Έζησες λάθος!

 Έζησες λάθος!

Κοπαδιαστά κυνηγιούνται όνειρα, ελπίδες, χαρές

Της ζωής τα χαμόγελα σβήνονται

Πριν ανθίσουν στα χείλη μας.

Κι όλο φεύγεις και τρέχεις και λες

«Να προκάμω να δω της ζωής το τρελό πανηγύρι»

Πόσες ώρες δε μέτρησες;

Πόσες δεν έσπρωξες στιγμές;

Πόσες ανάσες δεν πάλεψες να κρατήσεις;

Πόσες δεν κοιμήθηκες νυχτιές

Που στα ουράνια βάραινε ασημοστολισμένο το φεγγάρι;

Πόσα χαράματα στο στρώμα δεν κρατήθηκες;

-ήταν αγιάτρεφτος ο ύπνος-

Κι ο ήλιος ντροπαλά τ’ αντικρινά πατζούρια

Γλυκοφίλαγε με πάθος;

Πόσες βραδιές δεν έμεινες στις έγνοιες σου σκυμμένος

Ενώ μπροστά σου

Πορτοκάλι ολόχρυσο ο ήλιος λούζονταν στο αίμα;

Πόσες φορές δεν έστερξες το βλέμμα να σαϊτέψεις

Τα σύννεφα που βιαστικά κατέβαιναν

Του χιονιά τις γοργόστρατες πλάτες;

Ζούσες εφημερίδα διαβάζοντας:

Ληστείες, απεργίες, διαδηλώσεις,

Φονικά, δικτατορίες,

Πόλεμοι κι επαναστάσεις,

Πείνα, φτώχεια, ανεργία.

Ήθελες να ζεις την εποχή σου

Διαβάζοντας εφημερίδες.

Ήθελες να ζήσεις έντονα

Μέσα από τηλεοπτικά παράθυρα.

Έζησες λάθος!

Το αγέρι που τα χείλη σου φιλούσε

Μήτε που τα λογάριασες για φίλο

Τον ουρανό που σου χαμογελούσε

Τον έβλεπες μονάχα μολυσμένο

Δεν πίστευες τα μάτια σου στην ομορφιά

Ο ήλιος κάθε βράδυ πώς πνιγόταν

Στης Σαλαμίνας τα θολά βουρκόνερα

Πίσω από πεθαμένα πλοία.

Αδιάκοφτα το κάθε δειλινό

Το πετρέλαιο βάφεται μ’ ουράνιο αίμα

Χυμένο από την καρδιά του ήλιου

Δάκρυ για τα νερά που αργοπεθαίνουν

Σ’ ένα πλανήτη, που στραγγαλίζουμε

Μέχρι τελικά να μας αφανίσει.

Πειραιάς1977

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου