Επιστροφή στο Μικροβιολογικό εργαστήριο "Η παραφροσύνη"

Μικροβιολογικό εργαστήριο 

«Η παραφροσύνη»

Ετοίμαζα ένα ευαίσθητο διάλυμα Φαινόλης σε μια πλαστική λεκάνη ενώ παράλληλα έψαχνα μάταια για άδειο μπουκάλι που να το χωρά και ο Τασούλης όλο κι έβρισκε αφορμές να με κυνηγά από πίσω σα σκυλάκι, να με στριμώχνει στις γωνιές –δήθεν για να περνά- αγκαλιάζοντάς με από τη μέση σα χορευτής ταγκό.

Η μέρα από το πρωί δεν πήγαινε καλά. Μπήκα κεφάτη σιγομουρμουρίζοντας ένα τραγουδάκι, καλημέρισα γλυκά τις παρασκευάστριες που γρύλισαν ανάμεσα στο πανδαιμόνιο που έκαναν οι φυγόκεντροι και το διαπεραστικό άρωμα από τα ούρα που έβραζαν στη γωνιά.

-Δουλειά σήμερα;

-Μπα τα συνηθισμένα. Μόνο 200!!

-Μα τι βρωμά έτσι; Ρωτά η Καίτη που με το ένα χέρι μετρά το ειδικό βάρος των ούρων και με το άλλο μασουλάει μια τυρόπιττα.

-Δεν είναι τίποτε, λέει η Αννούλα. Βάλαμε κλίβανο.

-Α! απαντά η άλλη αδιάφορα και δίνει μιαν ακόμη μπουκιά στην τυρόπιτα που θραύεται μέσα στο μπουκαλάκι των ούρων.

-Φτου να πάρει, βλαστημά η Καίτη και τρέχει να τα’ αδειάσει στο νεροχύτη. Σε λίγο νάσου και ο Τασούλης. Κρατά μια τυρόπιτα, μια κοκα κόλα κι ένα γλυκό, που τα καταθέτει συνωμοτικά πλάι μου.

-Μα δεν πεινώ, διαμαρτύρομαι.

-Αλίμονο! Μεταξύ συναδέλφων! Ανταπαντά. Εσύ τόσες φορές με εξυπηρετείς! Είχα ρέντα σήμερα στο ιατρείο. Είσαι τυχερή. 25 χιλιάρικα κονόμησα σήμερα από ένα τύπο. Τι; Να τον λυπηθώ; Καράβια έχει! Εγώ τουλάχιστον σπούδασα!

-Εμείς τίποτε; Λέει η Μάγδα τσαχπίνικα και ο Τασούλης μουτρώνει.

Είναι η μέρα τέτοια. Χθες παρακάλαγε τις κοπέλες νάναι κοντά του. «Το μουγκό θα παριστάνουμε;» έλεγε. Σήμερα τον ενοχλούν «Σαν κότες κακαρίζουν, μουρμουράει.

Προσπαθώ μάταια ν’ ανάψω τον τελευταίο επιζώντα αναλυτή. Ως χθες τον δούλευα με τόσα χάδια! Σήμερα βρήκε να κλωτσήσει. Πάει μισή ώρα στην προσπάθειά μου να τον βάλω μπρος. Σαν όλα τα σαράβαλα ξέρει πώς να με παιδεύει.

Τρέχω στο τηλέφωνο. Δέκα λεπτά για ν’ ανοίξει η γραμμή. «Θαρθείτε πότε; Είναι επείγον! Δεν ξέρετε πότε θα επισκευασθεί; Εξαρτάται από τη βλάβη; Καλά και μεις τι φταίμε; Πότε να κάνουμε σέρβις; Αφου συνέχεια τον δουλεύουμε!» Μετά στο άλλο τηλέφωνο το εσωτερικό. Να ειδοποιηθεί η Επιμελητεία. «Να συμπληρώσουμε το έντυπο; Ποιο έντυπο; Που τι να λέει;; Πώς;; Δε σας ενημερώσαμε νωρίτερα; Από την περασμένη βδομάδα σας το λέμε που άρχισε τα τρελά του!»

Τρέχω στο ψυγείο. Αντιδραστήρια για το χέρι. Υπάρχουν;

-Που είναι τα αντιδραστήρια για το χέρι; Ουρλιάζω. Παράγγειλε κανείς αντιδραστήρια για το χέρι;;

Μου απαντά μια παγερή σιωπή, ενώ με κυκλώνουν αδιάφορες ματιές, λες και είμαι αόρατη. Η Ρούλα σε ένα σκαμπό κόβει με ένα ψαλίδι χαρτάκια από χρησιμοποιημένες κόλλες αναφοράς, που θα χρησιμεύσουν σαν αριθμοί προτεραιότητας στους ασφαλισμένους για τα ραντεβού που κλείνονται για μετά ένα μήνα. Η Μαρία με ένα μπαμπάκι με οινόπνευμα σβήνει από τα σωληνάρια τα χθεσινά νούμερα, γιατί με την ενοποίηση των Γερμανιών, τα σωληνάκια ακρίβυναν και πρέπει να πλένονται ξανά και ξανά και να χρησιμοποιούνται μέχρι να σπάσουν ή να θολώσουν τόσο, που η ρύπανση να είναι ορατή διά γυμνού οφθαλμού. Η Ρία τυλίγει «τολύπια» στο δάκτυλό της για το αυριανό «συνεργείο», αφού μόλις ξεμπέρδεψε να γράφει Απαντήσεις και ταυτόχρονα να τσακώνεται με τη Μαρία για το ποιάς δουλειά είναι αύριο το να «βγει» στο πόστο των απαντήσεων, αφού από αύριο η Γιώτα παίρνει άδεια κύησης «Ώ\ρα που βρήκε κι αυτή να γκαστρωθεί!!» συμφωνούν άπαντες.

Στο μεταξύ καταπλέουν και οι υπόλοιπες γιατρίνες. Η κυρία Παναγιωταρά, διευθύντρια θεοσεβούμενη και αξιοσέβαστη (μέχρι της αναρριχήσεώς της εις την αρχήν) που κλείνεται στο προσωπικό της δωματιάκι για να μελετήσει με προσοχή στο μικροσκόπιο τα πλακάκια με τους 30 τόσους «Τύπους» της. Η Δώρα ορμά στις Καλλιέργειες, με πρόθεση να βοηθήσει και από δω, αν όλα πάνε καλά στο δικό της πεδίο πάλης. Η Μίνα με το νωχελικό της βάδισμα κατευθύνεται προς τις Ηλεκτροφορήσεις. Πάντα παινευόταν για την υψηλή επιστημονική της προσφορά «Δε σπούδασα τόσα χρόνια για να κάνω Τρανσαμινάσες και Τριγλυκερίδια» λέει επιτιμητικά.

Η Κική στρώνεται κιόλας στο Μικροσκόπιο, μα δεν προφθαίνει.

-Κορίτσια, κράζω ως αρχαία τραγωδός. Πρόβλημα. Για ανασκουμπωθείτε να δούμε τι θα γίνει!

-Εγώ κορίτσι μου, ότι θες, επεμβαίνει ο ιππότης Τασούλης. Μη μου κουράζεσαι! Εγώ, ότι πεις. Για σένα και τη ζωή μου!

Το πρόβλημα είναι ότι στον Τασούλη δε μπορεί κανείς να εμπιστευθεί να χωρίσει μήτε δυο γαϊδουριών άχυρα. Είναι ικανός να σε πιλατεύει 10 ώρες να του εξηγήσεις το αλφαβητάρι της Βιοχημείας, αυτό που ξέρει και η τελευταία παρασκευάστρια κι έπειτα στην πρακτική εφαρμογή να βγούνε όλα λάθος και νάχει το θράσος να υπερασπίζεται την άποψή του γιατί, λέει, είναι επιστήμονας! «Κι έπειτα; Τι θα πάθει κανείς, αν από 3,5 Ουρικό πάρει απάντηση 6,6; Θα κάνει και δίαιτα που θα τον ωφελήσει» είναι η φιλοσοφία του.

-Ευχαριστώ πολύ, του λέω με το πιο θλιμμένο ύφος μου. Προσφέρθηκαν τα κορίτσια να με βοηθήσουν.

-Ε να σου φέρω τότε τα χαρτιά, μου λέει. Ε βέβαια! Πώς θάχανε την ευκαιρία να μου χαϊδέψει πάλι διακριτικά το χέρι!

-Ωχ, Πάλι βουλωμένη η πιπέτα των ορών! Λέει η Κική που έσπευσε στη μάχη. Βρε κοπέλες προσέχετε πώς τις δουλεύετε! Είναι ευαίσθητα αυτά τα μαραφέτια!

Στο τηλέφωνο πάλι αναζητώ τους μειοδότες για τ’ αντιδραστήρια ανήμπορη απέναντι στο τέρας του ΟΤΕ που βουίζει και βρυχάται και ρεύεται από το πρώτο ή το δεύτερο ή το τρίτο νούμερο που γυρνάς στο καντράν και πότε πότε με κοροϊδεύει βουίζοντας στο τελευταίο νούμερο.

-Ας γράφει κάποιος τα σωληνάρια, εκλιπαρώ. Μέχρι να ξεμπερδέψω.

Κάποιος απ’ όλους προθυμοποιείται. Πάντως όχι ο Τασούλης, που στέκει πίσω μου σαν άγγελος προστάτης και μου ψιθυρίζει συνωμοτικά. «53247241. Θυμήθηκα σωστά το νούμερο της εταιρείας; Για να δω;» Κοιτάει πάνω από τον ώμο μου το καταλογάκι. «Τι σου είπα; Έχω συναισθηματικό δεσμό εγώ με τους αριθμούς!»

Μπροστά στο μονάκριβο φωτόμετρο έχουν κιόλας παραταχθεί ολόκληροι στρατοί από στατό με ποικιλόχρωμα σωληνάκια, που περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους για μετρήσεις, μόλις κάποιο χέρι λευτερωθεί και μόλις τ΄ όργανο έχει την καλή διάθεση να μη μας αναβοσβύνει το ματάκι την ώρα που μετράμε κι ενώ οι χρόνοι από τη μιαν εξέταση στην άλλη μοιάζουν να σωριάζονται σα ντόμινο.

Τα τηλέφωνα στηρίζονται σ’ ένα απολίθωμα αναλυτή. Ένας άλλος στη γωνιά χρησιμεύει σαν ανθοστήλη. Και οι δυο όπως και ο δικός μου τέθηκαν «προσωρινά» εκτός λειτουργίας πριν 2-3 χρόνια κι ακόμη περιμένουν τον τεχνικό που θα τους επιδιορθώσει.

Η πόρτα είναι ανοικτή και μπαινοβγαίνουν διάφοροι ασφαλισμένοι που ρωτούν «Πού είναι το γυναικολογικό;» «Από πού παίρνουν τις απαντήσεις;» «Γιατί βγήκε τόσο το Ζάχαρο;» «Αυτό το σταυρουλάκι τι σημαίνει;» «Γιατί η Χοληστερίνη σας βγήκε 250 ενώ στον πλερωτικό γιατρό βγήκε 260; Όλο λάθη κάνετε. Καθόλου δεν προσέχετε! Μα έχω και καλή καρδιά. Και είσαστε και ωραίες κοπέλες!!» «Για το AIDS κάνετε; Ξέρετε στο λιμάνι…και πώς θα πάω με τη γυναίκα μου;» «Ναι ξέρω, μου τόπε η γειτόνισσα. Εγκυο βγάλατε τον άνδρα της!»

-Κυρά μου εδώ δεν κάνουμε εξετάσει για εγκυμοσύνη, ξεσπά η Πόπη που είναι αψίκορη.

-Σουτ, Πόπη, την αποπαίρνω. Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο!

-Εμείς σκοτωνόμαστε στη δουλειά για να πλερώνουμε την ασφάλεια και σεις τεμπελιάζετε! Λέει η «κυρία» με το σούπερ μινι και το εκρηκτικό ντεκολτέ.

-Εγώ, εγώ να σας εξυπηρετήσω, προσφέρεται ο Τασούλης κι η «σκοτωμένη» απ’ τη δουλειά αμέσως γαληνεύει.

-Μόνο μια Χούντα θα μας σώσει! Λέει ο καμπούρης από την πόρτα. Σόδομα και Γόμορα καταντήσαμε. Ακούς εκεί, να μη μου κάνουν και Τριγλυκερίδια! Και αν πάθω αύριο εγώ έμφραγμα, ποιος θα φταίει;;

-Μα κύριε, δεν το είχε γράψει ο γιατρός σας! του απαντά ευγενικά η Γιώτα, τη στιγμή ακριβώς που σκούπιζε με χαρτί υγείας την κρυστάλλινη κυβέτα του φωτομέτρου που έσταζε μετά από κάθε μετάγγιση.

-Κι έπειτα; μουλαρώνει ο καμπούρης καρφώνοντας το βλέμμα του στις γάμπες της. Εμένα πάντα μου κάνετε και Τριγλυκερίδια!

-Βρε καλώς τον καπετάνιο! βροντοφωνάζει ο Τασούλης. Πάλι για το Ζάχαρο, ε;; γελά ανοικτόκαρδα. Πόσο έχεις ; 220; Πόσο να το κάνουμε;; 120;; Τι σου είναι αυτές οι γυναίκες! Σκέτες καταπίεση! Γράψτο Βανούλα! Γράψε του ανθρώπου ένα νέο χαρτί. Ψυχικό θα κάνεις! Αφού η στρίγκλα η γυναίκα του γκρινιάζει!

-Μα κύριε Τάσο, θα βρούμε κανένα μπελά! Αυτός το κάνει συστηματικά. Δε μπορούμε να δίνουμε σκόπιμα λάθος αποτελέσματα!

-Κι έπειτα; φουντώνει σα διάνος ο Τασούλης. Θα κάνεις ότι σου πω. Ποιος είναι ο γιατρός εδώ μέσα επιτέλους;;

- Κι έπειτα, συμπληρώνει ο καπετάνιος, είσαστε υποχρεωμένοι. Με τα λεφτά μου ζείτε. Θα κάνετε ότι ζητώ!

-Βιβλία.. ποιος ενδιαφέρεται για βιβλία;

-Τυφλοί.. Ενισχύστε το σωματείο μας. Με την άδεια του Υπουργείου.

- Αντικαρκινικός έρανος. Έρανος υπέρ της Ιεράς Μητρόπολης. Έρανος αγάπης.

-Ψάρια, καλά ψάρια, φρέσκα τα μωρά, ψάρια. Ποιο κορίτσι θα τα πάρει;

- Είμαι συνάδελφος. Πότε να φέρω την κουμπάρα του ξαδέλφου μου για ένα τσεκ απ.

-Ωραία μου δεσποινίς. Ασφαλίσατε το αυτοκίνητό σας; Για σήμερα μόνο η έκπτωση.. Πώς; Δεν έχετε αυτοκίνητο;; Εσείς! Αδύνατον!!

-Τασία! Από ο γκαράζ. Κατέβα. Τα’ αυτοκίνητό σου ενοχλεί!

Τα τηλέφωνα χτυπούν, πότε εναλλάξ, πότε ταυτόχρονα.

-Δεν κάνουν πάλι μάθημα;;; Και ποιος θα πάρει το μικρό;

-Πάλι απεργία στα λεωφορεία; Και πώς θα πάμε σπίτι μας;

-Ψωμί πήρατε; Σβήσε το φαγητό στις 12. Μη το ξεχάσεις!

-Συνάδελφε, αφού σου γράφω «Επείγον»!! γιατί δεν τον βάζεις αύριο τον άνθρωπο;;

- Επείγον;; Μα μας κοροιδεύετε συνάδελφε; Τι σόι επείγον αυτό το κατεβατό των εξετάσεων;; Κόψς κάτι και το ξανα συζητάμε.

- Να κόψω κάτι; Και τι να κόψω;

- Κόψε Χοληστερίνη, Τριγλυκερίδια..

-Και γιατί Χοληστερίνη; Αφού δεν έχει Σάκχαρο!

- Ε κόψε την Ουρία!

-Δεν κόβεις καλύτερα το λαιμό σου!! Χραπ, κόβει το τηλέφωνο.

Μεταγγίζω το πολύτιμο υγρό του διαλύματος Φαινόλης από την πλαστική λεκάνη σε μπουκάλι, που πρώτα είχε οξύ. Τουλάχιστον η πινακίδα με τη νεκροκεφαλή ταιριάζει και στο νέο του περιεχόμενο.

-Τι λέτε; Θα γίνει τελικά πόλεμος στον Κόλπο; Αρχίζει ο Τασούλης, που μόλις ξεπέταξε τα Ούρα του. «Έβγαλα το ψωμί μου για σήμερα» καταλήγει σβήνοντας το μικροσκόπιο.

-Μπα, δε θ’ αφήσουν οι αμερικάνοι, λέει η Μίνα, ενώ χρονομετρά τις Προθρομβίνες.

- Θα ρίξουν τη βόμβα, λέει η Μάγδα από το φωτόμετρο.

-Αυτός ο τρελός τα φταίει όλα! συμπεραίνει ο Τασούλης. Τι θέλει και τα βάζει με τους αμερικάνους;

-Εγώ πάντως πήρα γάλατα εβαπορέ για το μωρό, ότι κι αν γίνει, λεει η Μίνα.

-Σάκχαρο, στάνταρ 250, φωνάζει η Μάγδα από το φωτόμετρο. Καλά είναι;;

-Κόβε τους κάτι, λέει η Κική.

-Εγώ πήρα νερό, λέει με ύφος ειδικού ο Τασούλης. Τα πρώτα που θα μολυνθούν από τη ραδιενέργεια είναι τα αποθέματα νερού.

Έβαλα το γουόκμαν μου για ν’ απομονωθώ. Με αυτή τη βαβούρα σίγουρα σε λίγο θάκανα κάποιο λάθος στους ορούς. Ηρεμιστική μουσική, κουλ, για εκτόνωση. Δεν κράτησε πολύ. Από την απομόνωσή της βγήκε εξαγριωμένη  κυρία Παναγιωταρά.

-Για ελάτε εδώ όλοι, φωνάζει.

Απρόθυμα συναχθήκαμε όλοι σαν τα κοτόπουλα.

-Εδώ βλέπω, δόθηκε λάθος ένας Αιματοκρίτης! Δε μπορείτε να με ρεζιλεύετε έτσι εσείς, τώρα που κοντεύω να βγω στη σύνταξη! Τους έρωτές σας και τ’ άσεμνά σας κουτσομπολιά στις ταβέρνες και τα πεζοδρόμια. Εδώ είναι οίκος επιστήμης. Οίκος Θεού! Δε θέλω ν’ ακούω τσιμουδιά! Και νάστε ευπρεπώς ενδεδυμένες. Οι γυναίκες δεν επιτρέπεται να προκαλούν. Η αμαρτία είναι μεγάλη! Εάν ο οφθαλμός σου σε σκανδαλίζει, βγάλε τον! Εμείς περάσαμε την Κατοχή και επιζήσαμε. Τότε που άλλες πουλούσαν το κορμί τους για να γλυτώσουν από την πείνα, εμείς ορθώσαμε το στήθος και αντισταθήκαμε. Είπαμε ΟΧΙ και ο κατακτητής μας εσεβάσθη. Αχ, ας είχα τα χρόνια σας και θα βλέπατε! Θαύματα θα γινόντουσαν εδώ μέσα. Αλλά τι με νοιάζει; Εγώ σε λίγους μήνες παίρνω σύνταξη… Όμως πονώ γι αυτόν τον τόπο και την κατάντια του. Κρανίου τόπος! Όμως φθάσαμε στον πάτο του πηγαδιού. Τώρα με την ΕΟΚ θάρθουν οι γερμανοί και θα μας σώσουν. Μόνο οι γερμανοι μπορούν να κάνουν τους έλληνες να δουλέψουν!

Κάποιο ρολόι χρονομέτρου διακόπτει τον οίστρο της.

-Ώρα για φωτομέτρηση! Ακούγεται μια φωνή.

-Να περιμένουν! Δεν τελείωσα ακόμη, συνεχίζει η διευθύντρια. Βέβαια ορισμένοι από σας έχουν πρόβλημα ψυχολογικό. Με την αγάπη. Όλα γίνονται με την αγάπη. Πρέπει να πλησιάζουμε όσους έχουν ειδικό πρόβλημα. Εγώ πάντως το ανέφερα και στον αρχίατρο για να είναι ενήμερος. Δε μπορεί ένας υπάλληλος να λέει σε συναδέλφους του  «Έρχομαι εδώ με τόσες γυναίκες και πάω σπίτι κι η γυναίκα μου δεν κάθεται!!» Βλέπετε, ονόματα δε λέω, συνεχίζει κοιτάζοντας το μόνο αρσενικό του εργαστηρίου, όμως πρέπει με την αγάπη να λύσουμε το ειδικό αυτό πρόβλημα ορισμένων υπερευαίσθητων συναδέλφων μας.

-Μα βγείτε έξω μαντάμ, λέει σε μιαν ασφαλισμένη που μόλις άνοιξε την πόρτα. Δε βλέπετε ότι έχουμε σύσκεψη;

-Τασούλη, πρόσεξε που ακουμπάς. Το μπουκάλι πάνω σου έχει βιτριόλι!

-Τι διάολο γυρεύει εδώ; ξεσπά μαινόμενος ο Τάσος στο μπουκάλι. Τι διάολο την έχουμε την αποθήκη;

Η διευθύντρια αποχωρεί σοκαρισμένη από τη διπλή αναφορά του εξαποδώ. Το πηγαδάκι χαλαρώνει.

-Θυμάσαι τότε με το Βρώμιο;; αναπολεί νοσταλγικά η Κική. Τότε με το σεισμό, που έσπασε και δε μπορούσαμε για μια βδομάδα να μπούμα στο κτίριο; Πόσο είπες ο Σίδηρος στο 55; Με 50% Αιματοκρίτη; Ή οι Σίδηροι βγαίνουν σκατά ή οι Αιματοκρίτες δε φυγοκεντρούνται αρκετά.

- Για θυμίσου την απεργία της ΔΕΗ! Αυτοί οι βλαμμένοι οι ασφαλισμένοι έλεγαν «Πάρτε το αίμα κι αν σβήσει το φως πετάχτε το! Εμείς δε σα πληρώνουμε για να καθόσαστε!» Για μια βδομάδα πετάγαμε τα αίματα!!!

-Πούσαι δράκουλα να το φχαριστηθείς!

- Τι θέλετε κύριε; Δε βλέπετε ότι εδώ είναι εργαστήριο; Δουλεύουμε. Τι θέλετε; Να γίνει κάνα λάθος;

- Γιατί δε βγάλατε αντιβιόγραμμα στου μύκητές μου; αγριεύει αυτός. Αφού το γράφει ο γιατρός! Αφού θα τα πληρωθείτε!!

-Καίτη, τηλέφωνο. Να πας στην Επιμελητεία για το διαγωνισμό.

- Παιδιά σωπάτε. Θα πάρουμε καινούριο αναλυτή! ανακοινώνει σε λίγο η Καίτη.

-Κι άλλο; Γιατί δε φτιάχνουν τους παλιούς;

-Ε, πώς θα πάρουν μίζα;

-Διαβάστε την προκήρυξη, συνεχίζει. Θαυμάστε τι ζητούν. Από ηλεκτρολύτες μέχρι παπάδες θα μας βγάζει. Δε γράφει όμως ούτε λέξη για εγγύηση..

-Τα ξαναπάθαμε. Παιδεύεσαι να διαβάσεις τις προσφορές βγάλεις το μειοδότη και αν δεν είναι ο δικός τους τον ακυρώνουν στο πι και φι.

-Ε πώς θα τα κονομήσουν οι άνθρωποι; Για την ψυχή της μάνας τους μας πιλατεύουν;

-Διάβασες την αναφορά; Δεν αποδίδουμε, λέει το μάξιμουμ της παραγωγικότητας! Αυτό που θέλουν είναι από τη σύριγγα στο σκουπιδοτενεκέ. Μονάχα έτσι μπορούμε ν’ αποδώσουμε περισσότερες εξετάσεις. Παραγωγικότητα! σου λέει. Μα το κρατάει η καρδιά σου; Στο κάτω κάτω έχει κάποιο αυτοσεβασμό. Άλλο να γίνει κάποιο λάθος και άλλο να τους δίνεις σκόπιμα λάθος τιμές επειδή έτσι βολεύει τη διοίκηση.

- Είδατε τι έγινε με το διαγωνισμό για τ’ αντιδραστήρια; Παιδευόμαστε δυο μήνες να βρούμε το πιο φθηνό, που νάναι ταυτόχρονα και το καλύτερο και στο τέλος μας τα γυρίζουν όλα πίσω. «Ο πάρεδρος, είπε –λέει- να πάρουμε το πιο φθηνό». Γουρούνι στο σακί λοιπόν. Αφού το λέει ο πάρεδρος! Κι αρχίζει ο μαραθώνιος.

-Γιατί δεν πάνε καλά οι Φωσφατάσες;

-Μα δεν το ξέρατε; Το στάνταρ που γράφει απέξω 200 δεν είναι 200 αλλά 100!! «Εμείς για 15 χρόνια που έχουμε την εταιρεία έτσι δουλεύουμε. Ενημερώνουμε τους πελάτες προφορικά και ποτέ δεν είχαμε κανένα πρόβλημα. Εσείς γιατί διαμαρτύρεστε;» σου λέει ο μειοδότης.

-Καθιζήσεις, ζητάτε όλο το σύστημα;; Μα εμείς με αυτή την τιμή προσφέραμε μονάχα το σωληνάκι!!

-Κοιτάχτε λοιπόν. Για το τεστ της Σύφιλης θάπρεπε νάχετε προμηθευθεί και τον ειδικό μας αναδευτήρα!

-ASTO. Τι δηλαδή ποσοτικό προσδιορισμό; Εμείς ποιοτικό προσφέραμε.

-Μη σας νοιάζει! Όλα θα ρυθμιστούν. Μπορεί να μη σας φέρνουμε καλά αντιδραστήρια –στο κάτω κάτω μειοδότες είμαστε, τι περιμένατε;- αλλά είμαι προσωπικός φίλος του προέδρου. Κάποια λύση θα βρεθεί.

-Λοιπόν απόψε είδα ένα όνειρο, λέει ο Τασούλης. Είχα να το δω, ξέρεις από πότε Κική; Από τότε που ήμουν ερωτευμένος με τη Λένα.

-Από την πρώτη κρίση της τρέλας του, τότε που είμαστε συμφοιτητές στο Πανεπιστήμιο, μου μουρμουρά η Κική συνωμοτικά. Τότε που την απείλησε με καραμπίνα.

- Είδα ότι έκανα έρωτα με τη γυναίκα που επιθυμώ, συνεχίζει και μου ρίχνει παρακλητικές ματιές.

Και μένα τα όνειρά μου πάντα πιάνουν, συμπληρώνει.

Δημοσιεύτηκε στα πλαίσια του Πανελλήνιου Ιατρικού Συνεδρίου της Ιατρικής Εταιρείας Αθηνών στο έντυπο «Η εφημερίδα του Συνεδρίου» 13 Μαΐου 1992

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου