Αρκετά με τα γιαούρτια και το χαβαλέ Υπεύθυνοι πολίτες και όχι αχρείοι ψηφοφόροι

Αρκετά με τα γιαούρτια και το χαβαλέ  Υπεύθυνοι πολίτες και όχι αχρείοι ψηφοφόροι

 
Οι «αγανακτισμένοι» μεταμορφώθηκαν σε τραμπούκους λοιπόν; Ένας στους δυο έλληνες χειροκροτεί το διασυρμό των βουλευτών της κυβέρνησης, είπε η δημοσκόπηση.
     Όμως ποιο πρόβλημα λύνουν οι λοιδορίες, ο χαβαλές, τα γιαουρτώματα, τα μουντζώματα, οι αγχόνες και οι απειλές; 
   Μήπως τώρα πρωτογνωρίσαμε σε τι είδους στάνη μετατρέψαμε το Κοινοβούλιο μας; Μήπως τώρα ανακαλύψαμε ότι η πλειοψηφία των βουλευτών είναι εμετικά ανθρωπάρια, που μόνο τους προσόν είναι ότι ξέρουν να κολακεύουν και να εξυπηρετούν τις ταπεινότερες ανάγκες των ψηφοφόρων τους;      Γιατί τώρα μόνο τους χλευάζουμε; Μέχρι χθες τρέχαμε να τους σφίξουμε το χέρι, να φωτογραφηθούμε πλάι τους, να τους τοποθετήσουμε στην πρώτη σειρά σε κάθε μας εκδήλωση, ν’ ακούμε τους ανόητους χαιρετισμούς, που έκαναν στην αρχή κάθε συνάθροισης κι έπειτα αποχωρούσαν βιαστικά λόγω φόρτου εργασίας.
    Τους ακούμε σε όλα τα κανάλια να επαναλαμβάνουν τα ίδια κοινότυπα επιχειρήματα που ξέρουμε από την αρχή ότι θα διατυπώσουν, να τσακώνονται σικέ ασχέτως του τι πιστεύουν πραγματικά, όπως η κομματική πειθαρχία επιβάλει.
    Τους βλέπαμε να ψηφίζουν συντεταγμένα στη Βουλή σαν αγέλη λύκων. Φυσικά και δε μας εκπροσωπούν. Ποτέ δε μας εκπροσωπούσαν.
   Γι άλλα τους ψηφίζουμε και άλλα μας κάνουν πάντα.  Γιαυτό και το μεταβαλλόμενο ρεύμα των αναποφάσιστων, που καθορίζει το αποτέλεσμα των εκλογών, πάντα νιώθει προδομένο.
  Και τώρα οι οπαδοί μεταμορφώθηκαν σε όχλο, που διψά να συντρίψει τα είδωλα, που μέχρι χθες προσκυνούσε.

Όμως προσοχή. Αυτός που χλευάζουμε είναι αυτός εμείς αναδείξαμε. Αυτός που απειλούμε, είναι εκείνος που τοποθετήθηκε σε αυτή τη θέση χάρη στις διαδικασίες που σεβόμαστε και τιμούμε, στη Δημοκρατία που εμείς έτσι διαμορφώσαμε.
    Αν γινόντουσαν αύριο εκλογές είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα επανεκλέγαμε ξανά τον ίδιο ή κάποιο παρόμοιο. Εκείνον, που θα μας παραμύθιαζε πειστικότερα, εκείνον, που θα μας έταζε περισσότερα και κυρίως εκείνον, που θα μας έκανε τα περισσότερα ρουσφέτια. Ακόμη και στα λεγόμενα κόμματα ιδεών ποιοι επικρατούν; Μα όσοι προωθούνται από την κομματική γραμμή. Δίκαιο ίσως. Αφού συνήθως κανένα δε γνωρίζουμε πραγματικά. Δεν ψηφίζουμε αληθινούς ανθρώπους, αλλά κατασκευασμένες εικόνες. Γιαυτό και οι «επώνυμοι» σταρ θριαμβεύουν πάντα στη σταυροδοσία.

Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει άμεση Δημοκρατία. Όμως αυτό που έχουμε είναι ότι δημιουργήσαμε για να της μοιάζει. Και είναι σίγουρα καλύτερο από τη μόνιμη ολιγαρχία ή μοναρχία. Αν και σήμερα κατάντησε κληρονομική υπόθεση, αφού οι ίδιες οικογένειες εναλλάσσουν τους απογόνους τους στην εξουσία, έχουμε ακόμη την ψευδαίσθηση ότι πάντα μπορούμε να τους ξορκίσουμε, απλώς ανακατεύοντας τα χαρτιά της τράπουλας.

Οι αρχαίοι μας σοφοί πρόγονοι πάντως δεν είχαν εκλογές, δεν ψήφιζαν τον εκπρόσωπό τους. Οι βουλευτές κληρώνονταν για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και σύγχρονες μελέτες έδειξαν ότι ένα τέτοιο σύστημα και σήμερα θα λειτουργούσε καλύτερα, αφού οι κληρωτοί βουλευτές ενδιαφέρονται περισσότερο για το γενικό καλό και όχι για το κέρδος της συντεχνίας τους, ενώ η διαρκής ανανέωση δεν επιτρέπει τη διαφθορά. Όμως πόσοι θα δεχόντουσαν να υπηρετούν τη Δημοκρατία με ένα τέτοιο σύστημα χωρίς προσωπικό όφελος, ούτε καν τη δόξα της διάκρισης; Προφανώς όσοι και στο θεσμό των ενόρκων στα δικαστήρια, όπου όλοι παριστάνουν τον άρρωστο για να ξεφύγουν.

Χρειάζονται επιχειρήματα και ηγετικές φυσιογνωμίες. Η Δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα, γιατί μόνο μέσα σε αυτή άνθισαν τόσο πολλές εξαιρετικές φυσιογνωμίες, στην πολιτική, την επιστήμη, τις τέχνες, γιατί θεωρητικά τουλάχιστον δίνει σε όλους ίσες ευκαιρίες. Η Δημοκρατία είναι το πιο εύθραυστο πολίτευμα, ακριβώς γιατί πάντα κάποιοι επιτήδειοι προσπαθούν να γίνουν πιο ίσοι από τους άλλους. Και αυτό δε λύνεται στιγμιαία με βρισιές και γιούχα, αλλά μεθοδικά με συντονισμένη προσπάθεια γενεών, που έπαθαν και έμαθαν.
    Ίσως η κρίση αφήσει κάτι θετικό. Ίσως ξαναγίνουμε υπεύθυνοι πολίτες και όχι αχρείοι ψηφοφόροι. Απ’ ότι φαίνεται οι εκλογές σιμώνουν. Θα δώσουμε λύση στις κάλπες ή θ’ αρκεστούμε στην άρνηση και τη γελοιοποίηση του μόνου θεσμού, που μας υπερασπίζει, τη δική μας ψήφο; Γιατί τώρα πια η κοπάνα και ο χαβαλές είναι σίγουρη συλλογική αυτοκτονία.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου