Επιθετικός φεμινισμός

Στη Σοφία της Άγνοιας Δόξα

Θα ξαναρθεί και θα με παίρνει η οδύνη της Λήδας, η ηδονή της Σεμέλης, η περιπλάνηση της Ευρώπης, η ζήλεια της Ήρας, τι αυτάρκεια της Αφροδίτης, η σοφία της Αθηνάς, η γοητεία της Ελένης, η εγκαρτέρηση της Λητώς, η περηφάνια της Άρτεμης, η δικαιοσύνη της Μήδειας, η πεθυμιά της Φαύστας, η εντιμότητα της Αντιγόνης, η υποταγή της Ισμήνης, η επανάσταση της Λυσιστράτης, η ηδυπάθεια της Σαπφώς, η συμφορά της Δάφνης, η άρνηση της Ιππολύτης, η δόξα της Πηνελόπης, η δικαίωση της Κλυταιμνήστρας, η πίκρα της Νεφέλης, η αποφασιστικότητα της Αλκμήνης, η αναγέννηση της Ευρυδίκης, η παρθενική μητρότητα της Μαρίας.

Όλα είναι γένους θηλυκού. 'Όλα αντέχουν. Καθώς το ευρύστομο πηγάδι που δε στερεύει το νερό. Αλίμονο στον κουβά που ανεβοκατεβαίνει. Εκείνος ή στραβώνει ή πνίγεται.
Και όλα εντός μου πλάθονται. Εγώ τα δημιουργώ.
Εκείνος δεν είναι παρά το σκεύος της δικής μου ηδονής. 'Όπως και πρέπει. Τα υνί που στομώνει και σκουριάζει. Το σπαθί που κάθε φορά χαϊδεύει τα θηκάρι που το αγκαλιάζει.

Είμαι η Γη. Αδιάφορη στο ποιος με ξεχερσώνει, ποιος με λιπαίνει, ποιος χόρτασε απ' τη γονιμότητα της επιδερμίδας μου. Πάντα ανθεκτική και πλούσια. Πάντα δημιουργική, η Απειρόγαμη -νυφούλα του Απείρου- άπειρη γάμου, έμπειρη στην αιωνιότητα της Λευτεριάς. Ακούραστη δέχομαι τ' ουρανού τα ξεσπάσματα. Παθητική αφουγκράζομαι τ' αλαζονικό του βήμα. Το ξέρω πως στο τέλος Εγώ θα καταπιώ τη στερνή του ικμάδα.
Πάνω μου μάχες στήνονται. Μεθώ με αίμα, Σηκώνω αδιάφορη τους ώμους και όρη χτίζονται. Αναστενάζω κατ καταποντίζονται νησιά. Γελώ κι ανθοβολώ την Άνοιξη.
Οι επιθυμίες μου καλοκαιρινό μελτέμι κι οι πόθοι μου σταγόνες σκοτάδι.
Ο ουρανός άστατος με πολιορκεί κι εγώ ξεφεύγω μένοντας ασάλευτη.
Υποτακτική στις καταιγίδες ανατριχιάζω ηδονικά στις επικλήσεις για σεμνότητα καθώς γυμνώνομαι παρθενικά κάθε Φθινόπωρο για να με ντύσει χιονονιφάδες.
Υποτάσσομαι γιατί αντιστέκομαι. Τον αναγκάζω σε αέναες μεταμορφώσεις. Βροχή, ομίχλη, χιόνι, ιδρώτα έρωτα.
Δε χρειάζεται να προσπαθήσω για να μ' αγγίξει. Δεν προκαλώ για να με γονιμοποιήσει. Αμετακίνητη τον κατακτώ με την προσποίηση της αποδοχής του βάρους του. Του αποδίδω μια σταγόνα ηδονής. Ίσα για να ξαναγεννήσει την ανείπωτη χαρά μου .

Στα βάθη μου, μακριά του, τα σημαντικά κυοφορούνται. Οι υπόγειοι ποταμοί της πυρακτωμένης λάβας, η δημιουργία νέων ορυκτών. Ότι πολύτιμο στα Βάθη μου κρατώ. Τρόπαιο στον τολμηρό, το ριψοκίνδυνο, τον εκλεκτό μου.

Σαν σύζυγος γεμίζω τ' αμπάρια με τροφή, σαν παρθένα τις αγκαλιές λουλούδια, σαν αδελφή θεμελιώνω σπιτικά, σαν μάνα ανοίγω την αγκαλιά μου στοργικά σ όποιον απόκαμε να μ' αγαπάει, σαν ερωμένη γεύομαι άπληστα στην κάθε μαχαιριά, ελπίζοντας να φτάσει στην καρδιά μου.

Όλα είναι γένους θηλυκού, όλα αντέχουν, όλα θα ξαναγεννηθούν, τούτο το καλοκαίρι, που εγκυμονούν τα σπλάχνα μου. Και θα 'ναι επί γης Ειρήνη.

Το διήγημα περιέχεται στο βιβλίο μου "Ιστορία δίχως όνομα και άλλα διηγήματα" Αθήνα 1976

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου