Άχαρη νιότη

                             

Άχαρη νιότη

Τι αυταπάτες μας νανούριζαν τότε που χάραζε ο κόσμος! Το Δίκιο μαχαίρι δίκοπο και το Καλό ο Πολικός μας. Γλυκιά εύπλαστη ζύμη η ζωή κι οι άνθρωποι καλόγνωμοι μοιράζονταν τη μπουκιά, ξοδεύονταν για τ’ αύριο, πέταγαν την καρδιά τους βότσαλο σ’ ερωτικό πηγάδι. Μούσκευαν μ’ ιδρώτα το ψωμί και μ’ αίμα τις ελπίδες. Γεφύρια όλη η πλάση έδειχνε. 

Τίποτε δεν κατέχαν πέρα απ’ τη γύμνια της αγάπης Τίποτε δεν ξεπούλαγαν περ’ απ’ την παρηγόρια της λευτεριάς Ήμεροι κι υποταχτικοί όργωναν το χώμα κι αμύνονταν στα λογής λογής θεριά συμπυκνωμένοι σ’ ένα γρόνθο. Πορεύονταν στ’ ανηφόρι, λέγαμε. Έτσι τα μάτια μας έβλεπαν. Έτσι ίσως ποτέ δεν έμοιαζε. ο κόσμος. Ζεμένοι στο μαγγανοπήγαδο ελπίζαμε να φέρει στο φως το νερό του ιδεαλισμού που θ’ άρδευε τις ερήμους του κόσμου. Κάπως έτσι ζήσαμε. Κενό, το αίσθημα έλλειψης βάρους, όπου η προσμονή του Αύριο ήταν η μοναδική ελπίδα κι οι ονειροπολήσεις συντροφιά με ήρωες δανεισμένους από βιβλία και ταινίες υποκαθιστούσε τους αληθινούς φίλους.

 Άχαρη νιότη. Δε διάβηκε με τις γενιές. Την αναγνωρίζεις και σήμερα στο βλέμμα των παιδιών που πια δεν έχουν ούτε την ελπίδα για παρηγοριά. Παρέες, κενά κορμιά που μπουκώνουν τη δίψα επικοινωνίας με στάχτη, ούτε μια ψυχή να εμπιστευθείς, ούτε μια αγάπη για ν’ απαγκιάσεις. Πολυμακαρισμένη άδεια νιότη. 

Κι έπειτα για τους τυχερούς η αθωότητα του έρωτα συμπυκνώνεται σε χειροπιαστή ευτυχία. Μιαν ευτυχία αυτάρκη και στενόκαρδη, που όμως δεν αργεί να φυλλορροήσει με την πλήξη της συνήθειας. 

Και μετά φάσεις οργασμού δημιουργίας και αθεράπευτου ρομαντισμού. Ηρωικοί ενθουσιασμοί που σμίγουν με την Ιστορία και λουφάζουν μόλις η εξουσία διαβρώσει τα προσωπεία της ανιδιοτέλειας. 

Η στάχτη της ματαιότητας κάλυψε την απογοήτευση από την αποκάλυψη του τέρατος που έτρεφε ο ιδεαλισμός μας. Έκθαμβοι ανακαλύψαμε ότι Σίσυφοι βρεθήκαμε ξανά στην αρχή του δρόμου. Παραλάβαμε ένα φρούριο άτεγκτων κανόνων και αποδίδουμε ένα εικονικό μετείκασμα. 

Γενιά της αβεβαιότητας και των διαψεύσεων δεν έχουμε να παραδώσουμε στους επιγόνους τίποτε πέρα από τις αμφιβολίες μας.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου