Στη Σοφία της Άγνοιας, Δόξα (1)

Στη Σοφία της Άγνοιας, Δόξα

Παραλλαγές στο θέμα της ερωτικής επιθυμίας, θα μπορούσε να είναι ο υπότιτλος αυτού του βιβλίου, όπου έρωτας νοείται πόθος θανάτου ή αθανασίας, παγίδα για ν' αδράξεις τη στιγμή. Στήνεις περίτεχνο κλουβί τις λέξεις, μα το αίσθημα πεισματικά μεταμορφώνεται, όπως τ' αηδόνι έπαψε να κελαηδά στην Αυλή του Αυτοκράτορα.

Μοναδικό άλλοθι για την ιεροσυλία η διαφορετική οπτική γωνία του φύλου. Υπάρχει μια συνωμοσία σιωπής, που προκαλεί σ' εκμυστηρεύσεις.

Ο Τίτλος «Στη Σοφία της Άγνοιας Δόξα» παραπέμπει σ' ένα μύθο: Σύμφωνα με τη Μυθολογία μας ο Τειρεσίας, είχε ζήσει δυο ζωές, μια σαν γυναίκα και μια σαν άνδρας. Και όπως ήταν συναγμένοι οι Θεοί σε κάποιο γιορτινό τσιμπούσι τον ρώτησαν πόσο μετρά την ικανοποίηση του έρωτα ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες. Εκείνος τότε τους απάντησε ότι αν βαθμολογούσε με δέκα την ικανοποίηση που γεύεται η γυναίκα, στον άντρα φτάνει ίσα τη μονάδα. Θύμωσε τότε η βασίλισσα του Ολύμπου, η Ήρα, που ο μάντης πρόδωσε αυτό το μέγα μυστικό των γυναικών κι έτσι τον καταράστηκε τυφλός και άντρας να πεθάνει.

Κείνο που μένει πάντα στη σκιά είν' η οδύνη που συντροφεύει το μέγεθος της ηδονής. Κι όπως κι ο Βούδας θα 'λεγε, οδύνη είναι η ίδια η επιθυμία για ζωή, το τίμημα της ευλογίας του να είσαι γυναίκα.

Κανένα άλλο κείμενο δεν έχει τίτλο. Όλα όμως είναι αφιερωμένα σε κάποιον άντρα... Μόνο σε άντρες. Σαν αντίδωρο. Στις μυριάδες λεκτικές αφιερώσεις των ανδρών στις γυναίκες - Μούσες τους, κάτω απ' τη σκέπη πάντοτε του μουσηγέτη Απόλλωνα. Σ' αυτόν, λοιπόν, το πρώτο χαίρε.

 Αφιερωμένο

Στη διαφορά

που πυροδοτεί τον Έρωτα

Στους άνδρες της ζωής μου

Στον πατέρα μου

         που χάραξε τη γέννησή μου στην πλάτη της Παναγιάς. 

         Στο Σωτήρη

που συμπορεύεται στις αέναες μεταμορφώσεις μου όπως ο ήλιος κυνηγάει το φεγγάρι.

Στον Τάκη

που από παιδί αμφισβητεί την αλήθεια των παραμυθιών μου.

Στη Σοφία της Άγνοιας Δόξα

Θα ξαναρθεί και θα με παίρνει η οδύνη της Λήδας, η ηδονή της Σεμέλης, η περιπλάνηση της Ευρώπης, η ζήλεια της Ήρας, η αυτάρκεια της Αφροδίτης, η σοφία της Αθηνάς, η γοητεία της Ελένης, η εγκαρτέρηση της Λητώς, η περηφάνεια της Άρτεμης, η δικαιοσύνη της Μήδειας, η πεθυμιά της Φαύστας, η εντιμότητα της Αντιγόνης, η υποταγή της Ισμήνης, η επανάσταση της Λυσιστράτης, η ηδυπάθεια της Σαπφώς, η συμφορά της Δάφνης, η άρνηση της Ιππολύτης, η δόξα της Πηνελόπης, η δικαίωση της Κλυταιμνήστρας, η πίκρα της Νεφέλης, η αποφασιστικότητα της Αλκμήνης, η αναγέννηση της Ευρυδίκης, η παρθενική μητρότητα της Μαρίας.

Όλα είναι γένους θηλυκού. Όλα αντέχουν. Καθώς το ευρύστομο πηγάδι που δε στερεύει το νερό. Αλίμονο στον κουβά που ανεβοκατεβαίνει. Εκείνος ή στραβώνει ή πνίγεται. Και όλα εντός μου πλάθονται. Εγώ τα δημιουργώ. Εκείνος δεν είναι παρά το σκεύος της δικής μου ηδονής. Όπως και πρέπει. Το υνί που στομώνει και σκουριάζει. Το σπαθί που κάθε φορά χαϊδεύει το θηκάρι που το αγκαλιάζει.

Είμαι η Γη. Αδιάφορη στο ποιος με ξεχερσώνει, ποιος με λιπαίνει, ποιος χόρτασε απ' τη γονιμότητα της επιδερμίδας μου. Πάντα ανθεκτική και πλούσια. Πάντα δημιουργική η Απειρόγαμη -νυφούλα του Απείρου- άπειρη γάμου, έμπειρη στην αιωνιότητα της Λευτεριάς. Ακούραστη δέχομαι τ' ουρανού τα ξεσπάσματα. Παθητική αφουγκράζομαι τ' αλαζονικό του βήμα. Το ξέρω πως στο τέλος εγώ θα καταπιώ τη στερνή του ικμάδα. Πάνω μου μάχες στήνο­νται. Μεθώ με αίμα. Σηκώνω αδιάφορη τους ώμους και όρη χτίζονται. Αναστενάζω και καταποντίζονται νησιά. Γελώ κι ανθολογώ την Άνοιξη. Οι επιθυμίες μου καλοκαιρινό μελτέμι κι οι πόθοι μου σταγόνες σκοτάδι. Ο ουρανός άστατος με πολιορκεί κι εγώ ξεφεύγω μένοντας ασάλευτη. Υποτακτική στις καταιγίδες ανατριχιάζω ηδονικά στις επικλήσεις για σεμνότητα καθώς γυμνώνομαι παρθενικά κάθε φθινόπωρο για να με ντύσει χιονονιφάδες. Υποτάσσομαι γιατί αντιστέκομαι. Τον αναγκάζω σε αέναες μεταμορφώσεις. Βροχή, ομίχλη, χιόνι, ιδρώτα έρωτα. Δε χρειάζεται να προσπαθήσω για να μ' αγγίξει. Δεν προκαλώ για να με γονιμοποιήσει. Αμετακίνητη τον κατακτώ με την προσποίηση της αποδοχής του Βάρους του. Του αποδίδω μια σταγόνα ηδονής. Ίσα για να ξαναγεννήσει την ανείπωτη χαρά μου.

Στα βάθη μου, μακριά του, τα σημαντικά κυοφορούνται. Οι υπόγειοι ποταμοί της πυρακτωμένης λάβας, η δημιουργία νέων ορυκτών. Ό,τι πολύτιμο στα βάθη μου κρατώ. Τρόπαιο στον τολμηρό, το ριψοκίνδυνο, τον εκλεκτό μου.

Σαν σύζυγος γεμίζω τ' αμπάρια με τροφή, σαν παρθένα τις αγκαλιές λουλούδια, σαν αδελφή θεμελιώνω σπιτικά, σαν μάνα ανοίγω την αγκαλιά μου στοργικά σ' όποιον απόκαμε να μ' αγαπάει, σαν ερωμένη γεύομαι άπληστα στην κάθε μαχαιριά, ελπίζοντας να φτάσει στην καρδιά μου.

Όλα είναι γένους θηλυκού, όλα αντέχουν, όλα θα ξαναγεννηθούν, τούτο το καλοκαίρι, που εγκυμονούν τα σπλάχνα μου. Και θα 'ναι επί γης Ειρήνη.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου