Παιδιαί παιδείας

Παιδιαί παιδείας

   Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ στις 23-6-1998. Τώρα που καλούμεθα να λειτουργήσουν τα σχολειά με φωτοτυπίες θα πρέπει να θυμηθούμε τα δικά μας λάθη. Μακάρι τούτη η οικονομική καταιγίδα να μας κάνει σοφότερους.

      Έθιμο πια των μαθητών κεκτημένο (όπως η επετηρίδα) οι βανδαλισμοί κατά των βιβλίων στο τέλος της σχολικής χρονιάς. Κι οι γονιοί ανησυχούν κατανοώντας τα παράλογα μήπως φανούν οπισθοδρομικοί στη «υγιή» αντίδραση της νεολαίας. Την ίδια ώρα εκπαιδευτικοί κατέστρεφαν το σχολικό συγκρότημα εκσφενδονίζοντας κατά των «γουρουνιών -δολοφόνων, μπάτσων» θρανία και καρέκλες. Δάσκαλοι που υποτίθεται θα υπερασπίσουν την ίδια δημόσια περιουσία από τις μαθητικές καταλήψεις που κι αυτές έγιναν καθεστώς όπως η κοπάνα και το μπουγέλωμα.

Τα ίδια παιδιά που σε λίγους μήνες αχρηστεύουν τα δημόσια σχολεία δείχνουν αξιοθαύμαστη αυτοσυγκράτηση στα ιδιωτικά σχολειά που επιμορφώνονται ή στα γυμναστήρια που κάνουν μπόντι μπίλντινγκ ή ασιατικές μεθόδους πάλης ή μπαλέτο.

    Δεν είναι θέμα απέχθειας προς το βιβλίο ή το σχολειό. Δυστυχώς είναι φαινόμενον απότοκο της Δωρεάν Παιδείας. Αν έπρεπε ν’ αγοράσουν αυτά τα βιβλία, θα τα μεταπουλούσαν ή θα τα χάριζαν στους φτωχότερους μικρούς, όπως γινόταν κάποτε. Δυστυχώς ζούμε στην κοινωνία που δεν εκτιμάς παρά μόνο ότι πληρώνεις. Τα καλύτερα πράγματα δεν έχουν τιμή προσφέρονται δωρεάν αλλά κανείς δεν τα προτιμά. Όλοι συνωστίζονται στο συρμό του «ιν» ακόμη κι αν πρόκειται για τ’ αντιδραστικά σταυρουδάκια που μοίραζε ο αρχιεπίσκοπος.

     Φυσικά δεν τίθεται θέμα επιστροφής στην ιδιωτική εκπαίδευση. Αλλά όταν είναι δεδομένο ότι η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών δεν ζουν από το μισθό, αλλά από τα απυρόβλητα εφοριακώς ιδιαίτερα, όταν η δημόσια παιδεία τελικά κάθε άλλο παρά δωρεάν προκύπτει, γιατί να μην πληρώνουν για τα βιβλία οι μαθητές προκαταβολικά την αρχή κάθε σχολικής χρονιάς και να επιστρέφονται τα χρήματα άμα τη παραδώσει των χρησιμοποιημένων βιβλίων στο τέλος; Ακόμη και σα χαρτόμαζα να υπολογιστούν, που προκύπτει απ’ το θάνατο τόσων δέντρων, αξίζει τον κόπο να διδαχθούν αυτά τα παιδιά το σεβασμό, αν όχι στη αποθησαυρισμένη σοφία, τουλάχιστον στην άγραφτη σελίδα της ζωής του.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου