Στο Βοιωτικό Ορχομενό

Ο Ορχομενός κοιμάται στη σκέπη του Βόλου και της Λειβαδιάς.

Κοιμάται κι ονειρεύεται παλιές δόξες τότε που η παρουσία της λίμνης το σφράγιζε βασιλιά και ακόμη πιο παλιά τότε που οι άλλοι δεν υπήρχαν κι αυτός ανθοβολούσε κάτω απ’ το σκήπτρο του σοφού Μινύα. Τώρα δεν έχει και πολλά να παινευτεί. Ο θολωτός τάφος, το αρχαίο θέατρο, το μοναστήρι της Παναγιάς που χτίστηκε πάνω στα ερείπια των αρχαίων ανακτόρων με υλικά εμφανώς κλεμμένα, οι πλούσιες πηγές των Χαρίτων που πρωτοξεδίψασαν την υδροκέφαλη Αθήνα πριν η απληστία της στραγγίξει και το Μόρνο, όπου σήμερα χοροπηδούν οι ξακουστές πέστροφες σ’ ένα τοπίο -μασχάλη των θεών- όπου οι μέρες λησμονούν το κύλισμα του χρόνου. «Δεν έχει τίποτε να δεις» λένε οι ίδιοι οι κάτοικοι. Στο θολωτό τάφο του Μινύα ένα ραβασάκι του φύλακα πληροφορεί τον αδιάκριτο επισκέπτη τι ώρα θα επιστρέψει. Πάλι καλά αφού στη γειτονική Χαιρώνεια μόνο το σαρδόνιο γέλιο του λιονταριού αντιμετωπίζει τον εκνευρισμό του μπροστά στο εφτασφράγιστο Μουσείο. Γυναικοχώρι ο Ορχομενός και διοργάνωσε τρανή γιορτή για τα 20 χρόνια του Γυναικείου Συλλόγου του. Πάνω από 300 άτομα σε μια πόλη 6000 κατοίκων μαζεύτηκαν για την έκθεση για τη γυναίκα στον 20ο αιώνα τις ομιλίες και το μουσικό πρόγραμμα επιβίωση των Χαριτησείων. Η γυναίκα κυριαρχούσε στην παράδοση του τόπου και από δω ήταν η Κορρίνα αυτή που νίκησε στα Πύθια τον Πίνδαρο, που είχε σαν ποιητικό πρότυπο μιαν άλλη συντοπίτισσα τη Μύρτιδα. Από τη λατρεία των Χαρίτων στη λατρεία της Παναγιάς Σκριπού, που αυτοπροσώπως λένε σταμάτησε τους γερμανούς όταν μετά το Δίστομο ερχόντουσαν να κάψουν και τον Ορχομενό. Τα θάματα επιβιώνουν στη γη του Φρίξου και της Έλλης που δραπέτευσαν καβάλα στο χρυσόμαλλο κριάρι ή των Κορωνίδων που θυσιάστηκαν για να γλιτώσει από το λιμό ο τόπος κι οι δίκαιοι ελληνικοί θεοί τις έκαναν αστέρια να σκέπουν τον απορημένο Βοιωτικό ουρανό. Ο πάλαι ποτέ πολύχρυσος Ορχομενός που εμήδισε στους περσικούς, έχασε στον Πελοποννησιακό πόλεμο κι ισοπεδώθηκε απο τους Θηβαίους διατηρεί μέχρι σήμερα την αντιπαλότητα με τη Θήβα. Γιατί η έχθρα δυστυχώς είναι δυνατότερα από τη φιλία. Στον αγέρα πάντως του Ορχομενού η ανάσα της Ιστορίας είναι εντονότερη. Καθώς οι ρόδες του αυτοκινήτου κυλούσαν στην υπό κατασκευήν άσφαλτο προς το Κάστρο κάποιος είπε «Εδώ βρισκόταν το κανάλι που πέρασε κι ο Παυσανίας». Κι έτσι απρόοπτα σαν πέστροφες βρεθήκαμε στο γόνιμο ποτάμι της μνήμης του Ορχομενού κι η λίμνη στεφανώθηκε με πόλεις μαργαριτάρια, η μαγεία του θολωτού τάφου του Μινύα μας αγκάλιασε, οι Χάριτες μας ευλόγησαν, ενώ η Νεφέλη κι η Ινώ συμφιλιώθηκαν πάνω από τα κεφάλια μας σ’ ένα ουράνιο τόξο.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου