Στιγμές καθημερινές

Οι μέρες βουίζουν σαν τρένα στο σταθμό. Τα  σκυλιά επιμένουν ν’ αλυκτούν αλυσοδεμένα στα στενάχωρα μπαλκόνια των πολυκατοικιών. Οι γάτες λεύτερες κουρνιάζουν στις μηχανές των γιοταχί για να ζεσταθούν. 

Οι άστεγοι πεθαίνουν απ’ το κρύο στα γιαπιά (κανένα σπίρτο δε θερμαίνει τις ελπίδες τους) και στον υπόγειο με τη σύριγγα στο χέρι νέοι δραπετεύουν στο Τίποτε. Στα πεζοδρόμια ξαπλωμένες πίσω από χαρτόνια που γράφουν Σέρβος- Βοσνία, μανάδες θηλάζουν τα μωρά στο ξεροβόρι. 

Περνούν δίπλα τους αδιάφοροι διαβάτες. Κανείς δε ρίχνει βλέμμα σπλαχνικό. Όλοι φοβούνται την επιθετικότητα που προσποιείται την ανάγκη. 

Ασυναίσθητα κατεβάζουμε τις ασφάλειες όποτε σταματάμε στα φανάρια. Η προπέτεια των μικρών ζητιάνων μας τρομάζει. Δεν επαιτούν, απαιτούν και κλέβουν. Κάτω από τα πόδια η τσάντα, κρυμμένο οτιδήποτε προκαλεί. Πάθαμε και μάθαμε. Αμυνόμαστε σ’ ένα κόσμο βίας που φουντώνει. Κόβουμε ταχύτητα στις συγκρούσεις. Για λίγο τρομάζουμε. Κάποτε ανατριχιάζαμε στο θέαμα ενός ξεκοιλιασμένου ζώου στην άσφαλτο. Τώρα μας κυκλώνουν ασφυχτικά οι αιφνίδιοι θάνατοι. Έμφραγμα, εγκεφαλικό, τροχαίο. 

Αγκιστρωνόμαστε στη στιγμή. Κλεινόμαστε στ’ όστρακο της ατομικότητας για να επιβιώσουμε. Ξέβαψαν οι αφελείς νεανικές μας εικόνες. 

Καθημερινά πυκνώνουν τα συλλαλητήρια στους δρόμους. Όλοι απαιτούν, ελάχιστοι προσφέρονται. Φτηνές παραστάσεις στις τηλεοπτικές οθόνες ξορκίζουν τη φρίκη της επικαιρότητας.

 «Ζήτω η Ελλάδα» φώναζαν οι επαναστατημένοι αλβανοί κι αμέσως μετά με γοβάκι νούμερο 45 αναζητείται η τηλεοπτική σταχτοπούτα κι οι εύπιστοι πιστοί των εκπομπών σπεύδουν να  γελοιοποιηθούν στην υπόσχεση ενός ασήμαντου δώρου. 

Σκέπτεσαι τις λέξεις που ξέβαψαν στους τοίχους, την επανάσταση των ονείρων που δεν προλάβαμε, το αίμα που έπαψε να σημαδεύει τις συνειδήσεις και τα καινούρια απορρυπαντικά που διέλυσαν τα αισθήματα αλληλεγγύης μας.

 Κοιτάς τη διαφήμιση του σιδερωτήριου σαν ιδανικού ερωτικού δώρου. «Για πάντα» γράφει. «Ποτέ» του απαντάς και γυρνάς σελίδα.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου