Εκκρεμές του Φουκώ ο πόλεμος

Απρόκλητη εισβολή της Άνοιξης στην Ουκρανία. Παράνομα  επιβάλει την παρουσία της στους ανασκαμμένους τάφους. Ολάνθιστοι κλώνοι καθρεφτίζονται στους αστραφτερούς τρούλους καδράροντας τη φρίκη. 

Πιθανά λάθη πετροβολούν την ύβρη της  πυρηνικής παντοδυναμίας με διαμελισμένες ελπίδες. Γενοκτονία των νεκρών, επανάσταση των φλεγόμενων ουρανών, σπορά θανάτου. Πυροτεχνήματα σάρκας, γιοφύρια πάντα διψασμένα για αίμα. Του πρωτομάστορα η γυναίκα τραγουδά το τρένο που καλπάζει προς το βλήμα. 

Ουκ έχει πού την κεφαλήν κλίναι ο Αμνός του Θεού ο αίρων την παραφροσύνην του κόσμου. Σφραγίς δωρεάς η Ουκρανική Έξοδος. Χαμόγελο μίσους κυοφορείται σε ανύποπτα βλέμματα γερόντων. Γεράκια και γύπες καραδοκούν το θέρο των νυχτεριδόπτερων σαρκοφάγων. Στη σκιά του βόμβου των οβίδων. Στη σιωπή των ανθοβόλων κόρφων, που αφουγκράζονται ροκανίσματα τρωκτικών κι εκρήξεις φλογοβόλων στα καταφύγια. 

Εκκρεμές του Φουκώ η Ιστορία επιστρέφει τελικώς διαγράφοντας μηδενική πρόοδο. 

«Και όμως κινείται» ψελλίζουν δειλά οι παπαρούνες στους ιεροεξεταστές του Νυν και του Αείποτε. 

«Και όμως ελπίζουν» αποφαίνονται οι μαργαρίτες. 

Η Αγάπη πρόσφυγας εκλιπαρεί ματαίως μια θέση στο τραπέζι των χορτάτων. Φυλλοροούν οι οθόνες γυμνά προσχήματα. Θήλαστρα συνωθούνται με κανόνια σε καμιόνια ανθρωπισμού- εξανδραποδισμού καταυλισμών προσφύγων. 

Νοσταλγώ σε, πολεμόχαρε Άρη, για την ανθρωπιά των πολέμων σου. Συγκομιδή του πολιτισμού η πυρηνική φρίκη. Μη γεννηθείς ποτέ τον 21ο αιώνα. 

Επιστροφή στην Ιλιάδα μας.

«Μήνιν αείδε Θεά» του κάθε αδικημένου Αχιλλέα. Αγαπημένε μου εχθρέ, τιμημένε Έκτορα, σε ψάχνω σε αυτό το άνανδρο σφυροκόπημα. 

Βιαστική μου Άνοιξη, κάνε έφοδο στις τηλεοπτικές οθόνες, κατάλαβε τον Κυβερνοχώρο, ψέκασε μ’ έρωτα τις βολεμένες καρδιές που σφυγμομετρούν τον όλεθρο για λύση. Μήπως ξανάρθει φέτος η Ανάσταση.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου