Όποιος έχει μέλι στα δάκτυλα...

Όποιος έχει μέλι στα δάκτυλα...

Το νέο πολιτικό σκάνδαλο έφερε ξανά στην επικαιρότητα το ερώτημα
"Ποιον μπορούμε να εμπιστευθούμε" και αν
"Υπάρχει κάποιος πραγματικά αδιάφθορος;" ή αν
είναι πραγματική η λαϊκή άποψη του ότι
ένοχος είναι "όποιος έχει μέλι στα δάκτυλα" .

"Ουδείς εκών κακός» πρέσβευε στην ουτοπία του ο Πλάτωνας. Όμως όλοι οι βασανιστές απολαμβάνουν την εξουσία τους, όλοι οι καταχραστές υπολογίζουν απλώς τους κινδύνους κι ελάχιστοι δρουν εν βρασμώ. Η πλειοψηφία πράττει συνειδητά, είτε πρόκειται για μικροπαραβάσεις, είτε για εκδηλώσεις αναλγησίας, όπως το κατάβρεγμα του άστεγου, που κάθισε να ξεκουραστεί στα σκαλιά λαϊκής πολυκατοικίας ή το προφιτερόλ του ρεκόρ Γκίνες που ψήθηκε κάτω από τη μύτη των απεργών πείνας.

Δυστυχώς η γνώση δεν αρκεί για να γίνουμε καλύτεροι. Ο ιδεαλισμός εκτρέφει το φανατισμό και πρέπει να φοβόμαστε κάθε ιδεολογία, που προβάλει την πυρπόληση μιας ανθρώπινης ζωής στ' όραμα ενός καλύτερου Αύριο. Κανείς δε δικαιούται να καταστρέφει ότι δε μόχθησε για να χτιστεί, ότι δε μπορεί να ξαναχτίσει καλύτερο. 

Το ζήσαμε. Όταν δε σέβεσαι την ιερότητα κάθε ατομικής ύπαρξης καταλήγεις να μη σέβεσαι καμιάν ύπαρξη. Τα Γκούλαγκ και τα Άουσβιτς στ’ όνομα ιδεαλισμών στήθηκαν. Όλοι γνώριζαν τι έκαναν. Πίστευαν ότι αυτό ήταν το σωστό. Το τραγικό είναι πως πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε, όταν όλη η ανθρώπινη γνώση δεν είναι παρά κουκκίδα άμμου στη Σαχάρα της Άγνοιας.

Το καλό και το δίκιο κρίνονται με την καρδιά και όχι με τη γνώση. Ο Κρέων ήξερε ότι η Αντιγόνη εν γνώσει παρανομούσε. Το δίκιο ήταν με το μέρος της καρδιάς και της Δημοκρατίας, όπως το αποκαλύπτει ο Σοφοκλής στο διάλογο του Αίμονα με τον πατέρα του. "Κυβερνάω όπως νομίζουν οι άλλοι ή όπως εγώ το νομίζω σωστό;» «Αναμφίβολα σε μιαν ακατοίκητη έρημη χώρα θα μπορούσες να κυβερνάς μόνος».

Και ο Ευριπίδης στην «Τυραννίδα» του βάζει την Ιοκάστη να διακηρύσσει ότι «η ισότητα είναι ο φυσικός νόμος του ανθρώπου».

Η Δημοκρατία δεν είναι παρά μια ασφαλιστική δικλείδα στην εγγενή απανθρωπιά καθενός και όλων μας. Και γιαυτό και πρέπει ξανά και ξανά να την περιφρουρούμε. Οι άνθρωποι που ασχολούνται με τα κοινά πρέπει να είναι πάντα έτοιμοι για ν' αποκρούσουν τον πειρασμό ή τη συκοφαντία για κατάχρηση. Πρέπει ανά πάσα στιγμή -όπως έκανε ο Φειδίας- να έχουν σε ετοιμότητα το χρυσό ένδυμα του αγάλματος της Αθηνάς στον Παρθενώνα για να ζυγιστεί δημόσια και να μη λείπει ούτε γραμμάριο. 

Όμως ζούμε την εποχή που Νόμος είναι η ανισότητα. Κι αυτό το ξέρουμε καλά. Τ' αποδεχθήκαμε. Όλοι εμείς, οι «πολιτισμένοι». Επιλέξαμε τον καρπό της ατελούς Γνώσης από τη μακαριότητα του Παραδείσου. Και η διαφθορά  πλέον παγκοσμιοποιήθηκε. Το μέλι απλώθηκε παντού και δεν το τρώνε μόνο οι αρκούδες. Ανοίξαμε τα κουτί της Πανδώρας για να γίνουμε σοφοί. Δε μας έμεινε παρά μόνον η Ελπίδα.  

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου