Πρώτα Χριστούγεννα του μικρού μας Πέτρου

Πρώτα Χριστούγεννα του μικρού μας Πέτρου

   Ποιος είπε ότι είναι εύκολο να είσαι δεύτερο παιδί, έστω και πρώτο αγόρι στην οικογένεια; Εντάξει, βρίσκεις τα πάντα έτοιμα. Τα ακριβά παιχνίδια και τα χρηστικά αντικείμενα σε περιμένουν, πρέπει όμως να οπλιστείς με υπομονή, να θωρακισθείς από τις καταιγίδες στοργικής ζήλιας της δίχρονης αδελφής σου. 

Στην αρχή σε αντιμετωπίζει σαν κουκλάκι. Δεν καταλαβαίνει γιατί οι μεγάλοι δεν την αφήνουν στο επιθετικό παιχνίδι της. Είσαι μια κούκλα προστατευμένη και απαιτητική. Αρχικά παίρνει μεσ από τα χέρια σου όλα τα παιχνίδια, που σου φέρνουν για δώρα, πολύ περισσότερο αντιδρά βίαια, όταν σε δει να μπαίνεις στα δικά της παλιά παιχνίδια. Δεν ξέρεις πότε το αγκάλιασμά της θα καταλήξει σε αγχόνη, το χάδι θα γίνει γδάρσιμο ή στο φιλί θα βγούνε δόντια.  

Έπειτα σιγά σιγά γίνεσαι οικείο αντικείμενο. Μιμείται τα πρώτα σου ψελλίσματα, τα πρώτα ταχταρίσματα, την κάθε σου γκριμάτσα. Εσύ την παρακολουθείς με ικανοποίηση να χορεύει, να τραγουδά, να κάνει αταξίες. Ο κόσμος σου έχει πρότυπο στα δικά σου μέτρα. Τη μεγάλη σου αδελφή. Δεν γεύτηκες την αποκλειστικότητα, κρύβονται για να σε παραχαιδέψουν μήπως εκείνη ζηλέψει. Ο κόσμος σου όμως είναι ομορφότερος, γιατί εκείνη υπάρχει και έχει ανοίξει κάθε δρόμο που θα βαδίσεις. Εσύ τα βρήκες όλα έτοιμα. Και τη γονεική εμπειρία και το σπίτι σωστή παιδική χαρά. Για σένα μόνο οι γαλάζιοι τόνοι αντικαθιστούν τη μονοτονία του ροζ στα ρούχα και τις προτιμήσεις. Η απορία της αδελφής σου για τη φυλετική διαφορά, δεν άργησε να καταλαγιάσει.  "Αυτό το έχει και ο μπαμπάς." Τελεία και παύλα. Από τον κάθε γυναικείο μαστό τροφοδοτούνται τα βρέφη, από κάθε γυναικεία κοιλιά μπορεί να προκύψει νέο μωρό, εξ ου και ο πανικός μπροστά στην παχουλή μπειμπι σίτερ "Όχι άλλο μωρό σπίτι μας!!"

Σιγά σιγά ο κόσμος παίρνει τις διαστάσεις της αδελφής μου. Σιγά σιγά ο κόσμος της χωρά στην αγκαλιά μου. Περιλαμβάνομαι στο στενό της κύκλο. Με δέχεται συμπαίκτη στους ονειρικούς της παραδείσους πίσω από τις κουρτίνες. Μοιράζομαι τους ρόλους στο "κουτουλητό" είμαι κι εγώ κακός λύκος ή Κοκκινοσκουφίτσα κατά τα κευλεύσματα της. Ξεκαρδίζομαι στα γέλια στα παιχνίδια μας και υπακούω στις προσταγές της. "Όχι, Πέτρο, μη, Πέτρο, μη κλαις!" 

8 μηνών πρώτα μου Χριστούγεννα κι η Μαρία δε διεκδίκησε τα χριστουγεννιάτικα παιχνίδια μου. Αρκέστηκε στα δικά της. Όχι ότι δεν αντιδρά. όταν το ενδιαφέρον μετατοπίζεται σε μένα. Δραπετεύει, ελίσσεται, βρίσκει τρόπους να βγει ξανά στο προσκήνιο, πότε με γαλιφιές και πότε με παράλογες εκρήξεις ζήλιας. Την ανέχομαι και χαμογελάω πρόσχαρα σε κάθε της ψευτοθρίαμβο. Δε θ' αργήσει ο καιρός που και τα δικά μου νύχια θα βγουν από τα πουπουλένια πέλματα. Σιμώνει η ώρα που θα χρειαστεί κι εγώ να διεκδικήσω το άπλετο φως των προβολέων. Όμως εγώ σε αντίθεση με κείνη είμαι οπλισμένος με την επίγνωση του μεριδίου μου στο οικογενειακό σύμπαν. Γεννήθηκα στον κόσμο όπου εκείνη προυπήρξε, όπου εκείνη για ενάμισυ σημαδιακό χρόνο ήταν η αποκλειστική βασίλισσα. Μαθαίνει να μοιράζεται, όταν εγώ ήδη απολαμβάνω την εκρηκτική της παρουσία. Κάθε μου επίτευγμα, το πρώτο δόντι, η πρώτη λέξη, τα πρώτα βήματα δεν έχουν τη λάμψη του θριάμβου, αλλά και δεν απογοητεύουν κανένα από τις τόσες προσδοκίες στις στατιστικές μελέτες. Όλα σε μένα γίνονται απλούστερα. Κι αν τους κουράζω με το πρωινό μου ξύπνημα με συγχωρούν ευκολότερα. Πάντα υπάρχει μέτρο σύγκρισης εκείνη και οι δικές της σκοτούρες. Την αντιγράφω την ώρα που παλεύει να με μιμηθεί. Κρατά σφιχτά στο στόμα την πιπίλα της όταν εγώ φτύνω τη δική μου, προσπαθεί να κλέψει το μπιμπερό μου, προσπαθεί να χωρέσει στο καρότσι μου, τρώει για να μη της φάω τη φρουτόκρεμα. Ξεκαρδίζομαι στα γέλια παρατηρώντας τη.

"Ο μπαμπάς δεν επιτρέπει" λέει στον κάθε κανόνα που τη φυλακίζει στις νόρμες της κοινωνικής ζωής. Εγώ ασυναίσθητα διδάσκομαι τα περισσότερα "πρέπει" και τα "μη" μέσα από τις δικές της εμπειρίες. Γλιστρώ στις διαδρομές που διάβηκε. Είμαι ο εαυτός μου. Χωρίς ψευδαισθήσεις παντοδυναμίας και αποκλειστικότητας. Σοφότερος και πλουσιότερος από το πρώτο βήμα.

 Γιαυτό και βιάστηκα να κοιμηθώ χορτάτος στο γιορτινό τραπέζι, νανουρισμένος στην αγκαλιά της γιαγιάς, βασιλιάς να θρονιαστώ στις ελπίδες που μου φορτώνουν για το Αύριο, όσο εκείνη αγνοώντας τη συγγενική συσχορδία στο γιορταστικό τραπέζι, έπλεκε μόνη επιδέξια τα νέα της παιχνίδια με τα δικά της όνειρα.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου