Στεφάνια μαγιάτικα και μη

Ο Μάης στεφάνωσε και φέτος τα μπαλκόνια των πολυκατοικιών και στα φανάρια «τον πιάνουμε» κύκλο από φελιζόλ υποκριτικά λουλουδιασμένο.
 Έστω κι έτσι. Με λίγα Ευρώ, την εποχή της κρίσης, τι «Μάιο γεννήθηκα και μάγια δε φοβούμαι».
 Έτσι δοξολογούμε την Άνοιξη στο νεφόπληκτον άστυ, ενώ οι νεραντζιές κι οι ακακίες πυρπολούν μεθυστικά την ατμόσφαιρα και τα λιανοπούλια επιμένουν να δοξολογούν τον έρωτα σε δάση από μπετόν.
 Ειδικά φέτος χρειάζεται να ξέρουμε.
Ασχετα από εργατικές πρωτομαγιές ο συμβολισμός του στεφανιού δεν είναι ευφρόσυνος.

Στεφάνι, γιρλάντα περιδέραιο δεν ήταν πάντα παρά η αμφίεση του βρόγχου της Ανάγκης. Αδράστεια, Μοίρα, Τύχη, Άτη, Αίσα, Δίκη, Νέμεσις, Ειμαρμένη, οι μεταμορφώσεις των αλυσίδων του Κρόνου που σφιχτοδένουν θεούς κι ανθρώπους.
Τ’ Ολυμπιακό πάνθεον τις αντικατέστησε με το χρυσό δίχτυ του Ηφαίστου που διαλύεται με τα’ ανέμισμα της ζώνης της Αφροδίτης. Το στεφάνι που κάποτε περιέζωνε το προς θυσίαν ιερό, το φίδι της Ανάγκης, τώρα περικλείει το τέλειο στην αυτάρκη του πληρότητα.
 Όμως το τέλειο δεν είναι παρά ένα από τ’ αναρίθμητα σημεία της εξέλιξης που μεταμορφώνει χωρίς ανάπαυλα το υπαρκτό. Προσελκύει το θάνατο κι όπως δεν υπάρχει πληρότητα χωρίς υπεραφθονία (οι κρατήρες για σπονδή έπρεπε νάναι γενάτοι μέχρι της στεφάνης -υπερπλήρεις, τα ζώα για τη θυσία τέλεια) το πλεόνασμα πάντα η θυσία το διεκδικεί κι ο κύκλος κλείνει.

Στέφανα θυσίας, γαμήλια, δοξαστικά, νεκρικά, καθοριστικά, μοιραία.
Το πρώτο στεφάνι ήταν δώρο του Δία στον Προμηθέα «για να μπορεί να λέει ότι είχε θριαμβεύσει στην ατιμωρησία της ενοχής». Δεσμός ανάγκης καλύπτεται απ’ την ομορφιά και γίνεται και έπαθλο. Το δεύτερο δώρο μετά τη φωτιά του Προμηθέα στους ανθρώπους.
Κρύβει την τελειότητα, είναι κήρυκας της ιερής σιωπής, προανάκρουσμα του φόνου, κινητός ναός που επισείει τον κίνδυνο και δηλώνει την επιλογή.
 Στέφανος από άνθη, ύμνος στη μοναδικότητα της κάθε ύπαρξης. Αναντικατάστατη επειδή είναι επισφαλής, εφήμερη γιαυτό κι ανεπανάληπτη.
 Ύμνος στην αναγκαιότητα του θανάτου, στην ατέλεια του ανθρώπου που μεγαλουργεί ή καταστρέφεται στεφανωμένος απ’ την Άτη, κορδέλα της πλάνης της Αφροδίτης γιατί είναι στη φύση της ομορφιάς να διαφεντεύει τη δύναμη.
Τουλάχιστον κάθε Μάη.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου