Facebook, Twitter ή Επιστολαί πτερόεσσαι

Facebook, twitter ή  επιστολαί πτερόεσσαι

    Θυμάμαι που σκαλίζαμε μπαούλα ανακαλύπτοντας παλιές φθαρμένες επιστολές. Ανορθόγραφες, φθαρμένες ζωντάνευαν ένα κόσμο νεκρό από καιρό. Πόσα από τα λογοτεχνικά μας κείμενα δε στηρίχτηκαν σε τέτοιες επιστολές και πόσα η δημοσιογραφία δε χρωστά σε αυτό το φθαρμένο κυριολεκτικά ξεθαμμένο υλικό; 

    Ήταν η καθημερινότητα των απλών ανθρώπων, οι καημοί και οι έγνοιες τους. Ήταν η νοοτροπία της εποχής. 

    Τώρα πια όλοι συνομιλούμε μέσω e -Mail. Είναι τόσο εύκολο! Γράφεις σύντομα και χωρίς φιοριτούρες, δεν πολυνοιάζεσαι για την ορθογραφία και το συντακτικό, κάποτε με κεφαλαία ή και με λατινικούς χαρακτήρες, πατάς το πλήκτρο και ταχυδρομείς άμεσα την απάντηση, δίχως να μπεις στον κόπο να ξαναγράφεις τη διεύθυνση του ή των παραληπτών και μετά «διαλύεις» στα σκουπίδια ότι δε σου χρειάζεται.

    Ελάχιστα πια εκτυπώνεις, ελάχιστα διασώζεις. Είμαστε στην εποχή των μιας χρήσεως. Γιατί η αλληλογραφία μας θα πρέπει να επιβιώσει; 

    Είμαι σίγουρη ότι για τα σημαντικά κείμενα θα βρεθούν τρόποι αρχειοθέτησης και διάσωσης. Αυτό που χάνεται είναι η ψυχολογική καταγραφή μιας εποχής, που χρησιμοποιεί υπερβολικά την στιγμιαία συναισθηματική εκτόνωση με γραπτή επικοινωνία μέσω των δικτύων τύπου Facebook.       Δημιουργούμε εύκολα «φίλους» και πατάμε ανέξοδα like μοιραζόμαστε προσωπικές στιγμές ή τη μοναξιά μας με αγνώστους, απολαμβάνουμε το να συναντάμε αδελφές ψυχές μέσα από τηλεγραφικές απόψεις στην άλλη άκρη του πλανήτη, ανακαλύπτουμε ότι μας αρέσουν μουσικές, φωτογραφίες, ταινίες ή απόψεις, που δεν είχαμε το χρόνο να δοκιμάσουμε. 

  Από την άλλη όλα ξεχνιούνται, όλα διαγράφονται πιεσμένα από τον τεράστιο όγκο των καταγραφών. Αυτό που μετρά είναι η πρώτη εντύπωση. Ποτέ δεν επιστρέφουμε στο ίδιο θέμα, εκτός αν το ίδιο το σύστημα μας το επιβάλει.

   Έπεα πτερόεντα είναι τα ηλεκτρονικά μας ταχυδρομεία. Χειρότερα από την εποχή των παλαιολιθικών ανθρώπων, που με κόπο χάραζαν κάποιο σύμβολο στην πέτρα. Φοβάμαι ότι για τις επόμενες γενιές θα είμαστε πιο ακατανόητοι από τους ανθρώπους των σπηλαίων. Φυσικά πάντα θα διασώζονται τόνοι τυπωμένου χαρτιού από βιβλία, εφημερίδες και περιοδικά, όμως όλοι ξέρουμε καλά ότι η δημοσιογραφία πάντα ήταν ελεγχόμενη. 

    Αυτό που θα λείψει είναι η καταχώρηση της αυθόρμητης ψυχολογικής αντίδρασης του απλού πολίτη που είναι η βάση της λαογραφίας του μέλλοντος. Γιατί αυτό το πολύτιμο υλικό, που κυκλοφορεί σε υπεραφθονία στο διαδίκτυο δε διασώζεται πουθενά. Καταλήγει αέρας κοπανιστός, σκιά εικόνων, αποσυντίθεται τόσο εύκολα όσο δημιουργείται και τη στιγμή ακόμη που κυκλοφορεί ήδη διαλύεται στον ηλεκτρονικό σκουπιδοφάγο, το Μολώχ του λατρευτού μας Ίντερνετ.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου