Για όσο υπάρχει ακόμη Ομορφιά! Για να υπάρξει ελπίδα!




Το τέλος ή η αρχή
Απόσπασμα από το "Η ώρα της σιωπής" (1986-1988)

Κείνη την αυγή ο ήλιος έλαμπε πιο γιορτινά πάνω από τα μιλιούνια των ανθρώπων. Η γη κυλούσε πρόσχαρα τυλιγμένη στο πέπλο της γαλάζιας της ατμόσφαιρας. Το φεγγάρι , όπως πάντα την ακολουθούσε βαριεστημένα στο μεθυστικό χορό της. 
Ήταν ξανά η ώρα της σιωπής. Η Τύχη έπαιζε τα ζάρια της. Ήταν μοιραίο. Το απέραντο Σύμπαν συνταράχτηκε απ' τη φρικιαστική κραυγή. Αλυσιδωτές εκρήξεις , πρόσχαρες λουλουδιαστές τύλιξαν τη λαμπερή σφαίρα σε φλόγες.
Ένα λεπτό, ακόμη λιγότερο σε μιαν εποχή που δε μετρά ο χρόνος μια μαύρη τρύπα ρούφηξε ότι καμάρωνε για υπαρκτό κι αιώνιο. 
Ο θεός σύναξε τα ρούχα του να μη πιτσιλιστούν με σκόνες ύπαρξης. Λούφαξε στη σκιά της παντοδυναμίας του. 
Τίναξε τη βεντάλια της η Τύχη και κόκκοι ζωής ξεφύτρωσαν κάπου μακρυά, σε κάποιο νέο γαλαξία. 
-Να δούμε τι θα βγει και τούτη τη φορά γκρίνιαξε κι ανακάτεψε με έμπειρα χέρια την τράπουλά της.
Η αιωνιότητα είναι τόσο πληκτική! Πώς να τη ξοδέψεις;





Wow. Just, wow

Θα προλάβουμε;
Για όσο υπάρχει ακόμη Ομορφιά! Για να υπάρξει ελπίδα!

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο γιος σου στο Ναυτικό

«Motherboard connected» Θεατρικό έργο των Γεωργίας Μπίρμπα- Στέλλας Αρκέντη

Άυλη πολιτιστική κληρονομιά και τα θρησκευτικά μας έθιμα