Ποιός χρόνος;

Ποιός χρόνος;

     Ο χρόνος -που Κρόνος μας κατατρώει- είναι ανύπαρκτος, λένε οι ποιητές. Σχετικός ερίζουν οι επιστήμονες. Αποδείχθηκε περίτρανα μας είπαν πρόσφατα. Ο Αϊνστάιν είχε δίκιο. Μπορούμε να γυρίσουμε και το χρόνο πίσω. Είναι σίγουρο πια στις εξισώσεις. 

     Πρακτικά ίσως χρειαστεί να περιμένουμε μερικά εκατομμύρια χρόνια. Μέχρι τότε τον εκτελούμε ετήσια νομοθετικά μεταθέτοντας τα ρολόγια μας στην εισβολή χειμώνα και θέρους, τον καθυστερούμε απαλύνοντας τις ρυτίδες μας, τον βιάζουμε καθημερινά στις υπερπόντιες πτήσεις μας, τον εξαλείφουμε καταργώντας τον ημερήσιο κύκλο στα ορνιθοτροφεία για να πολλαπλασιάζουμε την ωοτοκία και τους ετήσιους ρυθμούς για να εξασφαλίσουμε την υπεραπόδοση του εδάφους, γιατί ο χρόνος είναι χρήμα. 

   Ο χρόνος ακινητοποιείται στο κλικ μιας φωτογραφικής απεικόνισης κι επιβιώνει στο κινηματογραφικό θαύμα, διασώζεται τεμνόμενος με την αιωνιότητα της στιγμής στην αυθεντικότητα της σύντηξης των αισθημάτων. Ο χρόνος διαλύεται στους ήχους μιας μελωδίας επαναλαμβάνεται στη βίωση κάποιου βιβλίου, παλλινοστεί στην ευωδιά φρεσκοψημένου κάστανου, χαϊδεύεται στην ανθεκτικότητα του φυσικού τοπίου, συνοφρυώνεται στην εισβολή τόσων αλλαγών. Ο χρόνος καταργεί το θάνατο κι ισοπεδώνει τις αντιθέσεις. 

    Δεν του δίνουμε εμείς κάποιο υποθετικό νόημα.. Παίρνει τη μορφή του τυχαίου και μας καταβροχθίζει ανελέητα. Μηδενίζεται. 

   Αρκούν 3-4 πρασινωπά πικρά δισκία ηρεμιστικού, κι η μνήμη καταργείται. Υπνοβατείς, συνομιλείς ελαφρά τραυλίζοντας, οι άλλοι έχουν ψευδαίσθηση λογικής επικοινωνίας, θυμάσαι πράγματα ξεχασμένα στη ρουτίνα της νηφαλιότητας, κι ονειρεύεσαι το τελειωτικό ταξίδι. 

    Τι θρίαμβος! Τι σκληρά και μαλακά ναρκωτικά; Αρκούν λίγα πενταράκια Στεντόν σ’ έναν αμάθητο για να διαγραφεί ο χρόνος. Απολαμβάνεις να κατεδαφίζεις τους πολύτιμους συνειρμούς, να ισοπεδώνεις τις σκέψεις. Κανένα αίσθημα δεν είναι σημαντικό, τίποτε δεν πονάει, τίποτε δεν έχει βάρος. Η απεραντοσύνη της ερήμου καλύπτει τα πάντα, όλα παίρνουν τη χρυσή ανταύγεια του ήλιου, τη λεπτή υφή της αιωνιότητας. 

    Λένε ότι κάνουν εθισμό. Και λοιπόν; Σε κάθε σπίτι πλάι στις ασπιρίνες βασιλεύουν τα παυσίλυπα ηρεμιστικά. Λευκά Σαββατοκύριακα. Τη Δευτέρα με κάποια ατονία επαναλαμβάνεις τη ρουτίνα της δουλειάς. Επιβίωσες. Έσπρωξες τον άχρηστο χρόνο της κατάθλιψης. Γιατί το ξέρεις πια. Τίποτε δε θ’ αλλάξεις σ’ αυτό τον κόσμο. Δεν είσαι παρά ένα ασήμαντο γρανάζι στον τερατώδη ιστορικό μηχανισμό. Και ναι, είναι μια κάποια λύση το να καταφεύγεις πότε πότε στην αγκαλιά της λήθης, έστω συστηματικά κάνοντας δολιοφθορά στις περίφημες εγκεφαλικές συνάψεις σου. Εσύ δεν είσαι πάντως ο Αϊνστάιν. Δεν ξέρεις καν αν θάθελες μιαν επιστροφή στο παρελθόν όταν το μέλλον είναι ήδη αβάσταγο. 

Στο κάτω κάτω παρηγοριά γυρεύει ο άνθρωπος. Κι ας καμώνεται πως ξαναχτίζει τον πύργο της Βαβέλ.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου