Στη Συρία ξανά

Πρόσθεσα αυτή την εικόνα στην επικεφαλίδα επειδή το φβ μου απαγόρευε την κοινοποίηση του κειμένου γιατί λέει «δεν ταίριαζε με τους κανόνες της κοινότητας». Η δημοσίευση είναι παλιά και τότε δεν ενοχλούσε προφανώς τώρα ισχύει νέα λογοκρισία. Θα δείτε την διαχρονική εικόνα του πατέρα, που κρατά το νεκρό παιδί του στο τέλος του κειμένου. Ελπίζω να μη με αποκλείσει και γιαυτή την εικόνα που δείχνει τρομοκρατημένες μανάδες

Στη Συρία ξανά

«Ουδέν νεώτερον από το δυτικόν μέτωπον» της αναισχυντίας. Στη Συρία ξανά.

 «Η ζωή εν τάφω» πάλιν τίκτεται. Τα «νούμερα» του πόνου πολλαπλασιάστηκαν επί το άπειρον της απελπισιάς. Γινόμενον ο θάνατος. 

Ο σπείρων ανέμους θερίζει θύελλαν. Οι σπείροντες χημικά θερίζουν δισεκατομμύρια δολαρίων. 

Η Ολυμπιακή Εκεχειρία  όνειδος ξανά. Αγυρτεία του ΟΗΕ η συνάξεις. Δίκαιο είναι πάντα ο Νόμος των Ισχυρών. Παγκόσμιος συρφετός ανατέμνει ξανά την Συριακή αιωνιότητα. Ανακατατάξεις συμφερόντων σφαγιάζουν λαούς. 

Μη καρτερείτε λοιπόν την επανάστασιν των ανεμώνων. Τα ματωμένα λάβαρα του ανθρωπισμού ανέμισαν πολεμικές σημαίες το άρμα των εικονικών πολέμων τους. Εξ αποστάσεως φασματικά εξοπλίζουν τα τέρατα της Αποκάλυψης. Το αίμα και το δάκρυ αναβαπτίζουν σε «παράπλευρες ζημιές». Η φρίκη εξωραΐζεται σε «λάθος». Ο όλεθρος μασκαρεύεται «στρατηγική τακτική». Λυκοφιλίες παρασκηνίων ανασυντάσσουν τις ορδές στις λεωφόρους του πετρελαίου. Και ούτε μια συγγνώμη. Ούτε ένα νεύμα οίκτου. Διάλειμμα λόγω "ανθρωπισμού". Η συναρπαστική συνέχεια μετά τις διαφημίσεις, Των όπλων μας.

Αιδώς Αργείοι! Τα καραβάνια των προσφύγων στέρεψαν μη έχοντας που την κεφαλήν κλίναι. Οι εστίες πυρπολημένες, λεηλατημένες, ραντισμένες με αόρατα σπρέι θανάτου, μολυσμένες, βουτηγμένες σε λουτρό τοξινών και αίματος, δεν καρτερούν τον νόστο των ξεριζωμένων. Η σημειολογία άλλαξε. Καπνόν δεν αναθρώσκει η Ιθάκη μας. Καπνός σημαδεύει τον επίλογο της τραγωδίας, το πρελούδιο νέων παθών. Καπνόν αναδίδουν τα πυρπολημένα πλοία των Αχαιών, προϊδεάζοντας τις πυρκαγιές από την Τροία ως τη Γούτα και το Αφρίν  

Κι ας ορκιζόμαστε κάθε φορά «ποτέ ξανά» μετά την καταιγίδα. Μας πλανεύουν οι θεοί. Επιδημία ο πόλεμος. Αν τα λόγια ήταν όπλα θα νικούσαμε. Αν οι εικόνες ψήφιζαν στο Διαδίκτυο θα θριαμβεύαμε. Θνητοί εμείς πεθαίνουμε, όπως πάντα, για ένα αδειανό πουκάμισο, για μιαν Ελένη. Όσο υπάρχουν άνθρωποι.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου