Ρακοσυλλέκτες της παγκοσμιοποίησης

Ρακοσυλλέκτες της παγκοσμιοποίησης

Η επανάληψη μητέρα της μάθησης. Μέγα λάθος όταν είσαι αναγκασμένος να επαναλαμβάνεις τα ίδια σφάλματα μέχρι θανάτου στην κατεύθυνση της μόνης διεξόδου για επιβίωση. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Εκατοντάδες εργαζόμενοι στο Μπαγκλαντές καταπλακώθηκαν από την απληστία των αφεντικών και τις προσταγές της αγοράς για όλο και φθηνότερα αντικείμενα. Λίγο καιρό πιο πριν πάνω από χίλιοι αποτεφρώθηκαν στην προσπάθειά τους να κλέψουν πετρέλαιο από πετρελαιαγωγό. Κροκοδείλια δάκρυα από την πλευρά των κρατούντων που ήλπιζαν ότι αυτά τα ερπετά θα βάλουν επιτέλους μυαλό και δε θα ξαναπλώσουν χέρι στα αιμοφόρα αγγεία της οικονομίας. 

Τώρα ξανά η ίδια ιστορία. Μια έκρηξη φωτίζει σαν πυροτέχνημα το πρόβλημα των ανθρώπων που επιβιώνουν, σταχομαζώχτρες του πετρελαίου κι έπειτα ξανά σιωπή μέχρι το επόμενο συμβάν. Το πάθημά τους γίνεται μάθημα στους υπόλοιπους, όσο και η εκτέλεση κάποιου φονιά γίνεται μάθημα στους επίδοξους δολοφόνους. Στους σκουπιδότοπους θάφτηκαν ζωντανοί ξανά οι ρακοσυλλέκτες. Σήμερα στο Μπαγκλαντές, χθες στη Μανίλα, προχθές στην Πόλη, χθες ένα παιδάκι στις δικές μας τις χωματερές. Παντού όπου ενδημεί η φτώχεια τα σκουπίδια της πόλης αποτελούν τον πακτωλό επιβίωσης των φτωχών. Θάφτηκαν ζωντανοί, ξεσπιτώθηκαν από τις παράγκες της αθλιότητας, αλλά αρνούνται πεισματικά να εγκαταλείψουν τη ρυπαρή τους γειτονιά. Πού αλλού θα έχουν εξασφαλισμένο τον επιούσιο; Η παραβολή του Λαζάρου μιλούσε για κείνο τον πλούσιο που είχε το ρυπαρό πληγιασμένο Λάζαρο να τρέφεται από τα ψίχουλα της τραπέζης του πλουσίου. Ο Θεός στην άλλη ζωή ισοζύγισε την πλάστιγγα αντιστρέφοντας τους όρους. 

Κανείς μας δεν πιστεύει πια σ’ αυτά τα παραμύθια. Ούτε οι φανατικότεροι των ορθοδόξων. Αν το πίστευαν θα έσπευδαν στις όπου γης χωματερές, στους όπου γης πετρελαιαγωγούς να μοιράσουν τα υπάρχοντά τους σ’ αυτούς που επιβιώνουν κάτω από τα επίπεδα της φτώχειας. 

Όμως κι εμείς που δεν ελπίζουμε σε μια δεύτερη ζωή έχουμε την τάση ν’ αποστασιοποιούμεθα από τέτοια θλιβερά μαντάτα, να λέμε ότι δε μπορούμε μόνοι να τ’ αντιμετωπίσουμε. Σωστά. Δεν είμαστε σούπερμαν. Κοινοί θνητοί με περιορισμένες δυνάμεις είμαστε. Γιαυτή τη δουλειά χρειάζεται συντονισμένη προσπάθεια από οργανωμένους φορείς και διεθνής επιστασία. 

Όμως κι εμείς χρειάζεται να μη ξεχνάμε. Δεν ήταν αξιοπερίεργο φολκλόρ αυτό που μάθαμε. Αυτοί οι άνθρωποι είχαν ανθρώπινη υπόσταση το ίδιο πολύτιμη με του καθενός από μας. 

Χρέος μας να μη προσπερνούμε αυτές τις τραγωδίες, αλλ’ αντίθετα να τις χρησιμοποιούμε σα βουκέντρα στις πλάτες των ισχυρών. Στον αιώνα της παγκοσμιοποίησης η μοιρασιά του διεθνούς πλούτου περιλαμβάνει πρώτιστα τους αδικημένους. Κι επειδή εκείνοι ακόμη κλέβουν πετρέλαιο και ζούνε στα σκουπίδια, εμείς πρέπει ν’ αρθρώνουμε την κραυγή διαμαρτυρίας τους. Όχι μόνο για μια φορά. Για όσο χρειαστεί μέχρι να καθαρίσουμε τα σκουπίδια απ’ τους ανθρώπους. Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι γάτες ή σκυλιά για να σκαλίζουν τα σκουπίδια μας. Κι είναι ντροπή σήμερα να πλεονάζουν οι φιλόζωοι τύπου Μπε μπε και να είναι είδος προς εξαφάνισιν οι αληθινοί φιλάνθρωποι. 

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου