Για όσο υπάρχει ακόμη Ομορφιά! Για να υπάρξει ελπίδα!
Απόσπασμα από το "Η ώρα της σιωπής" (1986-1988)
Κείνη την αυγή ο ήλιος έλαμπε πιο γιορτινά πάνω από τα μιλιούνια των ανθρώπων. Η γη κυλούσε πρόσχαρα τυλιγμένη στο πέπλο της γαλάζιας της ατμόσφαιρας. Το φεγγάρι , όπως πάντα την ακολουθούσε βαριεστημένα στο μεθυστικό χορό της.
Ήταν ξανά η ώρα της σιωπής. Η Τύχη έπαιζε τα ζάρια της. Ήταν μοιραίο. Το απέραντο Σύμπαν συνταράχτηκε απ' τη φρικιαστική κραυγή. Αλυσιδωτές εκρήξεις , πρόσχαρες λουλουδιαστές τύλιξαν τη λαμπερή σφαίρα σε φλόγες.
Ένα λεπτό, ακόμη λιγότερο σε μιαν εποχή που δε μετρά ο χρόνος μια μαύρη τρύπα ρούφηξε ότι καμάρωνε για υπαρκτό κι αιώνιο.
Ο θεός σύναξε τα ρούχα του να μη πιτσιλιστούν με σκόνες ύπαρξης. Λούφαξε στη σκιά της παντοδυναμίας του.
Τίναξε τη βεντάλια της η Τύχη και κόκκοι ζωής ξεφύτρωσαν κάπου μακρυά, σε κάποιο νέο γαλαξία.
-Να δούμε τι θα βγει και τούτη τη φορά γκρίνιαξε κι ανακάτεψε με έμπειρα χέρια την τράπουλά της.
Η αιωνιότητα είναι τόσο πληκτική! Πώς να τη ξοδέψεις;
Wow. Just, wow
Θα προλάβουμε;
Για όσο υπάρχει ακόμη Ομορφιά! Για να υπάρξει ελπίδα!
Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου