Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει


Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει

Και νάμαστε ξανά στην εθνική γιορτή μας. Και τι καινούριο θα μπορούσε ν’ ακουστεί; Τα ίδια κάθε χρόνο. Το μάθαμε το παραμύθι. Ελευθερία ή θάνατος και Σούλι και Γραβιά και Κολοκοτρωναίοι και Καραϊσκάκηδες και Φιλική Εταιρεία και ίσως ο Παλαιών Πατρών Γερμανός. Το λάβαρό του αμφισβητείται σαν γνήσιο πιστοποιητικό της γέννησης της επανάστασης. Ίσως να είναι μόνο η ημερομηνία, που το βρέφος δηλώθηκε στο ληξιαρχείο της Ιστορίας. Ίσως λοιπόν λάθος ημέρα γιορτάζουμε.
Η 25η μαρτίου διαλέχτηκε αργότερα από τους κρατούντες. Πώς θα τραγουδούσαμε «Χαρείτε αδέλφια την τρανή διπλή γιορτή, που είναι η γιορτή της πίστης και της λευτεριάς»; Πώς θα μπλεκόταν ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου με τον ευαγγελισμό του Γένους; Και γιατί όχι δηλαδή; Η Ελλάδα κοιλοπονούσε αυτή την ώρα από τα στιγμή που σκλαβώθηκε. Το αξιοθαύμαστο δεν είναι το 1821, αλλά η αδιάκοπη αλυσίδα των αποτυχημένων εξεγέρσεων, που κορυφώθηκε το ’21. Και μην αφήνουμε κανένα να μας πει ότι η λευτεριά μας χαρίστηκε από τους ξένους χάρη στη ναυμαχία του Ναυαρίνου, ότι έτσι που τρωγόμαστε μεταξύ μας οι τούρκοι θάπνιγαν κι αυτή την επανάσταση στο αίμα.
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ότι κι αν γινόταν η Ελλάδα θα ξαναγεννιόταν. Τι είμαστε; Μια μπουκιά λαός πεισματικά ριζωμένοι σε ξερά βράχια. Το μόνο που καλλιεργήσαμε ήταν το πνεύμα. Αυτό και παραδώσαμε σε όλη τη γη. Συνάξαμε κόμπους σοφίας από τους αρχαιότερους πολιτισμούς και στήσαμε ένα θαύμα ανεπανάληπτο, που απλώθηκε σε όλη την οικουμένη. 
Την πρώτη φορά καβάλα στο Βουκεφάλα θριαμβευτικά με το Μεγαλέξανδρο η Ελλάδα έφθασε μέχρι τις εσχατιές της Ανατολής, όπου επιβιώνει μέχρι και σήμερα. Τη δεύτερη αναγκάστηκε να υποταχθεί. Υποδουλώθηκε η Ελλάδα στους ρωμαίους για να ριζώσει τον πολιτισμό της παντού. Η Ρώμη δεν ήταν παρά  η γέφυρα για το Βυζάντιο, μια ρωμαϊκή αυτοκρατορία, που κατέληξε σε πλήρη εξελληνισμό και σε γόνιμη σύζευξη του κλασσικού πνεύματος με την ορθοδοξία. Η Ελλάδα στο Βυζάντιο στάθηκε ο προμαχώνας της Ευρώπης, ο πυρήνας και η κιβωτός του πολιτισμού σε μια περίοδο που το σκοτάδι σκέπαζε τα πάντα και οι ορδές των βαρβάρων χτυπούσαν από παντού. Βαρύς χειμώνας. Έπρεπε να θυσιαστεί το Βυζάντιο για νάρθει η άνοιξη στην ανθρωπότητα. Η διασπορά του Βυζαντίου έφερε την Αναγέννηση. Μην αφήνουμε λοιπόν ποτέ τους ξένους να ξεχνούν πόσα οφείλουν σε αυτή τη χώρα.
400 χρόνια σκλαβιά. 400 χρόνια κάτω από τον οθωμανικό ζυγό, τα πιο γόνιμα στην ιστορία της Ευρώπης. 400 χρόνια επανάστασης. Από την πρώτη κιόλας στιγμή. Και βέβαια μας χρησιμοποίησαν οι ξένοι. Όλοι τους. Όπως το συνηθίζουν μέχρι τις μέρες μας. Μοίρα των μικρών να γίνονται πιόνια στη σκακιέρα των ισχυρών. Το σπαθί του Λάμπρου Κατσώνη σύμβολο. Μέσα στο Αιγαίο. Από ένα μονάχα έλληνα που διαφέντευε την ελληνική θάλασσα και δεν άφηνε τούρκικο πλοίο να ξεμυτίσει από τα Δαρδανέλια για κάμποσα χρόνια. Να το θυμόμαστε πάντα το σπαθί του Κατσώνη, που στοιχειώνει το Αιγαίο. Ειδικά σήμερα.
Μοίρα λοιπόν αυτού του τόπου να τη διαγουμίζουν οι λογής λογής προστάτες που μόνο το καλό μας θέλουν; Ποιοι είμαστε και πού πηγαίνουμε, εμείς οι περήφανοι ρωμιοί που στεκόμαστε με τόνα πόδι στην Ευρώπη και με τ’ άλλο στα Βαλκάνια; «Του έλληνα ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει». Το θυμόμαστε;
«Ελευθερία ή θάνατος» Πόσο μετρούν αυτές οι λέξεις σήμερα; Γιατί θα πεθαίναμε; Πεθαίνουμε γιατί μας αρέσει να τρέχουμε στους δρόμους, γιατί παρατρώμε και παθαίνουμε καρδιοπάθειες, γιατί δεν προσέχουμε και κολλάμε ίσως AIDS.
Θα πεθαίναμε για να υπερασπιστούμε τούτη την όμορφη γλώσσα; Τούτη την ευαίσθητη ιδέα; Πού είναι το όριο ελευθερίας και ασυδοσίας; Πότε θα νιώσουμε ξανά την ανάγκη να θυσιαστούμε λεύτερα για το μέλλον αυτού του τόπου, για τα’ αγέννητα παιδιά μας;
Ζούμε την εποχή του εγωκεντρισμού. Όλοι νιώσαμε προδομένοι από την Ιστορία όταν η κατάρρευση της Σοβιετικής αυτοκρατορίας συμπαρέσυρε τις ελπίδες για ένα δικαιότερο κόσμο. Όλοι πάψαμε να έχουμε οράματα, να επενδύουμε σε πολιτικούς στόχους. Σλόγκαν της εποχής «Όλοι ίδιοι είναι, όλοι τα ίδια κάνουν, ας κοιτάξει ο καθένας το συμφέρον του».
Είμαστε στο Μεσαίωνα ξανά; Η Ιστορία, το μάθαμε πια, δεν τραβάει ευθεία την ανηφόρα. Ανελίσσεται ευτυχώς, αλλά με κύκλους που μας αποθαρρύνουν. Όμως γιατί; Τούτο το χώμα έγινε γόνιμο από το αίμα που το πότισε. Καμιά θυσία δεν πάει χαμένη στον κόσμο μας. Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο. Χρειάζεται να πεθάνει κάποιο αστέρι για να γεννηθεί ένας άνθρωπος. Πρέπει να υπάρξει μια μαύρη τρύπα για να γεννηθεί ένα αστέρι.  Ο κόσμος μας δεν είναι παρά ένας θαυμαστός κύκλος δημιουργίας και καταστροφής και είναι πάντα τα όνειρα που καρτερούν τη στιγμή που θα εκδικηθούν τη σκληρή πραγματικότητα. Και τίποτε δεν είναι πιο επικίνδυνο για το σκοτάδι από την επανάσταση των ονείρων.
Είμαστε στο τούνελ. Πόσα χρόνια ακούμε το ίδιο ρεφραίν; Βαρεθήκαμε να περιμένουμε τις καλύτερες μέρες, γιαυτό και γίναμε πρωταθλητές στην παράνομη κονόμα και το καυχιόμαστε.
Και όμως. Υπάρχει κίνδυνος ν’ απαιτηθούν ακόμη μεγαλύτερες θυσίες. Υπάρχει πιθανότητα να χρειαστεί ξανά ν’ ανεμίσουμε λάβαρα στράτευσης. Ας μη φοβόμαστε. Αρκεί να προσευχόμαστε.
«Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ και μυρσίνη εσύ δοξαστική, μη, παρακαλώ σας, μη λησμονάτε τη χώρα μου»
Το 1821 ζει μέσα μας και στο αίμα των παιδιών μας. Και η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.

23-3-1994 (ομιλία μου για την εθνική γιορτή της 25ης Μαρτίου στον Οίκο Ναύτου, όπου τότε δούλευα) 
Ακόμη επίκαιρη!!!!! 

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου


Σχόλια

  1. Theofilos Iliades Καλημέρα Μαρία, δεν είναι απλά επικαιρη σε περιεχόμενό και αποτύπωση της πραγματικότητας, της μοίρας αυτού του λαού, είναι μεστο σε νοήματα, είναι η Αλήθεια. Αυτό το Κείμενο Μαρία, με εγκυκλιο του Υπουργείου Παιδείας πρέπει να φθάσει σε κάθε σχολείο. Ενα μεγάλο Μπράβο! !!!!
    Δεν μου αρέσει · Απάντηση · 1 · 2 λεπτά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλησπέρα Μαρία μου.
    Επειδή στον τοίχο σου δεν βάζω διαφωνίες, μια αναφορά εδώ για την ανάρτησή σου «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει».
    Τα παρακάτω τα γράφω επειδή πιστεύω ότι και εσύ θα τα έλεγες και νομίζω σε εκφράζουν. Νομίζω ότι πολλές φορές παρασυρόμαστε από τα κοινωνικώς παραδεκτά. Το βλέπω και στον εαυτό μου.
    ► Δεν νομίζω ότι είμαστε πολύ περήφανοι ότι ο Αλέξανδρος έφτασε στις εσχατιές της ανατολής, σκοτώνοντας. Ακόμη και λαοί που δεν τον πείραξαν όπως η Ινδία έγιναν στόχος. Η λογική σκοτώνω τα 2/3 για να εκπολιτίσω το 1/3 ενός λαού (και δεν είναι και πολύ σίγουρο ότι εκπολίτισε ….) που μας περνούν στο σχολείο μάλλον έρχεται κοντά με την χιτλερική προπαγάνδα του να μας εκπολιτίσουν όπως έλεγαν αφού σκοτώσουν τους μισούς. Και είναι και κάτι που δεν βοηθάει την ειρήνη. Δημιουργεί κακές κρίσεις και για την εποχή μας.
    ► Το Βυζάντιο όχι μόνο δεν κατέληξε σε πλήρη εξελληνισμό και σε γόνιμη σύζευξη του κλασσικού πνεύματος με την ορθοδοξία όπως αναφέρεις αλλά είναι γνωστό το μίσος – ακόμη και σήμερα έμεινα τα Βυζαντινά 7 αναθέματα κατά των Ελλήνων που ψάλλονται την κυριακη της ορθοδοξίας – με κατοχυρωμένο τον ανθελληνισμό του Βυζαντίου στους 2 μεγάλους νομικούς του κώδικες (Θεοδοσιανό και Ιουστινιάνιο ) με τον Ιουστινιάνιο που κωδικοποίησε όλους τους προηγούμενους και είχε την ισχύ να καταλήγει «ΘΕΣΠΙΖΟΥΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΙΤΗΡΙΟΥΣ ΈΛΛΗΝΕΣ….» (Ιουστινιάνειος κώδικας 1.11.10)
    Για το ότι το Βυζάντιο ήταν κυρίως ανθελληνικό είναι ιστορικά αποδεδειγμένο και δεν αμφισβητείται. Απλώς δεν συζητιέται. Η Σκυθόπολη, Η Μακρόνησος για τους Έλληνες του Βυζαντίου, εχει να πει πολλά….
    Η μοναδική φορά που αρνήθηκαν οι Έλληνες την εθνικότητά τους για να γλυτώσουν αφου οι νόμοι όριζαν την δίωξη και εξόντωσή τους ήταν στο Βυζάντιο. Δήλωναν ΡΩΜΙΟΙ Ρωμαίοι πολίτες στην Αν. Ρωμ. Αυτοκρατορία – δεν υπήρξε ποτέ Βυζάντιο – για να γλυτώσουν. Αν διαβάσεις τους νόμους κατά των Ελλήνων θα φρίξεις … Από τότε έμεινε το ρωμιός. Είναι υποτιμητικό και κακώς το έχουμε περι πολλού.
    Το «περήφανος Ρωμιός» έχει και λίγο πλάκα ιστορικά, αν και μπόρεσε η βιβλιογραφία να το απενοχοποιήσει εκ των υστέρων λόγω της άγνοιας χρησιμοποίησής του από τους ήρωες της επανάστασης ….
    Μόνο την γλώσσα κράτησαν στα εκκλησιαστικά έγγραφα για την προπαγάνδα τους. Αν ήταν τα αγγλικά και τότε η διεθνής γλώσσα, αγγλικά θα έγραφε η εκκλησία.
    Προσπάθησαν να ξεπαστρέψουν οτιδήποτε μας κάνει σήμερα περήφανους για τους προγόνους μας.
    ► Λες ότι οι ορδές των βαρβάρων χτυπούσαν από παντού και ό άλλος καταλαβαίνει απ` έξω. Οι ορδές που χτυπούσαν ήταν το ίδιο το Βυζάντιο
    Το Βυζάντιο ήταν ότι πιο απάνθρωπο. Επανειλημμένα οι Διαφωτιστές το ανέφεραν. Ο Βολταίρος έγραψε κείμενα ολόκληρα για αυτή την πρότυπο απάνθρωπη εξουσία.
    Το ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη «ο μικρός Ναυτίλος» λέει πολλά . Μικρή αναφορά στα εγκλήματα με τα οποία έπαιρναν την εξουσία στο Βυζάντιο οι αυτοκράτορες και πως ξεπάστρευαν ο ένας τον άλλον με βασανιστήρια.
    Λες ότι έπρεπε να θυσιαστεί το Βυζάντιο για να έρθει η άνοιξη στην ανθρωπότητα.
    Όχι. Η λέξη θυσία πάει με την αθωότητα. Έπρεπε να εξοντωθεί το Βυζάντιο για να έρθει η Αναγέννηση.
    Οι διαφωτιστές έλεγαν ότι δεν είναι τυχαίο που ο μεσαίωνας της ανθρωπότητας ταυτίζεται χρονικά με την ύπαρξη του Βυζαντίου.
    Μέσα σε 1 και ½ αιώνα οι αρχαίοι Έλληνες έγραψαν τα πάντα σχεδόν. Σε 11 αιώνες μόνο ψαλμοί και καταστροφή όσων πρόλαβαν από ότι γράφτηκε πριν.
    Τι σχέση έχει ο σκοταδισμός τους με τους Έλληνες και την Αναγέννηση. Η μόνη σχέση είναι η εχθρική. Είναι πολύ χοντρό Μαρία μου να λέμε θυσία το Βυζάντιο για την Αναγέννηση.
    Δεν θελω να πω άλλα.
    Για χρόνια μπορείς να μιλάς για την χειρότερη εξουσία που υπήρξε, το Βυζάντιο και μάλιστα την πιο ανθελληνική.
    Η μόνη προσφορά τους στην Ελλάδα ήταν η γλώσσα αλλά και αυτό το έκαναν επειδή αυτό τους εξυπηρετούσε και μάλιστα παρότι την μισούσαν.
    Συγνώμη για την παρέμβαση στο ίνμποξ.
    Με υπερβολικά μεγάλη εκτίμηση που έχω για εσένα Μαρία μου.
    Καλό σου βράδυ
    9:22 Π.Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις


    1. καλημέρα Νίκο μου Πολύ ενδιαφέρουσα η ανάλυσή σου και πολύ καλά τεκμηριωμένη . Παρ' ότι δεν συμφωνώ, κρίνοντας από τη δική μου ίσως ιδεαλιστική οπτική γωνία, θα ήθελα να τη βάλω στο μπλογκ μου γιατί εκφράζεις με μεγάλη ευπρέπεια, σεβασμό και επίγνωση τη διαφορετική αλήθεια. Σε ευχαριστώ γιατί μου δίνεις συχνά με τα κείμενά σου, έναυσμα για προβληματισμό και ίσως αναθεώρηση κάποιων απόψεών μου
      Τέλος συζήτησης

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο γιος σου στο Ναυτικό

Ο Τηλέμαχος από τη Δίβρη δεν έφυγε ποτέ

Τα Λουβιάρικα της Σαντορίνης