Με τι ψηφίζουμε τελικά;

Με τι ψηφίζουμε τελικά;

«Δε θα ψηφίσω με τον κόλπο μου» απάντησε η γνωστή ακτιβίστρια ηθοποιός Σούζαν Σάραντον στο ερώτημα αν θα ψηφίσει την Κλίντον επειδή είναι γυναίκα, προσθέτοντας ότι «οι ΗΠΑ έχουν βρεθεί σε δύσκολη θέση πολλές φορές, επειδή οι πολίτες ψήφιζαν για πολλά χρόνια το Λιγότερο Κακό από τα δυο».

Αυτή η απογοήτευση των δημοκρατικών μετά την επικράτηση της διεφθαρμένης Κλίντον έναντι του αξιόπιστου Σάντερ και η κραυγαλέα στήριξή της από το κατεστημένο είναι από τις αιτίες της αποτυχίας της απέναντι στον ανεκδιήγητο  εκατομμυριούχο Τραμπ, που όμως κατάφερε παραδόξως να εμπνεύσει την -αόρατη μέχρι χθες στις ΗΠΑ- λευκή εργατική τάξη!! Και κανείς δεν πρέπει να θεωρήσει την εκλογή Τραμπ σαν εκκεντρικότητα των ιδιόμορφων πάντα αφελών αμερικανών. Απ’ ότι λένε οι ειδικοί στις εκλογές ένα μετακινούμενο 10% πάντα κρίνει το αποτέλεσμα των εκλογών και στην Ευρώπη μετά το Brexit, όλοι στην Ακροδεξιά  θριαμβολογούν.

Με τι ψηφίζουμε τελικά; Με το μυαλό ή το συναίσθημα, με το χέρι δαγκωτό ή με τα γεννητικά μας όργανα; Επειδή ο υποψήφιος είναι ωραίος, χαμογελαστός, γυναίκα, μαύρος, Ολυμπιακός ή Παναθηναικός, από τον τόπο μας ή από το χώρο εργασίας μας, επειδή μας κάνει τα ρουσφέτια, επειδή μας τάζει τον ουρανό με τ’ άστρα κι έπειτα διαψεύδει κάθε μας ελπίδα; Επειδή βαρεθήκαμε τα ίδια και τα ίδια και θέλουμε αλλαγή; Επειδή νομίζουμε ότι είναι το μικρότερο κακό από τις επιλογές μας; Και γιατί να πάμε να ψηφίσουμε όταν κανένας από τους υποψήφιους δε μας εκπροσωπεί; Και γιατί να διαλέξουμε οποιονδήποτε, όταν πιστεύουμε ότι όλα είναι προκαθορισμένα από κάποια αόρατα κέντρα αποφάσεως;

Το «Παπάγος ή Πλαστήρας» επαναλαμβάνεται, όσο και αν πλασματικά φαίνεται ότι ανοίγει η βεντάλια των επιλογών και οι ψηφοφόροι ψηφίζουν γραφικούς μόνο και μόνο για να χλευάσουν το σύστημα, εκδικούνται τους δημοσκόπους, που θέλουν να καθορίσουν το μέλλον τους, και αποδεικνύουν ότι βαρέθηκαν τους ειδικούς των ΜΜΕ να ελέγχουν τις προσδοκίες τους. Οι λαοί αντιδρούν παράλογα όταν τα άτομα νιώθουν παγιδευμένα και απελπισμένα. Και ο Χίτλερ πατώντας σε συλλογικές φοβίες όμοιες με τις σημερινές ανέβηκε με την ψήφο του γερμανικού λαού στην εξουσία. Τότε εχθρός του πολίτη βαφτιζόταν ο εβραίος και ο τσιγγάνος, σήμερα ο μετανάστης.  

Κανείς πια δεν αμφισβητεί την παντοδυναμία της ψήφου στον Κανένα και την απογοήτευση των πολιτών από την αέναη διαφθορά και την αναποτελεσματικότητα της πολιτικής.  

     Όμως η Δημοκρατία ακόμη και στο Επιτάφιο του Περικλή ποτέ δεν περιγράφεται σαν η Λυδία λίθος για την επίλυση κάθε προβλήματος και η ψήφος τότε δεν ήταν αναγκαία. Με κλήρο επιλέγονταν οι πολίτες, που κλεινόντουσαν στο Βουλευτήριο να πάρουν αποφάσεις και ίσως αυτό ήταν πιο δίκαιη και αξιόπιστη λύση από τους σημερινού επαγγελματίες πολιτικούς.  Ο Πλάτωνας  υμνούσε την αριστοκρατία του πνεύματος, αλλά οι ηγέτες είναι γέννημα και θρέμμα κάθε εποχής. Περικλείς δε γεννούνται συχνά, ενώ ο Αλκιβιάδης πάντα σαγηνεύει. Ο Σωκράτης ήπιε κώνειο υπερασπιζόμενος το δικαίωμα των συμπολιτών του στη λαθεμένη επιλογή που γίνεται νόμος, και ο Αριστείδης είχε μόνος του γράψει τ’ όνομά του στο όστρακο της καταδίκης, επειδή ο αγράμματος συμπολίτης του είχε βαρεθεί ν’ ακούει να τον λένε δίκαιο.

Η διαφθορά υπήρχε πάντα και η οικονομική ή κοινωνική εξουσία πάντα έβρισκε τρόπο να προωθεί τα συμφέροντά της και να χειραγωγεί την αποκαλούμενη κοινή γνώμη. Όμως η Δημοκρατία επιβιώνει επειδή εξακολουθεί να δίνει φωνή στον αδύναμο και είναι το καλύτερο μέσο για να συντεθούν όλες οι απόψεις σε κοινό χάρτη πορείας. 

Δεν ξέρω με τι ψηφίζουμε τελικά. Όμως ξέρω ότι δεν αρκεί να ψηφίζουμε. Δημοκρατία σημαίνει να συμμετέχουμε και να προσπαθούμε συνεχώς για ένα καλύτερο συλλογικό μέλλον, ακόμη κι αν αυτό φαντάζει Ουτοπία.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου