΝΕΑ ΥΠΑΓΕΙ ΚΑΙ ΓΕΝΕΑ ΕΡΧΕΤΑΙ Δε μπορούσα ακόμη ν' αποφασίσω για το μέλλον μου. Οι δικοί μου ένιωθαν εξαπατημένοι. Θά 'θελα να γίνω φιλόλογος, σαν το θείο Μάκη, όμως το καθηγητηλίκι ήταν απωθητικό και κανείς δε βρέθηκε να μου δείξει ότι υπάρχει κι άλλη διέξοδος μετά το πτυ­χίο της Φιλοσοφικής. Νομική; 0 πατέρας μου μ' έσπρωχνε προς τα 'κεί, όμως τα δικαστήρια μ' έδιωχναν. Δεν πίστευα στο σύστημα απονομής δικαιοσύνης, δεν πίστευα ότι υπάρχει δίκιο κι έτσι όλοι —δικαστές και δικηγόροι— δεν ήταν στα μάτια μου παρά φιγούρες στα τραπουλόχαρτα της κοινωνίας, ακριβώς όπως στην "Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων". Η μαμά με ήθελε γιατρό, όπως ο πρίωτοξάδελφός της. Παραμονές των εξετάσεων κι εγώ αναποφάσιστος. Μ' έστειλε η μαμά στον ξάδελφο να με νουθετήσει. Δε μ' έπεισαν τόσο τα λόγια του όσο τα δάκρυά της. Αφού δεν προλάβαινα τις εξετάσεις βιάστηκα να γραφτώ στο Πανεπιστήμιο της Σιένα. Όλα φαινόντουσαν απλά. Σ' ένα χρόνο θα γυρνούσα. Είχα όρεξη. Θα ...

ΠΟΛΥΜΝΙΑ Την ίδια εποχή έζησα από κοντά το πρώτο διαζύγιο, συμβάν σπάνιο τότε ακόμη τουλάχιστον στον κοινωνικό μας περίγυρο. Ο θείος Μάκης ήταν πρωτοξάδελφος της μαμάς και κάτι περισσότερο, σαν αδελφός της. Γιος της θείας Πολύμνιας που είχε παντρευτεί μεγαλοκοπέλα με έναν ηλικιωμένο έμπορο και που επειδή άργησε να καρποφορήσει μπαινόβγαινε στο σπίτι της γιαγιάς, όπως τουλάχιστον μου ιστορούσαν, και δανειζόταν τη μαμά, που ήταν κι αναδεξιμιά της για να διοχετεύει το μητρικό της φίλτρο, είχε μάλιστα κάνει την πρόταση να υιοθετήσει τη μαμά ποντάροντας στην περιουσία του άντρα της, που έπρεπε να έχει κληρονόμο και ίσως η γιαγιά να ενέδιδε στα παρακάλια της αδελφής της με βαριά καρδιά αν την τελευταία στιγμή επιτέλους η θεία Πολύμνια δεν έμενε έγκυος στο θείο Μάκη που πέρασε τα πρώτα του παιδικά χρόνια σαν πασάς, απολαμβάνοντας την υπερστοργή που χαλάει όλα τα γεροντόπαιδα. Αλλά δεν ήταν τυχερός, αφού πριν καλά καλά κλείσει τα πέντε, απόμεινε ορφανός και πάμπτωχος, όταν ...

Ο ΔΕ ΟΦΙΣ ΗΝ ΦΡΟΝΙΜΟΤΑΤΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΘΗΡΙΩΝ Ήταν η περίοδος που με γοήτευε. Ο Περικλής και ο Χρυσούς αιώνας! Κάθισα με μεράκι κι έγραψα ολάκερη εργασία που θα τη ζήλευαν καθηγητές σ' ένα απόγευμα. Κι όταν την παρουσίασα στην τάξη η καθηγήτρια είπε ψυχρά: "Αυτές δεν είναι σκέψεις μαθητή. Ποιος σου έγραψε αυτή την εργασία; Από πού την αντέ­γραψες;" Έμεινα άναυδος. "Κανείς, μόνος μου" κατάφερα να τραυλίσω κι η τάξη ένα κύμα απειλητικό από χαιρεκακία με κύκλω­νε με γέλια ειρωνικά κι ένιωσα —δίχως να το θέλω— χοντρά δάκρυα να κυλούν στα μάτια μου κι η καθηγήτρια μου είπε ψυχρά: "Τα δάκρυα δεν είναι απόδειξη της αθωότητας" και το κουδούνι χτύπησε κι εκείνη βγήκε άτεγκτη σα δικαστής που μόλις επικύρωσε τη δίκαιη καταδίκη κι όλοι μου οι συμμαθητές ξεχύθηκαν στην αυλή δίχως μήτε ένας να σταθεί να μου πει μια λέξη συμπάθειας. Λίγες μέρες αργότερα ήλθε η απεργία κι εγώ για πρώτη φορά παρά τη φρίκη των γονιών μου ακολούθησα τη μαθητική διαδήλω­ση φωνάζοντας...

          Σεισμός απόσπασμα από το βιβλίο  "Ιστορίες του μικρού Αλέξανδρου" http://mariasot.blogspot.gr/2011/12/blog-post_5216.html Μπορεί νάμαι 10 μόλις χρονών, μα έχω ζήσει τόσα και τόσα. Μέχρι και σεισμό. Πολύ σπουδαία περιπέτεια, ο σει­σμός. Την θυμάμαι σαν τώρα. Ήταν περίεργο, μα οι μεγάλοι φοβόντουσαν πιο πολύ από μας και μεις τα παιδιά τους παρηγορούσαμε. Ο σεισμός έγινε τη νύχτα. Εμείς κοιμόμαστε κι ο μπα­μπάς κι η μαμά έβλεπαν τηλεόραση. Ξαφνικά κουνήθηκε το σπίτι, το φως πήγαινε να γκρε­μιστεί απ'την κούνια μπέλλα και στον ουρανό φαίνονταν κάτι λάμψεις, σαν αστραπές έτσι είπε τουλάχιστον ο μπα­μπάς μου. Στην αρχή δεν κατάλαβαν τί έγινε, σώπασε κι η τηλεόραση και γύρναγαν γύρω απ'το κρεββάτι αμήχανοι, κουνούσε τόσο, που δεν μπορούσαν να περπατήσουν. "Σεισμός" λέει τέλος ο μπαμπάς. "Τα παιδιά" λέει η μα­μά. Τρέχουν στο δωμάτιο μας και μας παίρνουν αγκαλιά, δύο ο καθένας και μας στήνουν κάτω απ'την κάσα. της ...