Κέρμα ονείρου

Κέρμα ονείρου

Ο θάνατος είναι μια γιορτή.
Τέλος της εξορίας.
Επιστροφή στο τίποτε.
Γαλήνη.

Τον καπνό της θυσίας νοσταλγώ,
 που θ’ αφανίσει την αιχμαλωσία του κορμιού μου.

Τούτο το σώμα νοιάζομαι, που στοργικά με σφιχτόδενε με τον κόσμο
τη στιγμή της ύπαρξης.
Τις ρυτίδες του χαϊδεύω, παράσημα των αγώνων μου.
 Nίκες και ήττες ίδια πια μετρούν, πάντα τα λάθη περισσεύουν.
Τη φθορά ψηλαφώ
να μετρά τα πάθη μου,
να κορφολογεί τις ανατάσεις,
να καλπάζει διαβρωτικά στης καθημερινότητας την πλήξη.

"Έζησα"
βροντοφωνούν οι πόνοι, που με συναρπάζουν.
Υπάρχω,
όσο οι οδύνες κι οι ηδονές ζυγιάζονται κάτω απ’ τη στέγη μου
Χαμογελώ και οδύρομαι,
όσο οι μνήμες μαστιγώνουν τις σκιές των ονείρων μου.

Έρωτες διαβατάρικοι
λουλουδιάζουν τις κοιλάδες και πυρπολούν τις κορυφογραμμές μου
 μ’ εκρήξεις χαμομηλιών και παπαρούνων
μες το βαριοχείμωνο.

Ταπεινές μαργαρίτες μαρτυρούν στο δικαστήριο της ανθρωπιάς μου.
«Αγαπώ» «Δεν αγαπώ»
 φυλλορροούν την καταδίκη μου.

Κανείς έξω από μένα την ψυχή μου δε ζυγίζει.
Το νόμισμα στο στόμα μου θα λιώσει.
Δε θ’ αποδοθεί στο δικαιούχο.
Κανείς Χάροντας δε θα μ’ επιβιβάσει στο βαρκάκι του.

Φρεγάτα ήταν τούτο το κορμί αρματωμένη
Πώς ,αφού άντεξε τόσες φουρτούνες,
θα την αφήσω να σαπίζει στη στεριά;

Τούτο το κέλυφος, δεν το χαρίζω στους γιατρούς και τους παπάδες.
Στον εξευτελισμό των τελετών δεν το πορνεύω.
Κάλλιο αέρας και σποδός,
αχνός πυρηνικού ολέθρου,
τροφή τεράτων θαλασσινών,
παρά δυσώδης κοπριά σε χορτάτο χώμα.

Όσο ζω, ευτελής πεταλίδα,
το απόλυτο γεύομαι, βυζαίνοντας το βράχο.

Θάλασσα κι αίμα,
βράχος και άλμη,
σύννεφο κι ουρανός,
κέλυφος ψυχής και πεισμωμένη σάρκα.

Εκεί να πέτρωνα νωχελικά
 ή να με διαμέλιζαν γοργά χείλια τραχιά θαλασσινών,
ρουφώντας άπληστα τη νοστιμιά,
ξεχνώντας την ψυχή μου.
Έτσι γυμνή και αντιφατική,
τραχιά στο λόφο της,
λεία κι αστραφτερή στη φούχτα,
μακάρι να συντρόφευα τα καλοκαίρια των παιδιών,
κέρμα ονείρου,
σε κυνήγια θησαυρών για τους εποχικούς δραπέτες του θανάτου!

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου