Ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά

Mόλις προχθές μια 80 χρονη στην Ζάκυνθο αυτοπυρπολήθηκε "για να μη δίνει βάρος στα παιδιά της" Εκεί πια φθάσαμε. Με την οικονομική κρίση. Στον Καιάδα για τους γέρους. Όταν πάψουν να ταΐζουν τα άνεργα παιδιά με την πενιχρή τους σύνταξη. Όταν πάψουν να είναι χρήσιμοι σαν άμισθοι μπέιμπι σίτερ για τα εγγόνια και οικιακές βοηθοί. Η ανεργία των νέων περιόρισε και αυτή τους τη χρησιμότητα. Τους οδηγούν στην ενοχή γιατί επιβιώνουν ακόμη!!! σε βάρος των παιδιών τους.
 Μέχρι πρότινος ίσχυαν άλλα.
 Το «Αρχοντικόν», το «Παλατάκι», η «Μέριμνα». Οίκοι ευγηρίας. Αναντίρρητα προϊόντα της κοινωνικής εξέλιξης. Επειδή όταν όλοι δούλευαν στην οικογένεια κάποιος έπρεπε να φροντίζει τους ηλικιωμένους.
Τώρα πια οι γέροι είναι χρήσιμοι μόνο όσο η σύνταξή τους συμβάλει στην επιβίωση των νεότερων.

Τραγική αλήθεια. Τα γηρατειά μεταμορφώνουν τον άνθρωπο, εξαφανίζουν τις αναστολές, αφήνουν να εκδηλωθούν συσσωρευμένες κακίες. «Γεροντικό πείσμα», αυταρχισμός, παραλογισμός, εγωκεντρική συμπεριφορά, όσα οι νεώτεροι καταλογίζουν στους ηλικιωμένους και όχι πάντα άδικα. Η γεροντική άνοια αλλοιώνει την προσωπικότητα κι όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν οι εξ Αμερικής φωστήρες για την καλή ποιότητα ζωής των ηλικιωμένων τα καλά γεράματα είναι η εξαίρεση του κανόνα. Αποκαλυπτικό είναι και το πολύτομο πόνημα της Σιμόν ντε Μποβουάρ που είχε ασχοληθεί μόνο με τις επιπτώσεις των γηρατειών στην καλλιτεχνική δημιουργία.

Παλιότερα υπήρχε φυσική επιλογή. Τώρα η Ιατρική καταφέρνει να διατηρεί επί πολλά χρόνια νεκροζώντανους ηλικιωμένους με δυσβάσταγο κόστος για τις οικογένειές τους. Φθάσαμε στο σημείο όσο κυνικό κι αν ακούγεται παιδιά να παρακαλούν το θάνατο των γονιών τους, ή να τους εγκαταλείπουν στα εφημερεύοντα νοσοκομεία με την ελπίδα επιτέλους να πεθάνουν.

Οι οίκοι ευγηρίας ακόμη κι οι ιδανικότεροι ή οι πολυτελέστεροι δεν είναι παρά φυλακές, προθάλαμος θανάτου. Οι ίδιοι οι ηλικιωμένοι δεν αντιλαμβάνονται ότι πια δε μπορούν ν’ αυτοσυντηρηθούν, γίνονται δύστροποι, αυταρχικοί και παράλογοι σ’ ένα περιβάλλον όπου μόνη χαρά είναι η επίσκεψη των συγγενών τους. Κι αυτά για τους τυχερούς που διαθέτουν το υψηλό τίμημα που απαιτείται για τη φιλοξενία σ’ αυτούς τους χώρους. Για την πλειοψηφία των γερόντων η κατάσταση είναι ακόμη πιο τραγική. Εγκατάλειψη, μοναξιά, βρωμιά, θάνατος από ξεχασμένο γκαζάκι, φόνος για λίγα ευρώ, ανακάλυψη του πτώματος από τη δυσοσμία είναι πια συνήθη φαινόμενα στην απάνθρωπη πολιτεία μας.

Και όμως αυτοί οι «παραμελημένοι» ανεξάρτητοι γέροι προτιμούν αυτή τη μίζερη ζωή και πεθαίνουν συνήθως σύντομα μόλις κλειστούν σε κάποιο ίδρυμα.

Δυστυχώς τα νιάτα δεν επιστρέφουν και λύση στο πρόβλημα δεν έχει δοθεί, ούτε από ευρωστότερες κοινωνίες. Καθημερινά οι υπεύθυνοι κατηγορούν τους γέρους επειδή με τη μακροβιότητα διαστρεβλώνουν τους δείκτες της οικονομικής ανάκαμψης.

Στην εκκλησιά μας έψελναν για τέλη ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά. Οι σημερινοί μεσήλικες εύχονται να μη προλάβουν να γεράσουν. Στις γιγαντοαφίσες χαμογελούν αισιόδοξα νεανικά πρόσωπα διαφημίζοντας την αιωνιότητα της ευτυχίας.

"Το πρόβλημα δε μας αφορά", λένε στα γκάλοπ οι νέοι. "Εμείς θα πάμε από τροχαίο".

«Αμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρονες» τραγουδούσαν οι σπαρτιάτες.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στον Ευρώτα.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου