Μπουρίνι αντί μελτεμάκι

Μπουρίνι αντί μελτεμάκι

 Σάββατο στη Τζια δραπέτες του καύσωνα. Κρανίου τόπος, σκηνογραφία για ταινία του ’50 με λεωφορεία ασθμαίνοντα που εκτελούν θελήματα και καπαρώνουν τους λιγοστούς επιβάτες χωρίς φυσικά να κόβουν εισιτήριο «Άγονη γραμμή!» βρυχάται ο υποχρεωτικότατος οδηγός. Ζέστη, κάλμα, στεριανό αεράκι που φρεσκάριζε αργά.

Στην παραλία μπαινοβγαίναμε στη θάλασσα προσμένοντας το πλοίο, όταν δυο κύματα θόλωσαν την αμμουδιά. Απόνερα! η πρώτη διάγνωση. Έπειτα, αλαφιασμένα ιστιοφόρα έσπευδαν στην ασφάλεια του λιμανιού, ενώ από τα βουνά κατηφόριζε κουρνιαχτός, κύματα σκόνης που ριπίδιζαν μαστιγώνοντας αλύπητα τους ημίγυμνους λουόμενους, τρύπωναν σ’ οποιοδήποτε σχισμή, σοδιάζονταν στις απλωμένες πετσέτες που ανέμιζαν αυτοβούλως βουτώντας στη θολή θάλασσα. Στο μώλο τα κύματα πια καβαλούσαν τον τοίχο στεφανώνοντας με αφρούς το τσιμέντο, ενώ πλεούμενα με σχισμένα πανιά πάλευαν να γλιτώσουν κι οι λιμενικοί πάλευαν να βάλουν σε μια τάξη τον υπερπληθυσμό των τρομαγμένων πλεούμενων που σαν τροχοφόρα έσπευδαν για την καλύτερη θέση. Το πλοίο φάνηκε βοσκός που με τη γκλίτσα του άνοιξε δρόμο στο κοπάδι.

Απ’ το κατάστρωμα έβλεπες πια ένα ξεροβούνι της Τζιας παραδομένο στον καπνό και το λαμπάδιασμα της φλόγας. Ύστερα καθώς το πλοίο κάλπαζε προς το Μακρονήσι, μεσοπέλαγα η μυρωδιά καμένου πεύκου. Καβαντζάροντας την νότια ακτή του είδαμε τις φλόγες που σαν ήλιοι δύοντες λάμπρυναν το λόφο ανάμεσα Σούνιο και Λαύριο. Ο αγέρας λυσσομανούσε κι η φωτιά χόρευε μεθυσμένη στο ρυθμό του, ενώ ο καπνός δε θύμιζε την ευμένεια του Ιεχωβά στη θυσία του Άβελ. Ο ουρανός τείχος αποκλεισμού του ανθρώπου από το θείο. Μπουρίνι; Αναπάντεχο.

Λαλίστατοι οι εκφωνητές κι οι διάφοροι άσχετοι που απ’ το κινητό τους βομβάρδιζαν με ασυνάρτητες αστοιχείωτες πληροφορίες, κατήγγειλαν, εκτονωνόντουσαν, τρομοκρατούσαν. Τραγικός απολογισμός. Ποιος αμφισβητεί την οδύνη των μεροκαματιάρηδων που είδαν τους κόπους μιας ζωής στάχτη και φρύγανα; Όμως όχι και πάντα αυτό το «Ντρέπομαι γιατί είμαι έλληνας!» Δυο μέρες πριν το ίδιο δράμα με την ίδια αναποτελεσματικότητα παίχτηκε στη Φλόριντα και την Ιταλία, αλλά εκεί κανείς δεν δήλωσε εθνικά ταπεινωμένος. Και βέβαια πρέπει να οργανωθούμε καλύτερα μπροστά στη μόνιμη πια απειλή των πυρκαγιών.

Όμως τούτη η απότομη μεταστροφή απ’ τον καύσωνα στον καταστροφικό αέρα - αντί για το μελτεμάκι που αισιόδοξα προανήγγειλε η ΕΜΥ- είναι καθρέφτης της ζωής του καθενός μας. Και «τυφλός τα τε ώτα τον τε νουν τα τε όμματα» είναι όποιος δε μπορεί να το διακρίνει.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου