Γάμου εγκώμιον

Γάμου εγκώμιον

Σε μιαν εποχή που υμνεί την ανεξαρτησία, οι γκέι στην Ελλάδα κατάφεραν να πετύχουν το πρώτο βήμα γιαυτή την αμοιβαία "σκλαβιά" όπως πολλοί αποκαλούν το γάμο. Επειδή αν και  δεν είναι ιερό μυστήριο ο γάμος (θρησκευτικός ή με την όποια του πολιτική έκφραση) παραμένει το ανθεκτικότερο κύτταρο της ανθρώπινης κοινωνίας, το θεμέλιο της οικογένειας που θεμελιώνει το μέλλον κάθε τόπου. 

Ελεγείες για τον έρωτα, ύμνοι για τη φιλία, δυσπιστία όμως κι ειρωνικά χαμόγελα για τη συντροφικότητα που αναπτύσσεται στο γάμο.

-Σιγά!  λένε. Μετά 5-6 χρόνια γάμου ή το δικό σου πόδι πιάνεις ή της γυναίκας σου το ίδιο κάνει.

Κανείς δεν αμφισβητεί τη ρουτίνα που θαμπώνει τη λάμψη του πρώτου έρωτα. Όλοι όμως φαίνεται να θέλουν να διαγράψουν τα βαθύτερα αισθήματα που σφιχτοδένουν το ανδρόγυνο μέσα από την περιπέτεια του γάμου και κάνουν τη σχέση μοναδική, εντελώς ξεχωριστή από το δεσμό γονιών -παιδιών. Χαρές και λύπες, προβλήματα κι  επιτυχίες, κατανόηση και διαφωνίες, αρρώστιες, γεννητούρια και θάνατοι, απιστίες και καυγάδες, αγώνας για την οικονομική επιβίωση και το πέτρα πέτρα στήσιμο του σπιτικού, η παρακολούθηση των παιδιών ν’ ανθίζουν και να μεταναστεύουν απ’ τη δυαδική οικογένεια, όλα όσα μεταμορφώνουν το ζευγάρι σε ταιριαστό ανδρόγυνο. Με το χρόνο οι φίλοι γίνονται κοινοί αλλά όχι απαραίτητοι, για τη συνεννόηση αρκεί ένα βλέμμα, ο ένας ψυχανεμίζεται την αλλαγή της διάθεσης του άλλου κι αλλάζει ρότα για να προλαμβάνονται συγκρούσεις που τον πρώτο καιρό ήταν αναπόφευκτες, τις νύχτες ο ένας ξυπνά ανήσυχος μόλις ο άλλος σηκωθεί απ’ το πλευρό του. 

Τα κορμιά συνομιλούν αβίαστα, χωρίς άγχος, χωρίς ανάγκη επιβεβαίωσης, τα κύματα των οργασμών έρχονται φυσικά, όπως η δίψα για νερό κι η αντοχή του θαύματος της σεξουαλικής επικοινωνίας σε προχωρημένες ηλικίες εφτασφράγιστο μυστικό. 

 Ο γάμος όταν πετύχει δημιουργεί το στενότερο ίσως ανθρώπινο δεσμό. Προκαλεί ένα είδος εξάρτησης, μοίρασμα αρμοδιοτήτων, κοινή οπτική, πλούτο εμπειριών, μια ώσμωση αισθημάτων που ο χρόνος κι η στενή επαφή με τις αναγκαίες αμοιβαίες παραχωρήσεις μόνο μέσα στην οικογένεια σφυρηλατούν. 

Γιαυτό όσο κι αν υμνούν τις χαρές της εργένικης ζωής, οι στατιστικές δίνουν καλύτερη ποιότητα ζωής και μακροημέρευση στους ζευγαρωμένους, όσοι χωρίζουν στη συντριπτική πλειοψηφία ξαναπαντρεύονται, ενώ συνήθως τ’ αγαπημένα ανδρόγυνα σε μεγάλες ηλικίες δεν αντέχουν το χωρισμό που επιβάλει ο θάνατος. Γιαυτό και οι ομοφυλόφιλοι δίκαια διεκδικούν παντού και μέχρι τέλους το δικαίωμα γιαυτή  αυτή την κοινωνική σύμβαση.

Τώρα που πια τα παραμύθια για Σταχτομπούτες και τσουρεκένιους άντρες πέθαναν και ζούμε σε κοινωνία αποξένωσης, χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ την πίστη σ’ αυτή τη δυαδική σχέση που καρποφορώντας ένα σύμπαν βαθιών αταλάντευτων αισθημάτων καταφέρνει κι αντέχει στο βάναυσο χάδι του χρόνου ακόμη και στον αιώνα των εξωφρενικών αλλαγών που μοιραζόμαστε.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου