Μιλένα

        ΜΙΛΕΝΑ

Η Περούτζια με σημάδεψε. Μεθοδικά, μ' απανωτές νυστεριές ερέθιζε τ' όστρακο για να βλαστήσει το μαργαριτάρι. Κατάστρεφε αργά μα σταθερά κάθε μου βεβαιότητα. Διάβρωνε κάθε μου δόγμα

"Μπορούμε να δούμε τις σκοτεινές πλευρές του εαυτού μας μόνο αν προσπαθήσουμε να γίνουμε διάφανοι για τους άλλους" έλεγε κείνη την εποχή ο Σάρτρ κι εγώ γινόμουν διάφανος για το χατήρι της Μιλένας, που ήλθε και χάθηκε όπως τ' αστέρια πέφτουν.

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ένα ζήτημα διαρκούς αναζήτησης. Όλα υποτάσσονται στην αναγκαιότητα της Μοίρας. Η τροχιά μας είναι προκαθορισμένη ακριβώς όπως συμβαίνει με τ' αστέρια. Οι ίδιοι κανόνες μας σφιχτοδένουν. Και τι έγινε επειδή έχουμε συνείδηση του παρελθόντος και του μέλλοντος; Και ποιος μας βεβαιώνει ότι τα ζώα δε βιώνουν με την ίδια αγωνία την προοπτι­κή του θανάτου τους; Γιατί νά 'μαστέ πιο ελεύθεροι απ' το πειρα­ματόζωο στο κλουβί του κάθε τρελού επιστήμονα; Ποιος μας βεβαιώνει ότι οι Εβραίοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν ήταν το ίδιο εξαρτημένοι με το λιοντάρι στο κλουβί; Επειδή είμαστε άνθρωποι πασχίζουμε να καλύψουμε τις αδυναμίες μας με θεωρίες υπεροχής τόσο πλαστές όσο και οι παλιότερες απόψεις μας ότι η γη είναι το κέντρο του κόσμου. Η πορεία κάθε ανθρώπου κι η πορεία της Ιστορίας εξαρτώνται και διέπονται από τους ίδιους νόμους που δημιουργούν κι εξαφανίζουν αστέρια στους γαλαξίες, που μεταλλάσσουν τα κύτταρα και γεννούν τις μεγαλοφυίες και τα τέρατα Εναλλαγή ύλης και ενέργειας. Τίποτε δε χάνεται πέρα απ' την ατομικότητά μας. Όσο την έχουμε, ας βαυκαλιζόμαστε μ' αισθήματα μεγαλείου, ας καμωνόμαστε τους μικρούς θεούς. Αύριο θά 'ναι πολύ αργά για τέτοια παιχνίδια. Θα τα σκεπάζει όλα ο θάνατος.

Οι άνθρωποι δεν είναι παρά το σύνολο των συμπτώσεων που τους παράγουν. Η Περούτζια με δίδαξε ν' αμφισβητώ τις αυθε­ντίες. Αν κατά τους υπαρξιστές ο άνθρωπος είναι το σύνολο των πράξεων του και υπάρχει μόνο εφ' όσον ολοκληρώνεται, η Περούτζια με βοήθησε να ολοκληρωθώ. 0 Φρόυντ έλεγε ότι το κάθε τι στην ύπαρξη έχει ένα νόημα και τίποτε στη ζωή δεν είναι πραγματικό τυχαίο. Αντίθετα ο Μαρξ πάλευε να με πείσει ότι το άτομο είναι ο περίγυρος του.

Και βέβαια διαφωνώ. Όλα είναι τυχαία και το ίδιο το άτομο δεν είναι παρά το αποτέλεσμα μιας τυχαίας ανάμειξης χρωματοσωμά­των κι η ίδια του η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο από την έκφραση ενός συνόλου από αστάθμητους παράγοντες. Ποτέ δε θα υποτά­ξουμε με τη λογική τη ζωή γιατί ακριβώς αυτός ο αστάθμητος παράγοντας, η Τύχη, θα παρεμβαίνει ανατρέποντας θεαματικά όλες μας τις ωραίες σχηματοποιήσεις.

Η Ιστορία γεννάει τους ηγέτες και ξερνάει τις μεγαλοφυίες στον αφρό ή τις βυθίζει στον Άδη, ανάλογα με την πορεία των ρευμά­των της.

Η Μιλένα μου χάρισε τον "Επαναστατημένο άνθρωπο" του Καμύ, λέγοντας ότι θα μού 'ρθει γάντι. Εκείνη θαύμαζε το Σάρτρ. Πίστευε όπως κι εγώ ότι η πολιτική, κάθε πολιτική, είναι καταπίεση και ότι και στους καλύτερους κόσμους, ο ανθρωπισμός δεν είναι τίποτε άλλο από ένα γλυκό όνειρο. Όμως έλπιζε στο μέλλον του μαρξισμού γιατί, έλεγε, τα μαρξιστικά κράτη προβλέπουν τη μελ­λοντική τους εξαφάνιση. Αυτό κατά την άποψή της δικαιολογούσε τις φρικαλεότητες του Στάλιν.

Συντασσόμουν με τις απόψεις του Καμύ. Μη πιστεύοντας ότι η Ιστορία έχει κατεύθυνση και νόημα, αρνιόμουν ν' αποδεχθώ τον εξαναγκασμό της βίας. Δε μπορούσα να θυσιάσω το Τώρα στ' όραμα του Αύριο, γιατί πιστεύω ότι ο άνθρωπος δε μπορεί να πετύχει το απόλυτο. Αρνιόμουν να δω τον άνθρωπο περιορισμένο σ' ένα κοινωνικό λογικό ον, σαν αντικείμενο που υπόκειται σε μετρήσεις. Αφού η Ιστορία δεν έχει σκοπό πώς μπορούμε να περιορίσουμε την ανθρώπινη πορεία σαν καταγραφή της ιδιοκτη­σίας των μέσων παραγωγής; Για μένα το πρόβλημα ήταν να συν­δέσω την ατομική μου ζωή με την Ιστορία του ανθρώπινου γένους. Το κλειδί βρισκόταν στο αίσθημα που μου γεννούσε η Περούτζια κϋι στην οδύνη που για πρώτη φορά με σημάδεψε η απουσία μιας

γυναίκας, της Μιλένας.

Η Μιλένα ήταν μια γυναίκα με πλούσια ερωτική συγκομιδή. Ήμουν απλώς ένας από τους εραστές της. Δεν έμοιαζε καθόλου με την Άννα. Για τη Μιλένα ο έρωτας ήταν κάτι απλό και φυσικό. Κάτι που γινόταν εύκολα με τον καθένα Τόσο απλό σαν τα βιβλία που δανειζόμαστε ο ένας απ' τον άλλο και συζητούσαμε μετά. Έτσι ανοιχτά μιλούσε και για τις ερωτικές της εμπειρίες. Με δια­σκέδαζε ο ξέγνοιαστος τρόπος που έκρινε τους άντρες. Είχε μιαν αφελή αθωότητα. Δεν έδειχνε να μας εκτιμά σαν είδος. Μας έβαζε όλους στο ίδιο τσουβάλι. Δεν εξαιρούσε ούτε μένα από την κριτι­κή της. Σκεπτόμουν πόσο θα είχε υποφέρει για να καλύψει με γέλιο τον πόνο. Την άφηνα να μου ιστορεί ξέροντας ότι αυτό την ανακούφιζε, όσο κι αν κάτι τέτοιο δεν θα το παραδεχότανε ποτέ. Γελούσε κοροϊδευτικά:

— Μα όλοι από την ίδια κασέτα ψωνίζετε για να κάνετε καμάκι; Το ίδιο πάντα κλισέ! Η ίδια τακτική! Λες και διαβάσατε όλοι απ' το ίδιο εγχειρίδιο του καλού ψωνιστηριού.

—  Και σεις το ίδιο όμως ανταποκρινόσαστε, απαντούσα για να την κεντρίσω πιο πολύ.

Διαφωνούσε έντονα.

—  Κάθε γυναίκα είναι διαφορετική, έλεγε. Είμαι διαφορετική στον καθένα από τους εραστές μου. Ανταποκρίνομαι σ' αυτό που θέλει νά 'μαι. Καθρεφτίζω τις επιθυμίες του. Για όσο καιρό μου κάνει κέφι.

— Όμως και μεις το ίδιο ακριβώς κάνουμε.

— Αποκλείεται, επέμενε. Είσαστε μονοσήμαντοι στο κρεβάτι. Τα ίδια κάνετε με όλες μας. Το έχω συζητήσει με τις κοπέλες που έτυχε να έχουμε τον ίδιο εραστή. Δε σας νοιάζει παρά να ικανο­ποιείτε το πολύτιμο όπλο σας. Αδιαφορείτε για το πώς νιώθει η γυναίκα που έχετε πλάι σας. Μας βλέπετε ακριβώς όπως μας περι­γράφει ο Μπουκόφσκι. Πάντως όχι σαν ανθρώπινα όντα. Μάλλον σαν μηχανάκια ηδονής ή αναπαραγωγής, πριν ή μετά το γάμο. Δε φαντάζεσαι όμως πόση πείρα ζωής απόκτησα εγώ μέσα από το κρεβάτι. Μέσα απ' το σεξ ανακαλύπτω ακόμη τον ίδιο μου τον εαυτό ενώ χάρη στο σεξ εκτίμησα σωστότερα τα σωματικά μου προσόντα. Μας έχουν κομπλεξάρει με τις κορμάρες των διαφημί­σεων. Κάθε γυναίκα νιώθει άσχημα μπροστά στην αθέλητη σύγκριση. Κι εγώ στην αρχή ντρεπόμουν για το μικρό μου στή­θος, αυτό που εσένα τόσο σε συναρπάζει. Έπειτα είχα και τον πατέρα μου που με ζάλιζε ότι έχω κοκαλιάρικο λαιμό. Κάμποσα χρόνια πάλευα να τον κρύψω με φουλάρια και γιακάδες κατά τις επιταγές των περιοδικών μόδας "Πως να καλύψετε τις ατέλειες και πως να τονίσετε τα θετικά σας σημεία". Δεν υπάρχουν θετικά κι αρνητικά. Αυτό που απωθεί τον ένα είναι αυτό που ελκύει κάποιον άλλο. Έτσι πέταξα τα φουλάρια όταν γνώρισα κείνο το συμφοιτητή μου που δε μπορούσε να ξεσηκωθεί αν δε σκέπαζε πρώτα με φιλιά "τον εφηβικό σαν κύκνου λαιμό μου". Η κοιλιά είναι ένα άλλο ενδεικτικό σημείο. Σε μας τις γυναίκες αυξομειώνεται συχνά στη διάρκεια του κύκλου μας. Οι περισσότεροι άντρες σαγηνεύο­νται με τη μεταβαλλόμενη καμπύλη της κοιλιάς μου. Ο πισινός μου είναι σταθερά ελκυστικός. Τόσο που κάθε φορά που κάποιος εκθειάζει τα προσόντα του σκέπτομαι γελώντας "Εντάξει μας τά 'παν κι άλλοι". Μέχρι και κείνη την ελιά που έχω κάτω απ' το στή­θος βρέθηκε κάποιος να υμνήσει πάνω που είχα αποφασίσει να τη βγάλω μετά όσα μας ζάλισαν για την κακοήθη εξαλλαγή των σπί- λων.

"Να λοιπόν που οι άντρες νοιάζονται", θα μπορούσες να μου πεις. Μα δεν το κάνετε, αγόρι μου, για μας! Τον ίδιο σας τον εαυτό παραμυθιάζετε. Είναι γιατί σχεδόν όλοι οι άντρες ταυτίζουν το "εγώ" τους με το συγκεκριμένο όργανο. Το βαφτίζουν με υπο­κοριστικά κι απαιτούν να τους διαβεβαιώνεις ότι είναι τ' ομορφώτερο και μεγαλύτερο που γνώρισες. Για να πετύχουν αυτή τη δια­βεβαίωση υμνούν τα σωματικά σου προσόντα που συντελούν στην εντυπωσιακότερη εμφάνιση του δικού τους οργάνου. Γιατί, πες μου ειλικρινά. Εσύ, με τις τόσες εμπειρίες συνάντησες ποτέ γυναίκα, που να ρωτά αν το δικό της όργανο είναι το ομορφότερο στον πλανήτη;

Κι έπειτα η σχέση σας με τον "άλλο". Δηλώνετε το σεβασμό και την εκτίμησή σας για κείνον που δε σας ενδιαφέρει να του ξερι­ζώσετε τη ζωή με μια μόνιμη σχέση. 0 άλλος, που καθόλου δε σας απασχολεί όταν το πάθος είναι φρέσκο, είναι η πρώτη πρόφα­ση όταν θέλετε να διακόψετε κάποιο δεσμό που έχει πια ξεφτίσει.

Θυμάμαι έναν απ' τους εραστές μου, γιατρό, που πολύ καυχιόταν για τις ερωτικές του επιδόσεις να προσπαθεί να με πείσει για το ηθικό του ανάστημα επειδή, λέει, αν και πολλές φορές του δόθηκε η ευκαιρία, ποτέ δεν ξενοκοιμήθηκε με γυναίκες που οι άντρες τους χαροπάλευαν στο κρεβάτι του πόνου. Πίστευε στ' αλήθεια ότι έκανε μεγάλη θυσία (μερικές ήταν καλλονές, αναθυμόταν αυτάρεσκα) και παραχώρηση στην τιμή του ετοιμοθάνατου συζύ­γου. Για κείνον αυτές οι γυναίκες ήταν άξιες κάθε περιφρόνησης, αφού τη στιγμή που ο άνθρωπος τους έλιωνε σαν το κερί εκείνες κοίταγαν μόνο πως να χορτάσουν το κορμί τους. Εκείνος πίστευε ότι δεν έκλεβε όταν ο σύζυγος ήταν ισάξιος αντίπαλος. Σ' αυτή την περίπτωση δεν είχε ηθικές ενστάσεις. Μ' ένα υγιή σύζυγο ήταν δικαίωμά του κι απόφαση της κάθε γυναίκας η γοητεία της συνενοχής. Μ' έναν αντίπαλο ετοιμοθάνατο δεν είχε το σθένος ν' αγγίξει τον ίδιο απαγορευμένο καρπό, ίσως γιατί έτσι διαλυόταν η γοητεία της αρπαγής. Ήθελε να λεηλατεί κι όχι να δέχεται την παράδοση ενός κάστρου με τις πύλες ορθάνοιχτες. Και βέβαια δεν μπήκα στον κόπο να προσπαθήσω να τον πείσω ότι μπροστά στο θάνατο μόνον ο έρωτας μας διασώζει κι ότι η ευγενέστερη πράξη στη ζωή του θα ήταν να προσφέρει και να δεχθεί ευχαρίστηση από γυναίκες που διψούσαν για έρωτα ακριβώς επειδή ένιωθαν στο σβέρκο τους παγωμένο το χνώτο του θανάτου.

Βλέπεις, συμφωνώ μαζί σου ότι το σεξ είναι περιπέτεια. Όχι πάντα διασκεδαστική, αλλ' αρκετά ενδιαφέρουσα. Συμφωνώ ότι και μεις προσπαθούμε κάθε φορά ν' αφήσουμε άριστες εντυπώ­σεις, αλλά καμιά γυναίκα δε διεκδικεί επίμονα, κάθε φορά, τη συγκεκριμένη στιγμή, τη διαβεβαίωση ότι είναι η καλύτερη στο είδος, όπως κάνουν οι περισσότεροι άντρες. Και βέβαια μετά κάποιαν ηλικία και όσο το άγχος δυσκολεύει τη ζωή οι περισσό­τεροι άντρες χρειάζονται το βίτσιο για να λειτουργήσουν και είναι δυστυχώς η ηλικία που οι γυναίκες ξέρουν πια τι θέλουν από έναν άντρα. Πράξεις και όχι λόγια. Κι εδώ έρχομαι στον κατασκευα­σμένο από άντρες μύθο του Δον Ζουάν. Τόσους αιώνες προσπα­θούν να μας περάσουν το μήνυμα ότι δήθεν όλες οι γυναίκες είναι μωρόπιστες και ότι πιστεύουν στα περί έρωτος παραμύθια κάθε γκόμενου, γιατί δεν αντέχουν ν' αποδεχθούν το γεγονός ότι οι γυναίκες έχουν απαιτήσεις στο κρεβάτι κι ότι κάποιοι αρσενικοί — όχι ιδιαίτερα εύστροφοι ή γοητευτικοί— στο συγκεκριμένο πεδίο τα καταφέρνουν καλύτερα

Δε μπορώ να πω. Καθένας έχει το δικό του στυλ. Άλλος πουλάει αγριάδα και άλλος τρυφερότητα. Άλλοι σε μεταχειρίζονται σαν εύθραυστο αντικείμενο κι άλλοι σε σημαδεύουν σκόπιμα όπως τα ζώα που οριοθετούν την σεξουαλική τους επικράτεια. Άλλοι χαρί­ζουν κι άλλοι απαιτούν να δέχονται δώρα, που συνήθως δεν αξί­ζουν. Γνώρισα άντρες που είχαν ψώνιο με τα μικρόβια κι άλλους τόσο ανεύθυνους που κινδύνευες να τους εμπιστευθείς. Γνώρισα κάποιον που ούτε λίγο ούτε πολύ απαιτούσε να δει τις αναλύσεις του αίματος μου πριν προχωρήσει και μάλιστα μου σύστησε και το δικό του γιατρό! Γνώρισα σαδιστές και μαζοχιστές, γρήγορα πιστόλια και πριαπιστές, σκληρά κορμιά και πλαδαρά και όργανα κάθε μεγέθους, σχήματος, χρώματος και υφής. Θυμάμαι κάποιον που μου ριχνόταν μόνο όταν η ομάδα του έβαζε γκολ. Χαζεύαμε στην τηλεόραση και με το γκόλ μ' έριχνε με πάθος στο πάτωμα Εδώ και τώρα και γρήγορα μη χάσει την επόμενη φάση. Γελάς; Δεν ήταν για γέλια. Ούτε που κατάλαβε γιατί του έδωσα τα παπούτσια στο χέρι. Με κυνηγούσε από πίσω κλαίγοντας σα μωρό. Αν τους τη δίνεις πολύ αρχίζουν να σε θεωρούν κτήμα τους και θέτουν απαγορεύσεις. "Αυτό ορκίσου μου ότι δε θα το κάνεις με κανέναν άλλο" λένε ή "Θέλω να θυμάσαι ότι σε γάμισα μέχρι τις τρίχες των μαλλιών σου" ή σε λογιότερη εκδοχή "Θέλω να χωθώ σε κάθε σου κύτταρο", " Θέλω να μπω στις κόρες των ματιών σου" ή "Θέλω να σε ξεσχίσω μέχρι να σου βγουν τα μάτια". Είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Παραλλαγές λόγω διαφορετικής κουλτούρας της ίδιας αντίληψης. Τελικά όλοι εκστασιάζονται να σε λένε "πουτάνα" τη στιγμή που καταλήγουν, εφ' όσον φυσικά δεν είσαι η νόμιμή τους σύζυγος.

Δεν ταιριάζω με κανένα. Απαιτώ την ισοτιμία στο κρεβάτι κι αυτό κανένας άντρας δεν το ανέχεται. Ούτε και συ. Η γεύση κάθε ανθρώπου διαφέρει. Κι η οσμή. Αυτή σε φέρνει κοντά σε κάποιον άντρα. Κι είναι ηλίθιο που προσπαθούν να καλύψουν ή να υποκα­ταστήσουν με αποσμητικά το συγκλονιστικό άρωμα του καθαρού ιδρώτα της αντρικής επιθυμίας.

Δε σας κατηγορώ. Έτσι μας έπλασαν γυναίκες και άντρες οι τόσοι αιώνες κοινωνικής ανισότητας. Επειδή όμως είμαι ρωμαία με εκνευρίζει το παραμύθι των παπάδων ότι δήθεν ο Χριστός εξύψω­σε τη γυναίκα κι ότι προηγούμενα στο ρωμαϊκό δίκαιο οι γυναίκες ήταν απλώς πράγματα. Σε πληροφορώ ότι η θέση των γυναικών στη Ρώμη ήταν πολύ καλύτερη απ' ότι στην Αθήνα. Γι' αυτό και συ είσαι πολύ ανατολίτης για τα δικά μου γούστα. Από τον 5ο π. Χ. αιώνα είχε νομικά στη Ρώμη καθιερωθεί ο ελεύθερος γάμος, έτσι που η γυναίκα διατηρούσε την περιουσία της κι αφού δεν υποτασ­σόταν στην απόλυτη κυριαρχία του συζύγου, το διαζύγιο ήταν και για κείνη εύκολο. Όλα, αγόρι μου, πάντα έχουν σχέση με την οικονομική δύναμη. Ανέκαθεν όταν ένας άντρας παντρευόταν μια βαθύπλουτη ήξερε ότι έχει το δικαίωμα ν' απολαμβάνει τα πλούτη της, μόνο υπό τον όρο ότι θα της παρέχει απόλυτη ελευθερία. Έτσι ξεκίνησε το καθεστώς που τόσο ξένισε το λόρδο Μπάυρον καθ' οδόν προς την Ελλάδα, όταν ανακάλυψε ότι εδώ κάθε καθω­σπρέπει γυναίκα είχε οπωσδήποτε, εκτός από τον πολυάσχολο σύζυγο κι ένα επιτήδειο εραστή. Βλέπεις το ηθικό και το ανήθικο διαφέρουν από τόπο σε τόπο κι από εποχή σε εποχή.

Πιστεύω πάντως ότι η θέση της γυναίκας είναι η συνισταμένη της επιλογής του συνόλου των γυναικών σε κάθε τόπο. Δεν πιστεύω σε βίαιες αλλαγές, ειδικά στις τριτοκοσμικές χώρες. Θυμάμαι μια φίλη μου από τη Σομαλία που είχε υποστεί κλειτοριδεκτομή και πίστευε ότι έτσι ήταν ελκυστικότερο και πιο εύοσμο το μπουμπούκι του φύλου της, αν και μαία, μιλούσε με αηδία για τα γεννητικά όργανα των ευρωπαίων γυναικών —"Είναι σαν της αγελάδας" είπε χαρακτηριστικά—, δεν είχε νιώσει ποτέ οργασμό λόγω της φριχτής, για τα δικά μας δεδομένα, επέμβασης αλλά πίστευε ότι πρέπει να γίνεται. "Πώς εσείς τρυπάτε τ' αυτιά σας για να φορέσετε σκουλαρίκια;" ρωτούσε αφοπλιστικά. Δούλευε τόσα χρόνια στην Ευρώπη, ήταν παντρεμένη μ' ευρωπαίο, αλλά ήθελε στην κόρη της να γίνει σε νοσοκομείο η επέμβαση. "Όχι όπως έγινε βέβαια σε μένα από πρακτική γυναίκα στο χωριό με αγκάθια αντί για βελόνες, έτσι που για ένα μήνα παιδευόμουν από τη μόλυνση". Η ίδια μου είχε περιγράψει την απερίγραπτη ταλαιπωρία της διακόρευσης της κι είχε παραδεχθεί ότι όλες οι γυναίκες στη χώρα της μισούν τον πρώτο άντρα τους, αλλά δεν παραδεχόταν ότι αυτό οφείλεται στο σοκ της πρώτης επαφής, αλλά στο γεγο­νός ότι ο πρώτος σύζυγος επιβάλλεται από τον πατέρα. "Μετά όμως είμαστε ελεύθερες να χωρίσουμε και να ξαναπαντρευτούμε, πολύ πιο ελεύθερες από αρκετές ευρωπαίες", κατέληξε.

Δεν την πιστεύω. Όμως κι εγώ στη θέση της, μέλος ενός έθνους που έγινε πολλές φορές το πειραματόζωο των δυτικών, που πάντα για το καλό της χώρας έφεραν αλλαγές καταστρεπτικές στον τόπο, δε θά 'θελα να δω την ιστορία να επαναλαμβάνεται και με πρόσχημα τη θέση των γυναικών. Αυτό το υπερβολικό ενδια­φέρον των φεμινιστριών μου θυμίζει το ζήλο του ιεραπόστολου. Ό,τι είναι καλό για μένα δεν είναι απαραίτητα καλό για όλους. Οι αλλαγές είναι αναπόφευκτες κι η Μοίρα σημαδεύει την τύχη κάθε ανθρώπου.

Δε θά 'θελα να ζω σε χαρέμι, ούτε σα βασίλισσα. Είμαι βέβαιη ότι στ' όνομα του Ισλαμισμού σήμερα γίνονται εγκλήματα σε βάρος των γυναικών, όπως παλιότερα γινόντουσαν από την Ιερά Εξέταση στ' όνομα του χριστιανισμού. Δεν ευθύνονται γι' αυτό, ούτε ο Χριστός, ούτε ο Μωάμεθ. Κι η ομορφότερη θεωρία μπορεί να εξελιχθεί στην χειρότερη πρακτική και χρειάζεται χρόνος για να ωριμάσουν οι αλλαγές. Ο Πάπας είναι μισογύνης κι η δυτική εκκλησία είναι χειρότερη κι απ' τη στυγνότερη δικτατορία. Απορώ για όλες αυτές τις γυναίκες που τρέχουν παραληρώντας από ενθουσιασμό στον Πάπα να τις ευλογήσει. Για μένα ο Πάπας είναι ο χειρότερος τσαρλατάνος. Στ' όνομα του θεού της αγάπης και της ισότητας εξακολουθεί και καταπιέζει ολόκληρους λαούς, προκλητικά διακηρύσσοντας ότι μόνο αυτός είναι ο γνήσιος εκφραστής της θεϊκής βούλησης.

Απεχθάνομαι τις ίντριγκες για την εύνοια του κάθε αρχηγού, άντρα ή γυναίκα. Η ερωτική σχέση αναπόφευκτα είναι κτητική, ακόμη και ανάμεσα σ' ομοφυλόφιλους. Υπήρξε μια τάση στο φεμινιστικό κίνημα, που υποστήριζε ότι για όλα φταίνε οι άντρες. Όμως και οι λεσβίες στην ερωτική τους σχέση είναι το ίδιο κατα­πιεστικές με κάθε εραστή, όπως υπάρχουν γυναίκες που ζουν εκμεταλλευόμενες το αντρικό πάθος για τη γοητεία που εκθέτουν, όπως οι κούκλες στη βιτρίνα.

Θυμάμαι ένα χαριτωμένο ανέκδοτο από την Ιστορία της Ρώμης, νομίζω απ' τον Κάτωνα που μιας και ήταν από τους μεγαλύτερους μισογύνηδες το διηγήθηκε σε ένα ακροατήριο από στρατιώτες. Ήταν η εποχή λέει που οι συγκλητικοί επιτρεπόταν να παίρνουν τ' αγόρια τους στη Σύγκλητο για να μαθαίνουν. Έτσι και ο μικρός Παπίριος πήγε με τον πατέρα του κι όταν το βράδυ γύρισε στο σπίτι η μάνα του τον ρώτησε τι συζητούσαν όλη μέρα Εκείνος για να κάνει κέφι, της είπε ότι συζήτησαν "Τι θα ήταν προτιμότερο να θεσπίσουν να έχει ένας άντρας δυο γυναίκες ή το αντίθετο". Η αφελής —κατά τον Κάτωνα— κυρά πήρε σβάρνα τα σπίτια των συγκλητικών έτσι που το πρωί οι κύριοι βρήκαν το δρόμο τους αποκλεισμένο από πλήθη γυναικών που ούρλιαζαν υστερικά "Η γυναίκα πρέπει νά 'χει δύο άντρες, όχι το αντίθετο". Έτσι ο έξυ­πνος Παπίριος ήταν το τελευταίο παιδί που μπήκε στη Σύγκλητο, ενώ σε μένα έμεινε απ' όλη αυτή την ιστορία, η δυναμική διεκδί­κηση ενός τόσο προωθημένου αιτήματος από τις αδύναμες υποτί­θεται Ρωμαίες. Μην ξεχνάς ποτέ, φίλτατε Αθηναίε, ότι η πρώτη διαδήλωση γυναικών έγινε το 195 π. Χ. για να ανακληθεί ο νόμος του Γάιου Οππίου κι έκανε το δύστροπο Κάτωνα να εκφωνήσει ένα δριμύ κατηγορητήριο κατά των γυναικών στο οποίο ανάμεσα στ' άλλα αποκάλυπτε τον αληθινό φόβο κάθε άντρα: την τελική ανωτερότητα της γυναίκας με τα λόγια: "Χαλιναγωγείστε την αχα­λίνωτη γυναικεία φύση και το αδάμαστο θεριό που κλείνει μέσα της... Αμέσως μόλις αρχίσουν να εξισώνονται με σας θα γίνουν ανώτερες", για να καταλήξει πικρά "Όλοι οι άντρες εξουσιάζουν τις γυναίκες, εμείς εξουσιάζουμε όλους τους άντρες και ποιος εξουσιάζει εμάς; Οι γυναίκες μας".

Και βέβαια αυτό ήταν ψέμα. Ήταν ένα από τα ψέματα που ακόμη και σήμερα πουλούν οι συντηρητικοί που προσπαθούν να πείσουν τη γυναίκα να γυρίσει στο σπίτι όπου και είναι το βασίλειο της. Ξεχνούν να πουν ότι χωρίς οικονομική αυτάρκεια κανένας άνθρω­πος, άντρας ή γυναίκα δεν είναι λεύτερος. Κι εδώ σου θυμίζω την άλλην εξωφρενική ιστορία του Κάτωνα του νεώτερου, που όταν ο εξηντάρης Ορτήνσιος ζήτησε το χέρι της κόρης του κι εκείνος αποκρίθηκε ότι δε μπορούσε, αφού η κόρη του είχε ήδη ένα ευτυ­χισμένο γάμο, ο γέρος απτόητος συνέχισε ζητώντας να παντρευ­τεί τη γυναίκα του Κάτωνας Μαρκία, με την οποία είχε ήδη απο­κτήσει τρία παιδιά κι ο Κάτωνα απάντησε "Ασφαλώς, αν συμφωνεί ο πατέρας της". Ο πατέρας συμφώνησε. Η Μαρκία προφανώς δε ρωτήθηκε κι ο Κάτωνας παρέδωσε τη νύφη στο γέρο γαμπρό στην τελετή του γάμου. Το πιο εξωφρενικό σ αυτή την ιστορία είναι το χάπυ έντ. Ο γέρος γρήγορα πέθανε κι η Μαρκία ξαναπαντρεύτηκε πολύ πλουσιότερη τον Κάτωνα. Είχε άλλην επιλογή με τρία παιδιά ομήρους;

Πιστεύω ότι στη θέση της θα ήμουν εκδικητική. Καταλαβαίνω περισσότερο τη Μήδεια, τη Μεσσαλίνα και την Ποππαία, την Ιουλία και τη Λιβία, μισώ την υποκρισία της αγίας!! Ελένης και συμπονώ τη Φαύστα. Κρατώ ένα απόσπασμα του Πλούταρχου "Ένας άντρας που στερεί από τη γυναίκα του τις απολαύσεις που απολαμβάνει ο ίδιος είναι όπως ο άντρας που παραδίνεται στον εχθρό και λέει στη γυναίκα του να εξακολουθήσει να πολεμά". Κι αυτό το τέχνασμα πολλές φορές το έχουν εφαρμόσει οι άντρες σε κάθε λογής πόλεμο.

 Απόσπασμα 6η συνέχεια από "Ονείρου απατηλότερα"