Maria Sotiropoulou

Oι τάφοι... Οι τάφοι στις φυλακές της Λευκωσίας είναι ακριβώς στα σύνορα. Αντικρύ σα σταγόνα αίμα στο γαλανό ουρανό, η σημαία με το μισοφέγγαρο, Οι σιωπηλές τειχοκλεισμένες φυλακές, το κελί των μελλοθανάτων, το δωμάτιο με την αγχόνη (τι πολιτισμός σε τόση βαρβαρότητα!) και οι τάφοι ν’ ακουμπούν στα τουρκικά φυλάκια. Πιο κει η εγγλέζικη πρεσβεία, κοντά στην ουδέτερη ζώνη, ουδέτερη τάχατες κι αυτή. Εδώ ερχόταν η Αντρούλα ταχτικά ν’ ανάψει το κερί της και να κλάψει. Εδώ γιατί δεν είχε άλλο μέρος ν’ ακουμπήσει τον πόνο της, ν’ ανασάνει. Ο Παναγής της δεν είχε τάφο. Κανείς δεν έμαθε ποτέ που βρίσκεται ο στερνός του σύνδεσμος με τον κόσμο των ζωντανών. Αγνοούσαν, όλοι αγνοούσαν. Κανείς δεν έμαθε ποτέ. Κι εκείνη έτρεχε με την κοιλιά στο στόμα, νιόπαντρη, ετοιμόγεννη και χαροκαμένη, απ’ την εγγλέζικη διοίκηση στον Ερυθρό Σταυρό κι ένιωθε τα παγωμένα βλέμματα να την καρφώνουν στο μεδούλι. Κι εκείνη έτρεχε μαυροντυμένη κι εκείνοι την πετούσαν σα μπαλάκι από το ένα γραφείο στο άλλο. ...

Νύχτα διακοπών       Δεκαπενταύγουστο και θερινή ραστώνη. Με το μελτέμι να καβαλά το Αιγαίο ιδρώνοντας τις μασχάλες της στεριάς θαλασσινές ανατριχίλες και τα τζιτζίκια να κορώνουν πήζοντας την αψιά μοσκοβολιά του πεύκου σ' ερωτικό ρετσίνι σαν αυτά που γεύονται οι τουρίστες στις ταβέρνες με «χωριάτικη». Γεύση Ελλάδας. Πικρή, μεθυστική, παράδοξη.     Δε μου κολλούσε ύπνος. Φταίγαν αυτά τα ξενυχτάδικα της παραλίας που βρικολακιάζουν στα νησιά τα καλοκαίρια. Και τα μηχανάκια που συναγωνίζονται στο μαρσάρισμα κυρίως τις ώρες που βαφτίσανε «κοινής ησυχίας». Παιδιά σου λέει ο άλλος. Τι παιδιά; που φορτώνονται σαν τα ζώα στα καράβια για ν αράξουν στα ξερονήσια κι εκεί χάνουν το μπούσουλα.     Όλα τα ποστάλια ίδια. Κάνουν τη μέρα νύχτα και τη νύχτα σαν τα φαντάσματα στήνονται έξω απ' τις τρύπες με τα πολύχρωμα φώτα και τις μουσικές που σειούν τη γη μ' ένα ποτήρι στο χέρι και σειούνται και λυγιούνται σαν καλαμιές στον ήχο της μαστούρας μέχρι που φθ...

Στη Σοφία της Άγνοιας Δόξα Θα ξαναρθεί και θα με παίρνει η οδύνη της Λήδας, η ηδονή της Σεμέλης, η περιπλάνηση της Ευρώπης, η ζήλεια της Ήρας, τι αυτάρκεια της Αφροδίτης, η σοφία της Αθηνάς, η γοητεία της Ελένης, η εγκαρτέρηση της Λητώς, η περηφάνια της Άρτεμης, η δικαιοσύνη της Μήδειας, η πεθυμιά της Φαύστας, η εντιμότητα της Αντιγόνης, η υποταγή της Ισμήνης, η επανάσταση της Λυσιστράτης, η ηδυπάθεια της Σαπφώς, η συμφορά της Δάφνης, η άρνηση της Ιππολύτης, η δόξα της Πηνελόπης, η δικαίωση της Κλυταιμνήστρας, η πίκρα της Νεφέλης, η αποφασιστικότητα της Αλκμήνης, η αναγέννηση της Ευρυδίκης, η παρθενική μητρότητα της Μαρίας. Όλα είναι γένους θηλυκού. 'Όλα αντέχουν. Καθώς το ευρύστομο πηγάδι που δε στερεύει το νερό. Αλίμονο στον κουβά που ανεβοκατεβαίνει. Εκείνος ή στραβώνει ή πνίγεται. Και όλα εντός μου πλάθονται. Εγώ τα δημιουργώ. Εκείνος δεν είναι παρά το σκεύος της δικής μου ηδονής. 'Όπως και πρέπει. Τα υνί που στομώνει και σκουριάζει. Το σπαθί που κάθε φορά...

Πρωτοπόροι γιατρίνες Από την Παναγιωτάτου στη Σαμάρ Ποιες είναι αυτές; Θ’ αναρωτιούνται οι αμαζόνες του Ιντερνετ. Δεν τις κακίζω. Δικό μας χρέος η συντήρηση της μνήμης. Κι ας μην έχουν περάσει τόσα χρόνια από την πρώτη νίκη. Και ας είναι πια βέβαιο ότι όπως γινόταν πάντα στην οικονομική κρίση από την ανεργία και την επιστροφή στο σπίτι περνούν πρώτες οι γυναίκες. Ήταν μόλις το 1950 όταν η Αγγελική Παναγιωτάτου μετά από πετυχημένη καριέρα στο εξωτερικό κατάφερε να γίνει η πρώτη γυναίκα γιατρός αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, αφού είχε προηγηθεί το 1947, η αναγόρευσή της σε πρώτη καθηγήτρια της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Για να φθάσει ως εκεί χρειάστηκε να διαρρήξει πολλά άβατα, αφού στην ίδια ανήκει και η τιμή της πρώτης αποφοίτου, αλλά και της πρώτης υφηγήτριας Ιατρικής στη χώρα μας. Μπορεί σήμερα να θεωρείται φυσιολογική μια γυναίκα γιατρός - οι μαμές κι οι νοσηλεύτριες πάντα γυναίκες ήταν, λένε οι ανίδεοι- όμως και μέχρι πριν από 20 π...

Το καλοκαίρι αλάργεψε. Μεταναστεύω. Στα σκοτεινά αμπάρια σφίγγω στις χούφτες τις χάντρες που μου χάρισε, μέχρι να στάξουν αίμα. Απλώνω κουρασμένα φτερά στο ξεροβόρι, ιστία αλαφιασμένα στην τρικυμία, τα χέρια σου που περπατούσαν στο κορμί μου. Περνώ από το μάτι της βελόνας το μίτο της αγάπης κεντώντας τη λήθη της αιωνιότητας. Κρατώ την ανάσα προστάζοντας τις εκρήξεις των εγκάτων μου. Δεν ήσουν παρά η ελιά που κρέμασα το δισάκι της αγάπης μου. Δεν ήμουν παρά ο ήλιος που σου φώτισε το δρόμο. Γυμνά κλαριά λουσμένα μ' έρωτα. Καιροφυλαχτούσα ν' αδράξω τη στιγμή που πεταλούδα χρύσωνε τα δάχτυλά μου πάχνη. Μικρά καλύβια μέθυσαν χρυσάνθεμα. Οδοιπορούσαν οι καμινάδες προς τα σύννεφα, ταπείνωναν των βουβών καμπαναριών την απορία. Η φλόγα της αγάπης λιώνει τον ήλιο. Σεργιανώ την ήρεμη αυτοσυγκέντρωση του βράχου, ανατριχιάζω σαν πεύκο πριν την καταιγίδα, λούζομαι την άρνηση του φωτός, συμπορεύομαι σκιά θανάτου. Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου

http://foodwatch.de/foodwatch/content/e10/e42688/e44884/e44993/CalculatedFatalitiesfromRadiation_Reportfoodwatch-IPPNW2011-09-20_ger.pdf

Σαράντα χρόνια internet Σαράντα χρόνια internet Αυγή 2-11-2009  Σαράντα χρόνια Ίντερνετ και στα σχολειά μοιράστηκαν φέτος για πρώτη φορά, εκτός από τα δωρεάν βιβλία, και οι πρώτοι προσωπικοί υπολογιστές. Τους λένε Notebooks, δηλαδή μπλοκάκια σημειώσεων, και παραπέμπουν στην παλιά πλάκα με το κονδύλι. Περιέχουν τα πάντα και τίποτε. Όλα εξαρτώνται από τον χρήστη.  Ο δάσκαλος μεσάζων στη διαδικασία της γνώσης περισσότερο από ποτέ. Τα σημερινά παιδιά ξέρουν περισσότερα για την πλοήγηση στο Διαδίκτυο από την πλειοψηφία των διδασκόντων. Είναι το χάσμα των γενεών που βάθυνε αφόρητα με την κατακλυσμιαία μεταβολή της τεχνολογίας. Για μας ήταν θέμα αγωγής. Δεν θεωρούσαμε σπατάλη χρόνου την ανάγνωση, ακόμη και φωτορομάντζου, ενώ μεγαλωμένοι με εντατική κατήχηση για τη «διανοητική τεμπελιά» του σινεμά, νιώθαμε τύψεις παρακολουθώντας ακόμη και ενδιαφέροντα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση. Τα σημερινά παιδιά απενοχοποίησαν κάθε οθόνη, που επίσημα πια εντάχθηκε στα όργανα παιδείας ...

Παιδιαί παιδείας    Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ στις 23-6-1998. Τώρα που καλούμεθα να λειτουργήσουν τα σχολειά με φωτοτυπίες θα πρέπει να θυμηθούμε τα δικά μας λάθη. Μακάρι τούτη η οικονομική καταιγίδα να μας κάνει σοφότερους.       Έθιμο πια των μαθητών κεκτημένο (όπως η επετηρίδα) οι βανδαλισμοί κατά των βιβλίων στο τέλος της σχολικής χρονιάς. Κι οι γονιοί ανησυχούν κατανοώντας τα παράλογα μήπως φανούν οπισθοδρομικοί στη «υγιή» αντίδραση της νεολαίας. Την ίδια ώρα εκπαιδευτικοί κατέστρεφαν το σχολικό συγκρότημα εκσφενδονίζοντας κατά των «γουρουνιών -δολοφόνων, μπάτσων» θρανία και καρέκλες. Δάσκαλοι που υποτίθεται θα υπερασπίσουν την ίδια δημόσια περιουσία από τις μαθητικές καταλήψεις που κι αυτές έγιναν καθεστώς όπως η κοπάνα και το μπουγέλωμα. Τα ίδια παιδιά που σε λίγους μήνες αχρηστεύουν τα δημόσια σχολεία δείχνουν αξιοθαύμαστη αυτοσυγκράτηση στα ιδιωτικά σχολειά που επιμορφώνονται ή στα γυμναστήρια που κάνουν μπόντι μπίλντι...

     Σαν ξεκινούσε ήταν κιόλας αργά. Τέσσερα αδέλφια, όλα αγόρια είχε μεγαλώσει μετά το θάνατο της μάνας της. Μπήκε στη σχολή καλών τεχνών ξεχωριστά δίχως εξετάσεις σαν ταλέντο που ήταν.        Την αγάπαγε την πέτρα από παιδί. Έμεναν δίπλα στα νταμάρια και χαιρόταν να βλέπει το βουνό να κοιλοπονά με βόγγους σαν κάθε θηλυκό για να γεννήσει τα πέτρινα παιδιά του. Είχε αρχίσει με τα χρώματα, έτσι της λέγαν πως πρέπει τα κορίτσια, μα δεν άργησε ν' αρχίσει να παλεύει με την πέτρα, το μάρμαρο, το γύψο, να οραματίζεται συμπλέγματα μορφών αιώνιων, έκθετων στον αγέρα και το φως, λεύτερων στο χάδι κάθε βλέμματος. Το φως που γλιστρά και λούζει το έργο των ανθρώπινων χεριών, η νέα κοσμογονία, το γλυπτό που με τον όγκο του ομορφαίνει την ίδια τη φύση! Όλα της μοιάζαν θεϊκά, όλα θυμίζαν την αθωότητα της πρώτης μέρας της δημιουργίας.    Ήξε...

 Το παιδί και το φεγγάρι Θάχετε ακούσει κείνο το παραμύθι για τους ανθρώπους που τάχα πήγαν στο φεγγάρι. Θα τόδατε και στην τηλεόραση. Κείνες τις αστείες αστροναυτικές στολές με τους καθρέφτες στο κεφάλι, κείνες τις αργές κινήσεις, τη σημαία, που δεν είναι πάνινη αλλά τσίγκινη, το διαστημόπλοιο που μοιάζει με ακρίδα έτοιμο να πετάξει κι οι κουβέντες βραχνές, λες κι όλους τους έπιασε ομαδικά ο λαιμός τους. Τα πιστέψατε; Δεν το φαντάζομαι. Τότε, γιατί δεν πιστεύετε και τις άλλες εικόνες που δείχνουν απ' το παρελθόν, κείνες με τους δεινόσαυρους και τον κατακλυσμό ή κείνες που δείχνουν απ' το μέλλον με τα ρομποτάκια να σεργιανούν χέρι χέρι με τους ανθρώπους; Κάποτε τα πίστευα και γω όλα αυτά. Κάποτε.... Τώρα όμως όχι. Τώρα πια ξέρω. Τώρα πια μπορώ και να σας το πω, να το φωνάξω σε σας, τους φίλους μου. -Ψέματα, μας λένε ψέματα. Ποτέ κανείς δεν πήγε στο φεγγάρι. Πώς το ξέρω; Πώς είμαι τόσο σίγουρος; Mα μου το είπε το ίδιο....

Ήταν τ' αγαπημένο μας παιχνίδι η Λουλού. Γεννήθηκε στα χέρια μας. Στα χέρια μας μεγάλωσε. Τη μάνα της, μέχρι που πέθανε, δεν τα καταφέραμε να την ημερέψουμε. Η δυσπιστία της για το ανθρώπινο γένος δεν διαλυόταν με χάδια και καλοπιάσματα. Δεν είχε όμως κι άδικο. Όλα της τα παιδιά εξαφανίστηκαν εκτός απ' τη Λουλού, που κι αυτήν μόλις έπαψε να θηλάζει την υιοθετήσαμε κανονικά. Στιγμή δεν την αφήναμε μονάχη. Τη ντύναμε με κουρελόπανα, τη χτενίζαμε, τη στολίζαμε με φιογκάκια, κοιμόμαστε αγκαλιά. H μάνα της το πήρε απόφαση κι αδιαφορούσε. Η Λουλού όμως μεγάλωνε μαζί μας έτρωγε απ' το πιάτο μας, κοιμόταν στο κρεβάτι μας, ήταν της οικογένειας. Πόσο την καμαρώναμε μέρα τη μέρα καθώς μεγάλωνε κι ομόρφαινε! Αφηνόταν στα χάδια μας μ' απόλυτη εμπιστοσύνη. Ποτέ δε νοιώσαμε τα νύχια της να χαρακώνουν τα ευαίσθητά μας δάχτυλα. Ακόμη κι όταν τσακωνόμαστε ποιος θα την πρωτοχαιδέψει με κίνδυνο να τη διαμελίσουμε, εκείνη αντιδρούσε στωικά...