Σαν τη Κασσάνδρα

Κατηγορώ

Στην Τηλεόραση είδαμε τους καραμπινιέρους στην Ιταλία να συμπλέκονται με τους γαλακτοπαραγωγούς που αρνιόντουσαν να καταστρέψουν την περίσσεια του γάλακτος για να διατηρηθούν οι τιμές στα ύψη που απαιτούν οι γιάπηδες της οικονομίας. Και το χειρότερο, η λύση βρέθηκε κι όλα μέλι γάλα μόλις η κυβέρνηση είπε ότι θα επιδοτήσει τους παραγωγούς .

Δεν είναι η πρώτη φορά. Και στην Ελλάδα συνηθίσαμε τις χωματερές για τα πορτοκάλια και το θεωρούμε πια φυσικό το να καταστρέφουμε ό,τι απειλεί το εισόδημά μας ακόμη κι αν είναι το προϊόν που με αγωνία σπείραμε, με ιδρώτα ποτίσαμε, με στοργή φροντίσαμε να μεγαλώσει και με περηφάνια είδαμε να καρποφορεί, ενώ μοχθήσαμε για να δρέψουμε κάθε του ευλογημένο κομμάτι.

Κι έπειτα κάποιοι κύριοι που παίζουν με τους δείχτες φαντάσματα στα χρηματιστήρια βγάζουν τις ντιρεκτίβες της καταστροφής και μεις πια το θεωρούμε φυσικό φαινόμενο σαν τις ακρίδες ή το χαλάζι. Αρκεί ν’ αποζημιωθούμε κι ας πονάνε τα μαστάρια της γελάδας απ’ την υπερπροσφορά κι ας πεθαίνουν τα παιδιά του τρίτου κόσμου απ’ την έλλειψη αυτού ακριβώς του γάλακτος που πρέπει να καταστραφεί για λόγους τιμής, ή απ’ την αβιταμίνωση απ’ τα πορτοκάλια που θάβονται με τις μπουλντόζες στις χωματερές μας.

Ξέρω. Υπάρχει η φωνή της λογική που μας έμαθαν καλά οι δάσκαλοι με τη βίτσα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Έτσι κινείται η οικονομία.
Όμως όχι. Αρνούμαι πια να το δεχθώ. Όταν εκατομμύρια προκαταβάλλονται για τουριστικά ταξίδια στο διάστημα, όταν υπάρχουν φορείς όπως ο ΟΗΕ και τόσες άλλες μη κυβερνητικές οργανώσεις που μπορούν ν’ αναλάβουν τη μεταφορά και διανομή αυτών των πολύτιμων αλλά καταδικασμένων προϊόντων, είναι ντροπή όλοι εμείς να παρακολουθούμε με απάθεια σα να πρόκειται για φυσικό φαινόμενο την αυτόβουλη καταστροφή προϊόντων επισιτισμού που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην επιβίωση μεγάλου αριθμού λιμοκτονούντων συνανθρώπων μας.

Κατηγορώ λοιπόν τους χειροκροτητές των τιμαριθμικών ανακάμψεων και τους υποταγμένους των επιδοτήσεων.

Κατηγορώ τους γραφιάδες και τους υπαλλήλους που αρκούνται στις αυξήσεις φαντάσματα και στα ζόμπι της φορολογίας..

Κατηγορώ όσους ερίζουν για τη δυστυχία του πλούτου της Αθηνάς Ωνάση και διαγράφουν τις εκατόμβες των παιδιών που καθημερινά πεθαίνουν από πείνα.

Κατηγορώ πρώτα απ’ όλους τον εαυτό μου που κλείνομαι στο σπιτάκι μου και πολιτικολογώ για τα δημαρχιακά Ο κόσμος μας είναι χωριό και κανείς «Καποδίστριας» δεν τον ενώνει.
 Αυτό το γάλα που ρέει άσκοπα απ’ τον ιερό μαστό της γης θα πνίξει τελικά την ανθρωπότητα.

Και κάθε "κατηγορώ" θα είναι τότε άχρηστο.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ 2-12-97

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου