Maria Sotiropoulou

Eπιστροφή στην Αίγυπτο Επιστροφή στην Αίγυπτο. Επιστροφή στις πηγές του πολιτισμού. Μονάχα έτσι μπορεί να βιωθεί ένα ταξίδι στο ιερό ποτάμι, που γονιμοποιεί την πρώτη ύλη του ανθρώπου, τον πηλό και διδάσκει τις μελλοντικές γενιές, πως ο θάνατος δεν είναι παρά το ταξίδι ανάμεσα στις δυο όχθες τ' ουρανού και πως στο τέλος νικητής βγαίνει εκείνος που αψηφά και επιμένει. Νικητής του χρόνου, φύλακας της αθανασίας δεν είναι παρά η άμμος κι ο ήλιος ο καυτός κι ανάμεσά τους ο Νείλος να χορεύει στους ρυθμούς της γονιμότητας. Ό λα ξεκίνησαν με την επίσκεψη στο Βρετανικό μουσείο. Σ' ένα υποβλητικό μισόφωτο οι αιγυπτιακές μούμιες θυμίζουν το πείσμα του ανθρώπου να επιβιώνει μες απ' το θάνατό του. Κι έπειτα η σκέψη πως κάθε άνθρωπος που θέλει να λογαριάζεται πολιτισμένος οφείλει ένα ταξίδι στην Αίγυπτο, τη μήτρα του πολιτισμού, έτσι όπως τον γνώρισε η ανθρωπότητα. Μετά οι δεσμοί Αιγύπτου - Ελλάδας που βαραίνουν σα χρέος κι ...

Κατηγορώ Στην Τηλεόραση είδαμε τους καραμπινιέρους στην Ιταλία να συμπλέκονται με τους γαλακτοπαραγωγούς που αρνιόντουσαν να καταστρέψουν την περίσσεια του γάλακτος για να διατηρηθούν οι τιμές στα ύψη που απαιτούν οι γιάπηδες της οικονομίας. Και το χειρότερο, η λύση βρέθηκε κι όλα μέλι γάλα μόλις η κυβέρνηση είπε ότι θα επιδοτήσει τους παραγωγούς . Δεν είναι η πρώτη φορά. Και στην Ελλάδα συνηθίσαμε τις χωματερές για τα πορτοκάλια και το θεωρούμε πια φυσικό το να καταστρέφουμε ό,τι απειλεί το εισόδημά μας ακόμη κι αν είναι το προϊόν που με αγωνία σπείραμε, με ιδρώτα ποτίσαμε, με στοργή φροντίσαμε να μεγαλώσει και με περηφάνια είδαμε να καρποφορεί, ενώ μοχθήσαμε για να δρέψουμε κάθε του ευλογημένο κομμάτι. Κι έπειτα κάποιοι κύριοι που παίζουν με τους δείχτες φαντάσματα στα χρηματιστήρια βγάζουν τις ντιρεκτίβες της καταστροφής και μεις πια το θεωρούμε φυσικό φαινόμενο σαν τις ακρίδες ή το χαλάζι. Αρκεί ν’ αποζημιωθούμε κι ας πονάνε τα μαστάρια της γελάδας απ’ την υπερπροσφορά κι ας...

Από την τηλεόραση ξανά γίναμε όλοι μάρτυρες του θανάτου δια λιθοβολισμού ενός "παράνομου" ζευγαριού στο Αφγανιστάν, που εξακολουθεί όπως και το Ιράν να εφαρμόζει ποινές σύμφωνα με το ισλαμικό δίκαιο. Λένε ότι μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις, αλλά στις κοινότυπες για τους Ιρανούς και Αφγανούς, αλλ’ αδιανόητες για μας σκηνές φρίκης, τολμώ ν’ αντιπαραθέσω τη διήγηση της ίδιας σκηνής από ένα βιβλίο ντοκουμέντο που διάβασα το 1993 με τίτλο « ο Λιθοβολισμός της Σοράγια Μανουτσέρι ». Μια γυναίκα γεννημένη το 1951 κρίθηκε ένοχη μοιχείας με ψευδομαρτυρία (πράγμα απλούστατο αφού στον ισλαμικό νόμο η γυναίκα πρέπει ν’ αποδείξει την αθωότητά της, ενώ για τον άνδρα πρέπει ν’ αποδειχθεί η ενοχή του) για να μην αναγκασθεί ν’ αποδώσει ο σύζυγος -που ήδη συζούσε με άλλη- την προίκα. Όπως είδαμε και στο βίντεο το θύμα θάβεται στη γη κι οι πρώτοι που λιθοβολούν στ’ όνομα του πολυεύσπλαχνου Αλλάχ είναι τα παιδιά, οι γονείς κι οι στενοί συγγενείς. Ας σημειωθεί ακόμη ότι οι λιθοβολ...

Ρακοσυλλέκτες της παγκοσμιοποίησης Η επανάληψη μητέρα της μάθησης. Μέγα λάθος όταν είσαι αναγκασμένος να επαναλαμβάνεις τα ίδια σφάλματα μέχρι θανάτου στην κατεύθυνση της μόνης διεξόδου για επιβίωση. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Εκατοντάδες εργαζόμενοι στο Μπαγκλαντές καταπλακώθηκαν από την απληστία των αφεντικών και τις προσταγές της αγοράς για όλο και φθηνότερα αντικείμενα. Λίγο καιρό πιο πριν πάνω από χίλιοι αποτεφρώθηκαν στην προσπάθειά τους να κλέψουν πετρέλαιο από πετρελαιαγωγό. Κροκοδείλια δάκρυα από την πλευρά των κρατούντων που ήλπιζαν ότι αυτά τα ερπετά θα βάλουν επιτέλους μυαλό και δε θα ξαναπλώσουν χέρι στα αιμοφόρα αγγεία της οικονομίας.  Τώρα ξανά η ίδια ιστορία. Μια έκρηξη φωτίζει σαν πυροτέχνημα το πρόβλημα των ανθρώπων που επιβιώνουν, σταχομαζώχτρες του πετρελαίου κι έπειτα ξανά σιωπή μέχρι το επόμενο συμβάν. Το πάθημά τους γίνεται μάθημα στους υπόλοιπους, όσο και η εκτέλεση κάποιου φονιά γίνεται μάθημα στους επίδοξους δολοφόνους. Στους σκουπιδότοπους θάφ...

 Η αξία ενός μονόλεπτου    Βρήκα στο δρόμο μου ένα λεπτό. Ερμείον εύρημα κατά τους αρχαίους. Ανήκει σε όποιον το βρει. Σε όποιον σκύψει και το βάλει στην τσέπη του. Αστραφτερό, ολοκαίνουριο προκαλούσε το βλέμμα στο ρυπαρό πεζοδρόμιο. Στήθηκα στο απέναντι καφέ και παρακολουθούσα. Όλοι περνούσαν βιαστικοί. Κανείς δεν έσκυβε να το μαζέψει. Ο κόπος του να σκύψεις, η ντροπή του να σε δουν να συλλέγεις, και κυρίως η ανυποληψία του νομίσματος έκανε και τους ελάχιστους, που το παρατηρούσαν να παραιτούνται. Ιδίως τα νέα παιδιά. Δεν αγοράζεις τίποτε με ένα μονόλεπτο. Ούτε σε δραχμές αν το υπολογίσεις. Δεν αξίζει ούτε για νόμισμα της βασιλόπιττας. Θα φαινόταν τσιγκούνικο και γρουσουζιά. Από δεκάλεπτο και πάνω βάζεις σε μια πίττα που σέβεται τον εαυτό της. Ούτε κάποια τσιγκανόπουλα που πέρασαν. Το έπιασαν και το ξαναπέταξαν στη ντροπή του δρόμου. Μόνο μια ηλικιωμένη. Καλοντυμένη και χαλαρή. Έσκυψε, προσεκτικά το σήκωσε και στοργικά το έχωσε στην τσέπη της. Τη ρώτησα ...

Επιστολή στα πλαίσια της αλληλογραφίας της «International Physicians for the Prevention of Nuclear War” μετά την επιμονή του γερμανικού κλάδου να δημιουργήσουν «Μακεδονικό» κλάδο στη γείτονα. Αγαπητέ συνάδελφε Όπως ίσως θυμάσαι από τα μαθήματα Ευρωπαϊκής Ιστορίας κατά την αρχαιότητα η Μακεδονία ήταν ένα από τα κράτη -πόλεις της εποχής, όπως η Αθήνα και η Σπάρτη, μιλούσαν όλοι ελληνικά, όπως φαίνεται από τις επιγραφές που άφησαν και ο Μέγας Αλέξανδρος, ένωσε όλα τα ελληνικά κράτη και δημιούργησε ένα πολυπολιτισμικό κόσμο πριν από τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Τα σλαβόφωνα φύλα κατέβηκαν στα Βαλκάνια περίπου το Μεσαίωνα, μιλώντας και τη γλώσσα που σήμερα αποκαλούν «μακεδονική». Κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα ζήσαμε αρχικά Βαλκανικούς πολέμους και ακόμη και κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής οι βόρειοι γείτονες μας προσπάθησαν να αποσπάσουν ελληνικά κομμάτια εφαρμόζοντας εκκαθαρίσεις σε ελληνικά χωριά της Μακεδονίας, για παράδειγμα στη Χαλκιδική. Κατ...

Σκοτεινά υπόγεια ρεύματα της ψυχής ποιος να σας βυθομετρήσει τόλμησε; Φωσφορίζουσες πεθυμιές διαχέονται μόλις τ’ ασκί του Αιόλου ανοίξουμε αστόχαστα. Ο Άλλος καρτερεί υπομονετικά να μας κουρσέψει. Φράσεις απομονωμένες αιωρούνται. Φευγαλέες κινήσεις κι αγγίγματα μιας στιγμής που εκτείνεται ως το άπειρο, κάτω από τους προβολείς του ποτηριού που αδειάζει ρυθμικά σαν την αναπνοή φιλτράροντας την όψη του κόσμου για μια στιγμή πριν όλα βυθιστούν ξανά στης λογικής την άβυσσο.. Κι έπειτα έρχεται κείνο το κλάμα των εφηβικών χρόνων, ο παραπονιάρικος ψίθυρος μπροστά στ’ ανέφικτο, η σπαραχτική κραυγή στο διαμελισμό των «θέλω» και των «πρέπει». Μοίρα των ανθρώπων τούτη η ασταμάτητη παλίρροια των γεγονότων, που, από τα πιο απλά, όπως μια τρύπα στην κάλτσα μας, όπως τα πιο σημαντικά, όπως αυτά που υψώνουμε για λάβαρά μας, στοιχειοθετούν την ιστορία της ζωής του καθενός. Και κει που το παραμύθι σταματά, η κλωστή της φαντασίας πιάνεται στη ρόδα του τραγουδιστή που μ’ ένα κλότσο ξαναρχινά την ...

Εντόμων υπεράσπιση      Πορευόμαστε αντιμαχόμενοι την αντοχή του γένους των εντόμων που διεκδικούν μερδικό από τις σοδιές μας, εξοντώνοντας κουνούπια που μας ρουφούν το αίμα κλέβοντας τον ύπνο μας και μύγες που μολύνουν και ρυπαίνουν το σεπτό πρόσωπο του πολιτισμού μας, εξοντώνουμε τερμίτες που κατατρώγουν τα σπίτια μας και σαράκια που εξαφανίζουν τα λείψανα του παρελθόντος μας. Τρυγούμε το βασιλικό πολτό υμνώντας την εργατικότητα της μέλισσας και τη γονιμότητα της βασίλισσας, καταδικάζοντας την οκνηρία του ταλαίπωρου κηφήνα -συζύγου μιας χρήσης. Θαυμάζουμε την καλλιτεχνική φύση της αράχνης, συνδράμουμε στο θαύμα της μεταμόρφωσης του μεταξοσκώληκα, ζηλεύουμε την εφήμερη ομορφιά της πεταλούδας, στιγματίζουμε την απληστία της ακρίδας, μελετάμε τη στρατιωτική οργάνωση των μυρμηγκιών, χαιρετίζουμε το νυχτερινό τερέτισμα των γρύλων και παίζοντας καταδικάζουμε σε θάνατο τις πυγολαμπίδες. Εξαφανίσαμε τις ψείρες και το σκώρο και εφαρμόζουμε πρόγραμμα γενοκτονίας για ολάκε...

       Η εκδίκηση των πεινασμένων       Η εκδίκηση των ζώων, λένε κάποιοι. Αγελάδες τρελές, κοτόπουλα με διοξίνη, χοιρινά αμφιβόλου ηθικής. Μήπως πρέπει να γίνουμε χορτοφάγοι; Όμως μήπως και τα χορταρικά είναι αθώα; Γενετικά μεταλλαγμένα λαχανικά, ντομάτες με ορμόνες, κολοκυθάκια με αντιβιοτικά, φρούτα με ζιζανιοκτόνα, ιχθύων τερατογενέσεις και ραδιενεργά χόρτα.    Πανικός. Γέροντες ογδοηκοντούτεις μετά το άψογο τσεκ απ αναρωτιούνται «Κρεατόσουπα μπορώ να τρώω γιατρέ ή θα τρελαθώ κι εγώ;» Οι μανάδες προβάλουν τα στήθη και επιστρέφουν στο θηλασμό ή εφ’ όσον ανάλογη νόσος δεν ακούστηκε στο δυσεύρετο και πανάκριβο (τα οικολογικά προϊόντα πάντα ήταν υπερτιμημένα) γάλα γαϊδούρας. Τα μεγαλύτερα παιδιά στρέφονται στα πλαστικά ζαχαρωμένα γαριδάκια πάντα λάιτ.     «Αχ! Τι καλά που τρώγαμε τότε στην κατοχή!» αναπολούν νοσταλγικά οι πρεσβύτεροι. «Κάθε φαγητό ήταν νόστιμο κι εγγυημένο. Τώρα όλα τα έχουμε και όλα μας σκοτώνουν.» ...