Το πρώτο βλέμμα

 Μας ήλθες ξαφνικά. Δε σε περιμέναμε τόσο νωρίς. Μας ξάφνιασες. Τυλιγμένη με την ύλη της ανυπαρξίας, αναστατωμένη από τον κάματο της πρώτης ανάσας, πεισμωμένη για τις τόσες δυσκολίες, οργισμένη από την αιφνίδια μόνωση. Το ταξίδι της ζωής σου μόλις άρχισε. Σε κοιτούσαμε με δειλή απορία. Πώς χωρά τέτοιο θάμα στο λουσμένο σε αίμα λιπαρό κορμί. Σε ξεσκέπασαν. Βραχιολάκι στο χέρι και το πόδι, αποδεικτικό της σχέσης μας. Θύμωσες για την υποψία κι έκλαψες γοερά.

«Μιλήστε του, είπε η μαία στον πατέρα σου. Γνωρίζει τη φωνή μέσα από τη μήτρα». Σου μίλησε σκόρπιες κουβέντες, άμορφες κραυγούλες 
  «Μπέμπα.. ου, ε.. Με θυμάσαι; Ε, μωράκι;» 
 Σώπασες. Άπλωσε το δείκτη του προς το μέρος σου κι εσύ γραπώθηκες σφιχτά, λες κι από αυτό κρεμόταν όλη σου η ύπαρξη. Σώπασες κι άνοιξες τα μεγάλα σου μάτια. 
Τον κοίταξες και η σοφία όλων των γενεών άστραψε στο νεογνικό σου πρόσωπο με τις ρυτίδες ακόμη της αιωνιότητας χαραγμένες πάνω του. 
Μας ήλθες πλουτίζοντας την ανθρώπινη ράτσα με τη γνώση μιας ακόμη γενιάς. Πολύτιμη και εύθραυστη. Φωτογραφημένη σα σταρ από τους πρώτους μήνες της εμβρυικής σου ζωής. Γνωστή άγνωστη, επικοινωνούσες με τη μητέρα σου σε τόνους προσωπικούς, που δε γνώριζαν οι γενιές πριν από τους υπερήχους. Κουβαλάς στο DNA σου από την εμπειρία του πρώτου «σοφού» ανθρώπου που ύψωσε ανάστημα μέχρι την τρικυμία των εντυπώσεων και τη συμπύκνωση των πρόσφατων τεχνολογικών κατακλυσμών.
 Θα τρέχεις κι εσύ για να προλάβεις; Τι θα προσθέσεις και τι θα αφαιρέσεις από την αναντικατάστατη εμπειρία κάθε γενιάς; Τι θα διαγράψεις και τι θα κατακτήσεις;

Βήμα το βήμα ο δρόμος σου κι εγώ πλάι σου να σε καλοπιάνω, να σε κακομαθαίνω. Γιαυτό υπάρχουν οι παππούδες κι οι γιαγιάδες. Για να κακομαθαίνουν τα παιδιά σε ένα κόσμο χτισμένο από σοφούς γονικούς κανόνες. Ευτυχώς ο γονικός μου ρόλος εξαντλήθηκε, δίχως ποτέ να ξέρω, αν πέτυχα ή όχι. Οι νέοι πιστεύουν ότι τα ξέρουν όλα κι υποβαθμίζουν τη σοφία της πείρας. Τα εγγόνια προσφέρονται σαν άγραφο χαρτί. Για μιαν ακόμη ευκαιρία λύτρωσης. Για μιαν υπόσχεση αθανασίας. Για όσο αντέχει η ελάχιστη στιγμή κάθε ανθρώπινου προσδόκιμου επιβίωσης. Για τούτη την Ανάσταση, που φώτισες κι ευώδιασες ανοιξιάτικα με την ύπαρξή σου. Εσύ η πρώτη μου εγγονή. Με το πρώτο σου σοφό βλέμμα.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου