Μείζον ερωτικόν

Ξέφτια του έρωτα πλέκω τις λέξεις σε κοτσίδες υποσχέσεων. Τραμπαλίζομαι στις διαθέσεις των ανέμων. Προτιμάς το ημίφως, το μεταίχμιο, την ημίγυμνη πρόκληση και τον καλλωπισμό της σελήνης. Ενδύομαι την ωραιότητα των αισθημάτων σου. Καλλίστη και ηφαιστειώδης αναμένω τα πρωτοβρόχια του έρωτα. Στο δάσος της ποίησης για να με ραίνεις με συγκομιδές εαρινών ανθέων. Σε φυλακίζω στους τροπικούς των εγκάτων μου. Πυρπολώ τα δειλινά των οργασμών σου. Σε κλείνω στο στήθος μου πουλί τρεμάμενο κι απλώνω στις εσχατιές των αστερισμών τα ιστία των οικτιρμών. Μεταμφιέζομαι στα χρώματα των ενιαυτών. Βυθίζομαι στη σκιά των υδάτων, υπερίπταμαι κάθε φιλοδοξίας, προσκυνώ την αλλαγή των ανέμων και την οσμή επικειμένων κεραυνών, καλπάζω στη χαίτη κυμάτων, λούζομαι τους καταρράκτες των ηδονών, αναστενάζω τη φθορά των αισθημάτων.

Σε θέλω, ασύλληπτο όνειρο, εγώ, η καιόμενη βάτος. Προσορμίζομαι στα ύφαλα του πάθους κι αρμενίζω στις φουρτούνες των αντινομιών. Δε μπορείς να με συρρικνώσεις στα όρια της ευπρέπειας και της απαντοχής. Καλπάζω την πυρά των επιθυμιών σου. Άστατη πεταλούδα δοκιμάζω τον τρύγο της οίησης. Ανήκω στη θάλασσα. Ανήκω στην αμφισημία της ποίησης. Θα δραπετεύω, όσο κι αν μένω μέσα σου.

Σε κρατώ στη φούχτα μου να ξεδιψάσω κι εσύ χύνεσαι ξανθή άμμος ανάμεσα στα σφαλιχτά μου δάχτυλα. Δε μπορώ να σ’ αρνηθώ, όπως δεν ξεφεύγεις απ’ το φως που ξεγλιστάει στις κουρτίνες των βλεφάρων σου. Μου λείπεις όπως τ’ αυτοκίνητα αποζητούν των φαναριών την χλόη, σε ψάχνω στις μουλιασμένες πορείες των αστραφτερών πολύχρωμων φώτων, στο τρεμουλιαστό φως της τηλεόρασης με περγελάς και πίσω απ’ τις γραμμές των βιβλίων εκτροχιάζεσαι σε κρουνούς εκσπερματώσεων. Γλυκά τα χείλη μου ρουφούν το νέκταρ της αλήθειας σου κι η εξέγερση πυρπολεί τους φράχτες των προσδοκιών μου. Στους αριθμούς των πιθανοτήτων κρύβομαι κι εγκαταλείπομαι στο χάος της απρέπειας.

Να λείπεις συχνά. Έτσι άστατη κι επιπόλαια η ψυχή μου αλητεύει σε χάρτινες ρίμες σφυρίζοντας μόρτικα. Ο χρόνος κυματίζει ευφρόσυνα τη ροή των πόθων, ξεφυλλίζει το βιβλίο του πάθους, αποσπά την ομολογία του παρελθόντος, πνίγεται στην αιωνιότητα του μέλλοντος, καρφώνεται, βαλσαμωμένη ψυχή, στη στιγμή του παρόντος.

Με απόθεσες στα μαλλιά της ομορφιάς πολύτιμο κι ευαίσθητο λουλούδι κι εγώ μαράθηκα στη σχετικότητα της πλήξης. Καρποφορώ τη ματαιότητα της Λευτεριάς κι υπάρχω στη μοναξιά του έρωτα.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου