Maria Sotiropoulou

Ο Μάης στεφάνωσε και φέτος τα μπαλκόνια των πολυκατοικιών και στα φανάρια «τον πιάνουμε» κύκλο από φελιζόλ υποκριτικά λουλουδιασμένο.  Έστω κι έτσι. Με λίγα Ευρώ, την εποχή της κρίσης, τι «Μάιο γεννήθηκα και μάγια δε φοβούμαι».  Έτσι δοξολογούμε την Άνοιξη στο νεφόπληκτον άστυ, ενώ οι νεραντζιές κι οι ακακίες πυρπολούν μεθυστικά την ατμόσφαιρα και τα λιανοπούλια επιμένουν να δοξολογούν τον έρωτα σε δάση από μπετόν.  Ειδικά φέτος χρειάζεται να ξέρουμε. Ασχετα από εργατικές πρωτομαγιές ο συμβολισμός του στεφανιού δεν είναι ευφρόσυνος. Στεφάνι, γιρλάντα περιδέραιο δεν ήταν πάντα παρά η αμφίεση του βρόγχου της Ανάγκης. Αδράστεια, Μοίρα, Τύχη, Άτη, Αίσα, Δίκη, Νέμεσις, Ειμαρμένη, οι μεταμορφώσεις των αλυσίδων του Κρόνου που σφιχτοδένουν θεούς κι ανθρώπους. Τ’ Ολυμπιακό πάνθεον τις αντικατέστησε με το χρυσό δίχτυ του Ηφαίστου που διαλύεται με τα’ ανέμισμα της ζώνης της Αφροδίτης. Το στεφάνι που κάποτε περιέζωνε το προς θυσίαν ιερό, το φίδι της Ανάγκης, τώρ...

Φρέσκο από το μαιευτήριο Τα περισσότερα μωρά είναι προϊόν ατυχήματος, λέγαμε παλιά. Τώρα πια τα περισσότερα μωρά είναι προϊόν μόχθου. Κάτι το Τσερνομπίλ, κάτι η ηλικία των επίδοξων γονιών, όταν αποφασίζουν για παιδί εκείνο δεν ανταποκρίνεται στην πρόσκληση. Βέβαια αμέσως μετά τη σύλληψη παρακολουθείται στενότερα από οιονδήποτε τρομοκράτη με εξετάσεις, πολλαπλούς ελέγχους, μετρήσεις, αξιολογήσεις, υπερηχογραφήματα, φωτογραφήσεις και λεπτομερή γονιδιακό έλεγχο, έτσι ώστε κατά τη γέννα να εξαφανίζονται κάθε είδους εκπλήξεις, από το φύλο μέχρι την γενετική νόσο. Η ώρα του τοκετού δεν αποφασίζεται πια από το κάλεσμα της φύσης, αλλά από το βάρος του τελειόμηνου εμβρύου, την ωρίμανση του πλακούντα και προγραμματίζεται σύμφωνα με τις υποχρεώσεις γονιών και γιατρού. Έτσι τα Μαιευτήρια πια θυμίζουν βιομηχανοποιημένους φούρνους απ‘ όπου βγαίνουν φρεσκοψημένα μωρά. Από τη μια μπαίνουν χαμογελαστές γυναίκες, που δε θα γνωρίσουν ποτέ τις οδύνες με τις οποίες ο Ιεχωβάς καταράστηκε τη...

Το Ιπποκρατικό «Κάλλιον εστι το προλαμβάνειν του θεραπεύειν» είναι κοινό σημείο αφετηρίας της Εταιρείας σας με την τιμημένη με Νόμπελ Ειρήνης 1985 ΙPPNW του ελληνικού κλάδου της οποίας έχω την τιμή να είμαι πρόεδρος. Πιστεύουμε ακόμη ότι η ειρήνη είναι η κατάσταση υγείας της ανθρώπινης κοινωνίας και θεωρούμε ότι η προάσπισή της αποτελεί ιατρικό καθήκον, σύμφωνα με το παράδειγμα του ίδιου του Ιπποκράτη, ο οποίος δεν αρκέστηκε στην περίθαλψη των θυμάτων του λιμού των Αθηνών κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο, αλλά με τον Επιβώμιο λόγο του κατάφερε χρησιμοποιώντας το ιατρικό του κύρος να αποτρέψει έναν πόλεμο, την εισβολή των Αθηναίων στην Κω. Ο πόλεμος όμως είναι δυστυχώς μια υπαρκτή πραγματικότητα. Θύματά του δεν είναι μόνον οι άνθρωποι, αλλά και το περιβάλλον. Οι ένοπλες δυνάμεις και σε ειρηνικές περιόδους είναι η μεγαλύτερη πηγή μόλυνσης του πλανήτη, αφού συμβάλουν και στην εξαφάνιση των πρώτων υλών και στην περιβαλλοντολογική υποβάθμιση, ενώ η παραγωγή, παραμονή και απο...

Τα παθήματα του Τσερνομπίλ δεν έγιναν μαθήματα στη Φουκουσίμα Ο ιατρικός κόσμος συγκλονίστηκε από την είδηση ότι στην Ιαπωνία η κυβέρνηση αύξησε την επιτρεπόμενη δόση ραδιενέργειας στα παιδιά της Φουκουσίμα. Η δόση ορίστηκε σε 3,8 mSv ανά ώρα, δηλαδή 33 mSv ανά έτος. Αυτό εφαρμόζεται σε νηπιαγωγεία, παιδικούς σταθμούς, δημοτικά, και γυμνάσια. Είναι πια ευρύτατα αποδεκτό ότι οι κίνδυνοι υγείας από τη ραδιενέργεια έχουν σχέση με τη δόση. Όσο μεγαλύτερη τόσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος, ενώ δεν υπάρχει σημείο δόσης ακίνδυνο. Η Διεθνής Επιτροπή Ραδιολογικής Προστασίας συνιστά ότι κάθε δόση ακτινοβολίας πρέπει να περιορίζεται και για το γενικό πληθυσμό η μεγαλύτερη δυνατή δόση συμπεριλαμβανομένων των εκθέσεων για ιατρικές πρέπει δεν πρέπει να υπερβαίνει το 1 mSv ανά έτος. Για τους εργαζόμενους στην πυρηνική βιομηχανία το όριο είναι 20 mSv κατά μέσον όρο 5 ετών και πάντως όχι περισσότερο από 50 mSv το ένα έτος. Στην Ιαπωνία υπήρχε ανώτατο αποδεκτό όριο για τους εργαζόμενους στην πυρηνική β...

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ «- Γράφεις τίποτε καινούργιο; ρωτάνε φίλοι και γνωστοί. Λες και το πρόβλημα για ένα γραφιά είναι το αν γράφει.... Μα για μας, τους εραστές του λόγου, το να γράφουμε είναι αναγκαίο, όσο και το να αναπνέουμε. Άσχετα αν μετά σχίζουμε ή καταχωνιάζουμε σ' αραχνιασμένες γωνιές τα προϊόντα του πνευματικού μας μόχθου. Το πρόβλημα, για μας, είναι το πώς τούτες οι φαντασμαγορικές εκρήξεις της ψυχής μας θα καταυγάσουν και τις γειτονικές καρδιές. Το πώς θα σμίξουμε με τον κόσμο μες απ' τα γραφτά μας. Ο συγγραφέας είναι συνήθως άτομο μοναχικό. παίρνει νυστέρι και μικροσκόπιο κι αναλύει την ανθρώπινη ψυχή, παίρνει πινέλο και τη ζωγραφίζει. Πώς όμως ο πίνακάς του θα βρεθεί κάτω απ' τον προβολέα της δημοσιότητας; Το βιβλίο είναι ένα είδος εμπορικό. Ο εκδότης είναι έμπορος, τέχνης ή κακογουστιάς, προπαγάνδας ή προβληματισμού, οπισθοδρόμησης ή προοδευτικότητας. Και σαν κάθε εμπορικό είδος το βιβλίο υπακούει στους κανόνες ζήτηση...

Γεώργιος Βιζυηνός - Διατὶ ἡ μηλιὰ δὲν ἔγινε μηλέα Προέλευση κειμένου: http://www.sarantakos.com/keimenamazi.html Ἐλήφθη ἐκ τῆς ἐκδόσεως «Τὰ διηγήματα» ΕΣΤΙΑ Ἀγαθὴ τύχη, ἀνεκινήθη ἐσχάτως τὸ περὶ νεοελληνικῆς γλώσσης ζήτημα, τὸ οὐσιωδέστερον, κατ᾿ ἐμέ, τῶν ὅσα ἔπρεπε νὰ ἐπασχολοῦν τὸ ἡμέτερον ἔθνος, οὐσιωδέστερον ἴσως καὶ αὐτοῦ ἀκόμη τοῦ ἀνατολικοῦ ζητήματος. Πλήν, ἀναγνῶσται καὶ ἀναγνώστριαι, ὅσοι ὑπολείπεσθε ἀκόμη τῆς Μεγάλης ἡμῶν Ἰδέας θιασῶται, μὴ ἐκπλαγεῖτε διὰ τὴν ἄμεσον ταύτην συσχέτισιν τοῦ ζωτικοτέρου τῶν ζητημάτων μὲ τὴν γραμματικὴν τῶν σχολαστικῶν της Ἑλλάδος. Τὸ γνωρίζω: Οἱ καλόγηροι φρονοῦν ὅτι θὰ ὑπάγομεν ὅλοι εἰς τὸν διάβολον, ὅσοι δὲν ἀποκληροῦμεν τοὺς υἱοὺς καὶ τὰς θυγατέρας ἡμῶν, διὰ ν᾿ ἀφιερώσομεν τὰ κτήματά μας εἰς τὰ μοναστήρια, πρὸς ψυχικὴν σωτηρίαν. Οἱ συγγραφεῖς πρεσβεύουν, ὡς ἄρθρον πίστεως ἰδίας, ὅτι πρόοδος ἐθνικὴ δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ γίνει, ἐνόσῳ ἕκαστος τῶν Ἑλλήνων δὲν σπεύδει νὰ ἐγγραφεῖ συνδρομητὴς εἰς τὰ βιβλία των, προπληρώνων, ἐννοεῖται, τὴν συνδρομήν το...

25 χρόνια μετά το Τσερνομπίλ και η ανθρωπότητα βιώνει ξανά τον πυρηνικό εφιάλτη στην Ιαπωνία. Δυστυχώς η Ιστορία επαναλήφθηκε σα φάρσα και είδαμε τους ίδιους υπερασπιστές του πυρηνικού λόμπυ να προωθούνται από ορισμένα ΜΜΕ και ανενδοίαστα να καθησυχάζουν το κοινό ακόμη και μετά την αποκάλυψη του μεγέθους της καταστροφής. Η Ιnternational Physicians for the Prevention of Nuclear War (IPPNW) είναι η Εταιρεία που τιμήθηκε με Νόμπελ Ειρήνης το 1985 επειδή ήταν η πρώτη που τεκμηρίωσε τον κίνδυνο αφανισμού στης ανθρωπότητας από τους πυρηνικούς εξοπλισμούς και απέδειξε ότι η Ιατρική είναι ανήμπορη να λειτουργήσει θεραπευτικά σε περίπτωση πυρηνικού πολέμου συμβάλλοντας έτσι στο σταμάτημα της κούρσας των δυο τότε υπερδυνάμεων για την πυρηνική υπεροπλία. Φέτος για την 25η επέτειο του Τσερνόμπιλ, οι ίδιοι γιατροί συγκεντρώθηκαν στο Βερολίνο 9-10 Απριλίου σε ένα τεράστιο σε όγκο και παλμό Ιατρικό συνέδριο και διατράνωσαν τον θυμό τους για τη συνεχιζόμενη ψευδολογία του πυρηνικού λόμπυ και των υπε...

   Πάσχα σημαίνει κόκκινα αυγά. Και οβελίας λέμε.  Όχι τουλάχιστον για όλη την Ελλάδα.  Στα νησιά όπου με την εύφορη και πολύτιμη γη, η κτηνοτροφία ήταν περιορισμένη -βοσκός ήταν ο μπειμπι σίττερ των αιγοπροβάτων του χωριού- και ούτε λόγος για εισαγωγές κρεάτων ακόμη και το Πάσχα. Αυτό έκανε την κατανάλωση ενός ολόκληρου αρνιού ανά οικογένεια ασυγχώρητη σπατάλη, χωρίς να υπολογίσουμεε την προβληματική ανεπάρκεια καύσιμης ύλης.   Έτσι η γιορτή δε γινόταν την ημέρα της Λαμπρής, αλλά το βράδυ της Ανάστασης. Από νωρίς το χωριό κάπνιζε από τα φουρνάκια που ανάδιδαν ευωδιά προετοιμασίας με πυρά από κληματόβεργες. Η μαγειρίτσα των Κυκλάδων δεν έχει σχέση με τη μαγειρίτσα της Πελοποννήσου, που είναι ψιλοκομμένο φρικασέ.  Στα νησιά φτιάχνουμε σούπα με γαρδούμπες τυλιγμένες σε παιδάκια ή κλωνιά δενδρολίβανου, χωρίς καθόλου χορταρικά και μαγειρεύεται στο φουρνάκι. Για τους περισσότερους ένα ψητό με πατάτες ήταν το δεύτερο πιάτο, ενώ τ’ αυγά, και το χλωρό μ...

  Μας ήλθες ξαφνικά. Δε σε περιμέναμε τόσο νωρίς. Μας ξάφνιασες. Τυλιγμένη με την ύλη της ανυπαρξίας, αναστατωμένη από τον κάματο της πρώτης ανάσας, πεισμωμένη για τις τόσες δυσκολίες, οργισμένη από την αιφνίδια μόνωση. Το ταξίδι της ζωής σου μόλις άρχισε. Σε κοιτούσαμε με δειλή απορία. Πώς χωρά τέτοιο θάμα στο λουσμένο σε αίμα λιπαρό κορμί. Σε ξεσκέπασαν. Βραχιολάκι στο χέρι και το πόδι, αποδεικτικό της σχέσης μας. Θύμωσες για την υποψία κι έκλαψες γοερά. «Μιλήστε του, είπε η μαία στον πατέρα σου. Γνωρίζει τη φωνή μέσα από τη μήτρα». Σου μίλησε σκόρπιες κουβέντες, άμορφες κραυγούλες    «Μπέμπα.. ου, ε.. Με θυμάσαι; Ε, μωράκι;»   Σώπασες. Άπλωσε το δείκτη του προς το μέρος σου κι εσύ γραπώθηκες σφιχτά, λες κι από αυτό κρεμόταν όλη σου η ύπαρξη. Σώπασες κι άνοιξες τα μεγάλα σου μάτια.  Τον κοίταξες και η σοφία όλων των γενεών άστραψε στο νεογνικό σου πρόσωπο με τις ρυτίδες ακόμη της αιωνιότητας χαραγμένες πάνω του.  Μας ήλθες πλουτίζον...

Ο "Λαζαρος" στη Σαντορίνη Μυρωδιά ελπίδας. Σάββατο του Λαζάρου στη Σαντορίνη ο πυρετός της άνοιξης. Τρύγος στις Αλισμαριές (=δενδρολίβανα). Λεηλασία του ευώδους πράσινου λίγο πριν τον επιτάφιο αποκεφαλισμό των ανθέων. Στην πλατεία αλλά και σε αυλές στήνονται ικριώματα. Κατάρτια επιστρατεύονται σταυροειδή με ξάρτια να γεφυρώνουν τις γωνιές. Σταυρός μπακλαβάς κυματίζει στο γαλάζιο. Ντυμένος την ελπίδα του μυριστικού, ο Λάζαρος ανασταίνεται μετά τη λειτουργία του Σαββάτου, πρόδρομος της εξόδου του Νυμφίου. Ένας θνητός, τριήμερος νεκρός ανέστη δίχως να τo αποζητήσει, χάρη στην αγάπη των αδελφών του, επειδή έτυχε να συμπέσει με τα μηνύματα των καιρών. Δεν ήταν θεός ή σούπερμαν. Γιαυτό τον αγκαλιάζουμε με τόση στοργή. Τον υψώνουμε πάνω από τις στέγες, σαν ελπίδα, ξέροντας ότι θα τον αποκαθηλώσουμε το Μεγάλο Σάββατο, θα τον διαλύσουμε σε κλωνιά ευλογίας για να σουβλίσουμε τα γαρδουμπάκια της ανοιξιάτικης μαγειρίτσας μας. Η μοίρα του Λάζαρου είναι ο θάνατος ξανά. Δίχω...

Κέρμα ονείρου Ο θάνατος είναι μια γιορτή. Τέλος της εξορίας. Επιστροφή στο τίποτε. Γαλήνη. Τον καπνό της θυσίας νοσταλγώ,  που θ’ αφανίσει την αιχμαλωσία του κορμιού μου. Τούτο το σώμα νοιάζομαι, που στοργικά με σφιχτόδενε με τον κόσμο τη στιγμή της ύπαρξης. Τις ρυτίδες του χαϊδεύω, παράσημα των αγώνων μου.  Nίκες και ήττες ίδια πια μετρούν, πάντα τα λάθη περισσεύουν. Τη φθορά ψηλαφώ να μετρά τα πάθη μου, να κορφολογεί τις ανατάσεις, να καλπάζει διαβρωτικά στης καθημερινότητας την πλήξη. "Έζησα" βροντοφωνούν οι πόνοι, που με συναρπάζουν. Υπάρχω, όσο οι οδύνες κι οι ηδονές ζυγιάζονται κάτω απ’ τη στέγη μου Χαμογελώ και οδύρομαι, όσο οι μνήμες μαστιγώνουν τις σκιές των ονείρων μου. Έρωτες διαβατάρικοι λουλουδιάζουν τις κοιλάδες και πυρπολούν τις κορυφογραμμές μου  μ’ εκρήξεις χαμομηλιών και παπαρούνων μες το βαριοχείμωνο. Ταπεινές μαργαρίτες μαρτυρούν στο δικαστήριο της ανθρωπιάς μου. «Αγαπώ» «Δεν αγαπώ»  φυλλορροούν την καταδίκη...