Maria Sotiropoulou

Φεύγοντας τη σωστή στιγμή   ¨Μηδένα προ του τέλους μακάριζε» έλεγε ο Σόλων. Και ο Φιντέλ Κάστρο δίκαια είναι μακαριστός, αφού έζησε μια γεμάτη ζωή και είδε τα οράματά του να επιβιώνουν. Παρά τις άπειρες απόπειρες κατά της ζωής του και τη βαριά ασθένεια, που τον ανάγκασε σε μεταβίβαση της εξουσίας στον αδελφό του, έφυγε πλήρης ημερών, λαοφίλητος και λαομίσητος συνάμα, μα πάντα υπαρκτός. Ο Τσε Γκεβάρα με τον πρόωρο μαρτυρικό του θάνατο παρέμεινε αιώνια νέος και σύμβολο της επανάστασης, που πάντα θα εμπνέει ελπίδα στις επόμενες γενιές. Ο Κάστρο υλοποίησε το όραμα μιας ανεξάρτητης Κούβας με όλες τις απολαβές, αλλά και τις διαψεύσεις, τα λάθη, τις υπερβολές, τις καταχρήσεις, την καταπίεση, τους συμβιβασμούς, που πάντα συνοδεύουν ειδικά την ανεξέλεγκτη εξουσία. Σκληρός μαχητής προκαλούσε μέχρι το τέλος τα πιο έντονα συναισθήματα σε εχθρούς και φίλους.  «Δεν υπάρχουν μεγάλοι άνδρες» έλεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. «Υπάρχουν μεγάλα γεγονότα.»  Και ο Κάστρο τα προκαλούσ...

1994 στα γραφεία του ΟΗΕ στην Αθήνα είχαμε καταθέσει σαν Ιατρική Εταιρεία κατά των πυρηνικών με τον Πάντο Τριγάζη (τότε ΕΕΔΥΕ) στην  διευθύντρια κα Γόντικα 5000 υπογραφές για την απαγόρευση των πυρηνικών Αναζητώντας νέες μορφές πάλης Πολλοί κατηγορούν το ειρηνιστικό κίνημα ότι συρρικνώθηκε παρά τους συνεχιζόμενους αιματηρούς πολέμους, ενώ στατιστικές δείχνουν ότι η μεγάλη πλειοψηφία πιστεύει ότι ο πόλεμος είναι αναγκαίος και αναπόφευκτος όπως τα φυσικά φαινόμενα. Η έλλειψη μαζικότητας ισχύει πλέον για κάθε μορφή διεκδίκησης. Οι πορείες και συγκεντρώσεις έχουν εκφυλισθεί, (εκτός από τους στρατευμένους μάχιμους ΚΚΕ). Οι απεργίες αποδείχθηκαν αναποτελεσματικές για τα συμφέροντα των εργαζομένων, προκαλούν δυσφορία στους ήδη ταλαιπωρημένους πολίτες, ενώ υπάρχει καχυποψία ότι επικροτούνται από τις κυβερνήσεις, επειδή κόβεται το μεροκάματο. Σε μια δημοκρατία και ειδικά σε περίοδο παγκοσμιοποίησης της  τρομοκρατίας, ελάχιστοι επικροτούν τη βία, η οποία ήταν θεμιτή κατά...

Η ουτοπία της ελευθερίας «Δεν πιστεύω σε τίποτα. Δεν ελπίζω σε τίποτα. Είμαι ελεύθερος.» έχει γραφτεί στον τάφο ενός από τους πιο διάσημους έλληνες συγγραφείς, του Νίκου Καζαντζάκη. Και νομίζω ότι τώρα, ανάμεσα τους νεκρούς, ίσως να είναι λεύτερος ο περήφανος αυτός κρητικός, γιατί φυσικά κανείς ζωντανός δε μπορεί με σιγουριά να πει τούτη τη μεγάλη κουβέντα, που όμως γίνεται παντιέρα για κάθε χρήση. Ποιος όμως μπορεί να πει ότι κατάφερε να κερδίσει κάποιες στιγμές Ελευθερίας; Σίγουρα οι περισσότεροι νιώθουμε λεύτεροι στα όνειρά μας. Όταν κοιμόμαστε είμαστε όπως θα θέλαμε νάμαστε, δρούμε πέρα από κάθε προσδοκία μας, τίποτε δεν είναι αδύνατο… στα όνειρά μας. Μα γιατί ο Φρόιντ τόσο σκληρά προσπάθησε να θεραπεύσει την ψυχή από την πορτούλα των ονείρων μας. Η Τέχνη είναι μια άλλη διέξοδος στη λευτεριά. Ένας καλλιτέχνης είναι λεύτερος να ζήσει ξανά και ξανά, με πολλούς διαφορετικούς κάθε φορά τρόπους μέσα από τα δημιουργήματα της τέχνης του. Νιώθει λεύτερος σα θεός να δημιουργήσει...

Ο ήλιος ήταν ψέμα Ο ρόγχος του γέρου πλημμύριζε εφιαλτικά το μικρό πνιγερό δωμάτιο. Μύριζε άσχημα, Ένα πορτατίφ τυλιγμένο κιτρινισμένες εφημερίδες πάνω σ’ ένα κουτσό κομοδίνο γεμάτο μπουκαλάκια, ποτήρια, κουταλάκια, μπαμπάκια γέμιζε σκιές το θολό αγέρα. Μια μικρή ηλεκτρική σομπίτσα στη γωνιά καθρέφτιζε την αβέβαιη φλόγα της πασχίζοντας να τη μετατρέψει σε ζέστα. Σωληνάκια κρέμονταν στη μύτη του γέρου (θύμιζε μυρμηγκοφάγο) από τη φλέβα, την κύστη του. Σωληνάκια πούμπαζαν κι έβγαζαν ζουμιά στ’ ασθενικό κορμί μήπως και του μετάγγιζαν μια στάλα ύπαρξης ακόμη. Που και που ο ρόγχος άλλαζε, έμοιαζε με βαθύ αναστεναγμό κι έπειτα ξανάπεφτε στην ίδια ρουτινιάρικη μελωδία. Το εμβατήριο του τέλους. Η γρια στην κουνιστή πολυθρόνα απέναντί του έπλεκε μηχανικά κάποιο μαύρ νήμα και πού και πού τούριχνε κάποιο ανήσυχο βλέμμα. Ξάφνου με κόπο ανασηκώθηκε σκυφτά κι έσυρε την καρέκλα κοντύτερα στ’ ασθενικό σομπάκι. Τα πόδια της τόσο παγωμένα! Δεν τάνοιωθε από το κρύο. Σαν κάτι να θυμήθηκε σίμωσ...

Στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Πάτρας το μοντέρνο Αρχαιολογικό Μουσείο της Πάτρας Την Πάτρα την πρωτογνώρισα από παιδί, έκτης δημοτικού και την ερωτεύτηκα ακαριαία. Αργότερα ήταν τακτικός σταθμός στα ταξίδια μας προς τη Δίβρη, ενώ γνωστοί και εκδηλώσεις πάντα μου πρόσφεραν αφορμές για μια στενότερη γνωριμία με τις ομορφιές της.  Αφ' ότου άνοιξε η νέα Εθνική Τρίπολης αραίωσαν οι επισκέψεις μου κι έτσι δεν είχα σπεύσει να επισκεφθώ το εντυπωσιακό Αρχαιολογικό Μουσείο της. Παρ' ότι είχα επισκεφθεί το αρχαίο θέατρο και το Κάστρο δε μπορούσα ποτέ να φαντασθώ ότι η Πάτρα κατέχει τόσους εξαιρετικούς αρχαιολογικούς θησαυρούς  οι οποίοι στο νέο Μουσείο εκτίθενται με πρωτότυπο για τα ελληνικά δεδομένα τρόπο. Αν και η πόλη των Πατρών ιδρύθηκε από τον Οκταβιανό Αύγουστο και έφθασε στο αποκορύφωμα της δύναμής της το 2ο μΧ αιώνα η περιοχή κατοικήθηκε από το 3.000 πΧ τιμή στους ρωμαίους εποικιστές που απεικονίζονται στη γλυπτική  σε μια παραθαλάσσια πόλη ο τ...

Κοιτούσες  Κοιτούσες Το πρόσωπό σου στη φωτογραφία Και δεν το γνώριζες Άκουγες Τη φωνή σου στο μεγάφωνο Κι έμοιαζε ξένη Τα χνάρια σου Πάνω στην άμμο δεν ξεχώριζες Βούλιαζες Μέσα στη νύχτα Και καρδιά σου ξένη Βουβά τα μάτια Σε καρτέραγαν ν’ αρχίσεις Το πιο όμορφο παλιό τραγούδι σου Μα συ, τον ουρανό κρατούσες Σε ματωμένες ξώβεργες  3-12-1981 Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου

Καρτερώντας Την αυγή να ξαστερέψει Το γλυκόπιοτο κελάηδισμα κάποιου πουλιού Στην πολύβουη πολιτεία Το θαρσερό χλόισμα να καλύψει Τα καντρόνια του μπετόν Τη γαλήνη ν’ αγκαλιάσει  πνίγοντας τους θορύβους Την πλανεύτρα ζήση μας Να κεντρίσει τον αργό θάνατο Δυο χελιδόνια ερωτεύονται Στο μολυσμένο αγέρα Κάποια ψάρια αυτοκτονούν Στο ρυπαρό βουρκόνερο Τα γεράνια στη γλάστρα Έχουν μάθει ν’ αντέχουν Και η ζωή μας σε γύψο Όπως είναι και πρέπει Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου

Με τι ψηφίζουμε τελικά; «Δε θα ψηφίσω με τον κόλπο μου» απάντησε η γνωστή ακτιβίστρια ηθοποιός Σούζαν Σάραντον στο ερώτημα αν θα ψηφίσει την Κλίντον επειδή είναι γυναίκα, προσθέτοντας ότι «οι ΗΠΑ έχουν βρεθεί σε δύσκολη θέση πολλές φορές, επειδή οι πολίτες ψήφιζαν για πολλά χρόνια το Λιγότερο Κακό από τα δυο». Αυτή η απογοήτευση των δημοκρατικών μετά την επικράτηση της διεφθαρμένης Κλίντον έναντι του αξιόπιστου Σάντερ και η κραυγαλέα στήριξή της από το κατεστημένο είναι από τις αιτίες της αποτυχίας της απέναντι στον ανεκδιήγητο  εκατομμυριούχο Τραμπ, που όμως κατάφερε παραδόξως να εμπνεύσει την -αόρατη μέχρι χθες στις ΗΠΑ- λευκή εργατική τάξη!! Και κανείς δεν πρέπει να θεωρήσει την εκλογή Τραμπ σαν εκκεντρικότητα των ιδιόμορφων πάντα αφελών αμερικανών. Απ’ ότι λένε οι ειδικοί στις εκλογές ένα μετακινούμενο 10% πάντα κρίνει το αποτέλεσμα των εκλογών και στην Ευρώπη μετά το Brexit , όλοι στην Ακροδεξιά  θριαμβολογούν. Με τι ψηφίζουμε τελικά; Με το μυαλό ή το συναίσθη...