Το κάρο με το ψωμί της ανθρωπότητας

Το κάρο με το ψωμί της ανθρωπότητας

«Η ανθρωπότητα γίνεται υπερβολικά θορυβώδης και βιομηχανική, δεν έχει πολλή ψυχική γαλήνη», παραπονείται ένας ξεμοναχιασμένος στοχαστής. «Έστω, μα ο θόρυβος των κάρων που κουβαλούν το ψωμί στην πεινασμένη ανθρωπότητα μπορεί να είναι καλύτερος για την ψυχική γαλήνη» του απαντά θριαμβευτικά ένας άλλος στοχαστής, που τριγυρνά όλο τον κόσμο και απομακρύνεται από το συνομιλητή του με ύφος αλαζονικό. Εγώ όμως ο ταπεινός Λεμπέντεφ δεν πιστεύω στα κάρα που φέρνουν ψωμί στην ανθρωπότητα. Γιατί τα κάρα που κουβαλούν το ψωμί σ’ όλη την ανθρωπότητα, αν δεν υπάρχει στην πράξη τους αυτή μια κάποια ηθική βάση μπορεί να εξαιρέσουν με πολλή ψυχραιμία ένα σημαντικό τμήμα της ανθρωπότητας» Φ. Ντοστογιέφσκι «Ο ηλίθιος»

Αυτό το απόσπασμα γραμμένο πριν από 150 χρόνια επικαιροποιείται εξαιρετικά με τις πρόσφατες οικονομικές εξελίξεις μέσα στην ΕΕ και ειδικότερα στην Ελλάδα.

Τον 19^ο αιώνα οι αισιόδοξοι διανοούμενοι έλπιζαν ότι τα δεινά της εκβιομηχάνησης θ’ απέδιδαν τουλάχιστον την κοινωνική ισότητα. Και όμως δυο αιώνες μετά και οι θόρυβοι του «πολιτισμού» δεν καταλάγιασαν και η πείνα αντί να μειώνεται στην ανθρωπότητα συνολικά εξαπλώνεται επιδημικά και οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι κι οι πλούσιοι πλουσιότεροι, ενώ η τυχερή μέση τάξη απολαμβάνει τα χρυσά δεσμά της υποταγής.

Τα πρόσφατα στοιχεία του ΟΗΕ παραμένουν συγκλονιστικά, όσο και τα παλαιότερα, απλώς εμείς στην Ελλάδα τώρα έχουμε λόγους να τα υπογραμμίζουμε γιατί μας αγγίζουν πια προσωπικά. Το 80% της ανθρωπότητας ζει με λιγότερο από 10$ την ημέρα, ενώ το φτωχότερο 40% του πληθυσμού της γης καταναλώνει μόλις το 5% του παγκόσμιου πλούτου, όταν το πλουσιότερο 20% καταναλώνει τα ¾  του παγκόσμιου εισοδήματος. Ένας στους οκτώ κατοίκους της Γης υποσιτίζονται. 22.000 παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα από πείνα και εύκολα ιάσιμες νόσους, ενώ 1 στα 2 παιδιά  ζει μέσα στη φτώχεια (1 εκατομμύριο από τα 2.2 εκατομμύρια παιδιά του πλανήτη).

20 χρόνια μακροβιότεροι είναι οι κάτοικοι των αναπτυγμένων χωρών. Και αυτά τα 20 επιπλέον χρόνια δε χαρίστηκαν από κάποιο θεό, αλλά λεηλατούνται από τις ζωές 800 εκ ανθρώπων, που υποσιτίζονται και δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρά νερό και υπηρεσίες υγείας.

Αυτά τα στοιχεία τα διαβάζαμε και παλαιότερα και τότε σηκώναμε αδιάφορα τους ώμους. Τι μπορούμε να κάνουμε; λέγαμε.  Αυτά έχει η ζωή! Υπάρχουν και τα χειρότερα, όπως και τα καλύτερα. Και πάντως εδώ στην ψωροελλαδίτσα ποτέ δεν είμαστε στα καλύτερα. Αν είναι να δώσουν κάποιοι ας δώσουν οι πιο πλούσιοι. Εμείς τουλάχιστον και κάρτες της UNISEF αγοράζουμε και στους εράνους δίνουμε. Έχουμε λοιπόν τη συνείδησή μας ήσυχη. Μήπως εμείς θα σώσουμε τον κόσμο;

Το συνταρακτικό ανέκαθεν ήταν η «πολλή ψυχραιμία» με την οποία γίνεται η «χωρίς ηθική βάση» κατανομή του φορτίου του κάρου του Ντοστογιέφσκι. Το κάρο της Τεχνολογίας μπορεί ν’ ανέβασε τον άνθρωπο στ’ αστέρια μα δεν τα κατάφερε να τον ανεβάσει στο ύψος του Ανθρώπου. Οι δορυφόροι μπορεί να γεφύρωσαν τον πλανήτη, το Ιντερνετ να εισέβαλε στην ιδιωτική μας ζωή αλλά οι διαφορές ανάμεσα στα έθνη και τους ίδιους τους λαούς διογκώνονται αντί να διευθετούνται. Κανείς δεν είναι πρόθυμος να προσφέρει από το πλεόνασμά του και όλοι διεκδικούν το καλύτερο κομμάτι από τη δυστυχώς πεπερασμένη πίτα της γήινης γονιμότητας.

Με πόση ψυχραιμία παίζονται τα πολιτικά παιχνίδια! Με πόση ανηθικότητα πυροδοτούνται διαφορές και κατασκευάζονται στερεότυπα.

Η τεμπελιά των PIGS ευθύνεται για την χρεωκοπία τους. Η διαφθορά βρίσκεται στο DNA τους, λένε ξεχνώντας ότι γερμανικές ήταν οι εταιρείες που δωροδοκούσαν τους απανταχού αξιωματούχους για να υπογράψουν τις γιγάντιες συμβάσεις.

 Όπως ο φασισμός είναι φυλετικό χαρακτηριστικό των γερμανών, που δεν έχουν δικό τους πολιτισμό, ανταπαντούν οι ντόπιοι ξερόλες. Βρισκόμαστε ξανά υπό γερμανική Κατοχή και αρχίσαμε να νοσταλγούμε την κηδεμονία των ΗΠΑ. Αυτοί τουλάχιστον μας χάριζαν τα λεφτά με το σχέδιο Μάρσαλ, δε λειτουργούσαν σαν τοκογλύφοι όπως τ’ αδέλφια μας οι ευρωπαίοι, που θα έτρωγαν ακόμη βελανίδια αν δεν υπήρχαν οι αρχαίοι έλληνες!! Κι ακόμη να μας επιστρέψουν τα δανεικά και τις αποζημιώσεις την ώρα, που μας στραγγίζουν το αίμα οι νέοι μας δυνάστες.

Είναι μοιραίο λοιπόν νάναι έτσι άδικα πλασμένος ο κόσμος; Πρέπει να νιώθουμε τυχεροί, που ακόμη δε γίναμε Συρία και Ιράκ, που οι δικοί μας μετανάστες φεύγουν με πτήσεις κανονικές και δε σκυλοπνίγονται στο Αιγαίο, που τους δίνουν καλοπληρωμένες δουλειές ανάλογες με τα πολλά τους πτυχία και δε δουλεύουν πια στα ορυχεία όπως οι παππούδες τους; Πρέπει να λέμε «δόξα τω θεώ» γιατί έχουμε ακόμη την υγεία μας και δε χρειάζεται να καταφύγουμε στις καταργημένες δομές του ΕΣΥ αφού δεν έχουμε πια να χρυσοπληρώνουμε ούτε την ασπιρίνη, που μας την έκοψαν κι αυτή;

Είναι το δίκιο έτσι ώστε «μακάριοι οι κατέχοντες»; Και τι κέρδισαν οι λαοί που στα προστάγματα του κουμμουνισμού προσπάθησαν να θεμελιώσουν με το στανιό της ισότητα; Και πώς κατάντησαν οι χριστιανοί, που στην αρχή τουλάχιστον διαλαλούσαν την ισότητα μέσα από την προσφορά και τη θυσία; Ναι, η απόλυτη ισότητα δε φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα. Ίσως δεν τη χρειαζόμαστε τουλάχιστον έτσι απόλυτη. Ίσως αντίθετα η ανισότητα επιβάλεται για να τραβά μπροστά ο κόσμος. Όμως «αιδώς Αργείοι»! Καμιά πρόοδος δεν είναι ανεκτή όταν ισοζυγίζεται με 14 εκατομμύρια νεκρά παιδιά να βαραίνουν κάθε «πολιτισμένο» χρόνο μας. Και είναι παράλογο όλοι αυτοί οι εγκέφαλοι που μας καταπλήττουν με τα υπερσύγχρονα οπλικά συστήματα και τις καθημερινές αλλαγές στα γκάτζετ των  ipad να μη μπορούν, αν τους αφήσουν να σκεφθούν, να βρουν τις λύσεις για το ενεργειακό, την δίκαιη κατανομή του πλούτου και βασικά για την επιβίωση της ανθρωπότητας. Γιατί αργά ή γρήγορα με την παγκόσμια πληροφόρηση για την ευημερία των λιγοστών, οι ορδές των πεινασμένων θα πάψουν να πνίγονται στα σύνορα και θα εξεγερθούν κατακλύζοντας τις χώρες της ευημερίας με το θάρρος της απελπισίας.

Τώρα που συρρικνωνόμεθα ξανά σε οικονομικά μεγέθη Βαλκανίων ας ξαναθυμηθούμε κι ας ξαναθυμίσουμε στους δανειστές που τόσο θαυμάζουν τους αρχαίους μας προγόνους ότι «κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατον». Γιατί όσο υπάρχουν άνθρωποι κανείς δεν μπορεί να νιώθει ασφαλής θωρακισμένος στα πλούτη. Η δικτατορία των αγορών θα ξεπεραστεί, από την ιστορική αναγκαιότητα. Θ’ αναδυθεί ένα καλύτερο μέλλον; Ο άνθρωπος όσο ζει ελπίζει.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου