Αρειανά

Αρειανά

Τι κι αν αλώθηκε η σελήνη; Ο Άρης βλοσυρός ακόμη αντιστέκεται. Εκδικητής όλων των ερυθροδέρμων περγελά την περισσεύουσα μωρία, που κομπάζει παντογνώστρια. Κι ενώ ετοιμάζονται οι επισκέπτες άνευ επιστροφής πρώτοι μετανάστες πλανήτη δίχως ιθαγένεια, παραμένουμε μωρές παρθένοι με τα λυχνάρια σβηστά σε αναζήτηση εμβίου στο αφιλόξενο διάστημα. 

Πρωτοπόροι, συνωστούνται για το πρωτόφαντο δίχως επιστροφή ταξίδι. Συνωστίζονται οι τολμηροί. Πιστεύοντας στο θεό της Τεχνολογίας. Σκόπιμα διαγράφοντας την αλυσίδα των διαψεύσεων.

 Θ’ αναζητούσαμε, είπαν αρχικά, νερό στα έγκατα του ερυθρού πλανήτη, εμείς οι καταστροφείς των υδάτινων οριζόντων της φιλόξενης Γης.  Βρήκαμε πάγο θαμμένο. Θ’ αφουγκραζόμαστε τη φωνή του, εμείς που δεν ακούμε τους γόους των παιδιών. Και έπειτα; Θρήνοι για τη σπαταλημένη γνώση. Κοπετοί για την κατασπατάληση των πόρων. Θάμπος. Πώς μας εξοστράκισε ο μυθικός πλανήτης το πρώτο διαστημόπλοιο και πώς κατέστρεψε το δεύτερο; Ο μικρούλης πορφυρός αδελφός της γαλανής μας σφαίρας, που λες και δε μας χωράει πια. Φοβόμαστε ότι η Γη μας βαρέθηκε, φοβόμαστε ότι εμείς οι ίδιοι θα την καταστρέψουμε και βιαζόμαστε να δραπετεύσουμε στο αφιλόξενο διάστημα με πρώτο μας σταθμό τον ντροπαλό μας Άρη. Πάντα από αυτόν προσδοκούσαμε σημεία ζωής, τώρα του αποθέτουμε τα έκθετα νήπιά μας σε βρεφοδόχους διαστημικούς. Με τελικό εφόδιο την ελπίδα, ασπίδα τις προσδοκίες των επιστημόνων ενάντια στις επιθέσεις του πλανήτη που επιλέξαμε να βαφτίσουμε τιμώντας το θεό του πολέμου. 

Ερμής, Αφροδίτη, Γη, Άρης

Μύθοι και προλήψεις αναγεννώνται στους επιστημονικούς νόες. Τρόμος για τη ματαίωση των εγχειρημάτων. Και όμως τα πειραματόζωα προσφέρονται οικειοθελώς προς επιλογήν θυσία στο βωμό της τεχνολογίας. Ελπίζοντας ότι ο Άρης είναι πιο φιλάνθρωπος από τη Γη. Ότι ο εξαρτημένος πλήρως από την τεχνολογία άνθρωπος θα είναι πιο σπλαχνικός και αλληλέγγυος. Ουτοπία ή άκρατη φιλοδοξία. Να μείνει τ' όνομα μας χαραγμένο στην μνήμη των ανθρώπων ενός καταδικασμένου σε θάνατο πλανήτη από τον οποίο επιλέγουμε πρώιμα να δραπετεύσουμε...

Μετράμε μια μια τις ως τώρα αποτυχίες. Θα ήταν άδικο. Τα διαστημόπλοια δε στοιχίζουν πιότερο από τα πολεμικά αεροσκάφη. Δεν κάνουν κακό, ακόμη κι όταν αποτυγχάνουν. 

Η βλασφημία έγκειται στην οίηση των κλειδοκατόρων της τεχνολογίας. Τέτοιες καταστροφές υπενθυμίζουν τα όρια μας. Θα ήταν πιο χρήσιμο αν η κατακτημένη γνώση αγκάλιαζε όλη την ανθρωπότητα για ειρηνικούς σκοπούς, όπως ήδη γίνεται με τους επικοινωνιακούς και μη κατασκοπευτικούς δορυφόρους.

 Θα ήταν σωστότερο αν παράλληλα με τα έγκατα του Άρη σκαλίζαμε τη Γη για να αρδεύσουμε τις ερήμους και να χορτάσουμε τον Τρίτο κόσμο. Αν μαθαίναμε ότι οι οικονομικοί δείκτες δεν είναι θεοί για να υπακούμε στους παράλογους κανόνες τους. Αν διαλύαμε τα σύνορα κι αγκαλιάζαμε όλους τους συνανθρώπους. Αν δίναμε πριν μας ζητηθεί και μοιραζόμαστε κι αυτό που ελάχιστα κατέχουμε. 

Γιατί μας έπνιξαν οι τύψεις. Δεν έχουμε πια μήτε την πολυτέλεια της άγνοιας να επικαλεστούμε. 

Καθώς στολίζουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο μας, ξέρουμε ότι πολλοί δε γιορτάζουν ποτέ.

Όμως ο καταιγισμός των πληροφοριών μας μετατρέπει σε θεατές της ίδιας μας της ζωής. Νιώθουμε ανήμποροι απέναντι στην παντοκρατορία των ισχυρών. Ο Άρης όμως κατάφερε πάντα ως τώρα να τους νικήσει. Γιαυτό και κοκκινίζουμε από χαρά σ’ αυτή τους την αποτυχία. 

Οι κοσμοκράτορες δεν είναι παντοδύναμοι. Κι εμείς, οι ασήμαντοι Αρειανοί, της Γης, όσο επιβιώνουμε, θα ελπίζουμε. Ίσως στο ανεπίστροφο ταξίδι του Άρη ή της ανθρωπότητας. Ποιος ξέρει;

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου