Εντόμων υπεράσπιση


Εντόμων υπεράσπιση
     Πορευόμαστε αντιμαχόμενοι την αντοχή του γένους των εντόμων που διεκδικούν μερδικό από τις σοδιές μας, εξοντώνοντας κουνούπια που μας ρουφούν το αίμα κλέβοντας τον ύπνο μας και μύγες που μολύνουν και ρυπαίνουν το σεπτό πρόσωπο του πολιτισμού μας, εξοντώνουμε τερμίτες που κατατρώγουν τα σπίτια μας και σαράκια που εξαφανίζουν τα λείψανα του παρελθόντος μας. Τρυγούμε το βασιλικό πολτό υμνώντας την εργατικότητα της μέλισσας και τη γονιμότητα της βασίλισσας, καταδικάζοντας την οκνηρία του ταλαίπωρου κηφήνα -συζύγου μιας χρήσης. Θαυμάζουμε την καλλιτεχνική φύση της αράχνης, συνδράμουμε στο θαύμα της μεταμόρφωσης του μεταξοσκώληκα, ζηλεύουμε την εφήμερη ομορφιά της πεταλούδας, στιγματίζουμε την απληστία της ακρίδας, μελετάμε τη στρατιωτική οργάνωση των μυρμηγκιών, χαιρετίζουμε το νυχτερινό τερέτισμα των γρύλων και παίζοντας καταδικάζουμε σε θάνατο τις πυγολαμπίδες. Εξαφανίσαμε τις ψείρες και το σκώρο και εφαρμόζουμε πρόγραμμα γενοκτονίας για ολάκερες οικογένειες εντόμων, όταν χάρη σε άλλες οικογένειες διαλυόμεθα απρόσκοπτα στο χώμα που μας συνθέτει.
    Στην Ασία τρώνε τα έντομα όπως εμείς τον πασατέμπο, ενώ στην Αμερική υποδεικνύουν τη σκόνη των περιττωμάτων τους υπεύθυνη για τις αλλεργίες μας. 
   Οι νοικοκυρές εξανίστανται στο θέαμα των φτερωτών καστανόχρυσων κατσαρίδων της Αττικής γης, βομβαρδίζουν τις φωλιές τους με σπρέι και λογής λογής παγίδες πλην ματαίως. Κουνιστές και λυγιστές προβάλουν την πιο ακατάλληλη στιγμή, καταισχύνη της κυράς που κομπάζει «Στο δικό μου σπίτι;! Ποτέ!» Στίγμα κοινωνικού αναθέματος η κατσαρίδα αναγεννάται εκ της τέφρας της. 
   Τα παιδιά μαθαίνουν να ουρλιάζουν και να φρίττουν συναντώντας τη, λες κι είναι σαρκοβόρος. Τα ίδια παιδιά στην εξοχή παίζουν φυλακίζοντας μαύρες κατσαρίδες και κοκκινόμαυρους παπουτσήδες σε σπιρτόκουτα, δένουν σε κλωστές για να εξαναγκάσουν σε ζουζούνισμα τις πρασινόχρυσες χρυσόμυγες, στήνουν φωτιστικά από γυάλες με φωτοβολίδες.
   Κι εσύ ξανθή φτερωτή καλλονή, κατσαρίδα μου, πια δε μου κάνεις συντροφιά. Τρέχεις να κρυφτείς στη σκιά, τις νύχτες που σ’ αιφνιδιάζω στην κουζίνα.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου

Σχόλια

  1. Νικος Φαραζης Χρήσιμη η υπεράσπισή σου. Ο Κάφκα στην "μεταμόρφωση" μας βλέπει τελικά να μεταμορφωνομαστε σε κατσαρίδα που μισούν οσοι γλυτώνουν. Θα εκτιμούσε πολύ την υπεράσπισή σου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο γιος σου στο Ναυτικό

Ο Τηλέμαχος από τη Δίβρη δεν έφυγε ποτέ

Τα Λουβιάρικα της Σαντορίνης