Στο αρχαιολογικό Μουσείο


 Στο αρχαιολογικό Μουσείο

      Είμαστε συνομίληκοι, όταν σε πρωτογνώρισα στο Μουσείο. Ήσουν τ' αγόρι που θα ερωτευόμουν. Αν ήσουν αληθινός. Είχες την ομορφιά της αθανασίας και ζούσα στην παντοδυναμία των ονείρων. Δε μπορεί. Κάπου θα συναντιόμαστε στο απέραντο μέλλον μου. Θα περιβαλλόμουν το φως, ως Νεφέλη, θα στολιζόμουν κτερίσματα μυθικά, θα μαρμαρωνόμουν σ' επιτύμβια στήλη για να σε ανταμώσω. Χωρίς παρήγορο τέλος του παραμυθιού. Δε σμίγουν ατιμώρητα οι θεοί με τους ανθρώπους. 
      Στην πρώτη νιότη όλα απόλυτα. Αρκεί να σπάσουν τα δεσμά. Να υπερβούμε τα σύνορα. Προμηθέας κι ας αλυσοδεθώ στον Καύκασο. Σεμέλη κι ας πυρποληθώ στη θέα του Θεϊκού  Δάφνη και ας ριζώσω ... Μαζί θ' αλλάζαμε τον κόσμο. Όλα όσα τα νιάτα ονειρεύονται.... Αν η μαγεία διαρκούσε... Αν ζούσαμε καλύτερα από το τέλος του παραμυθιού.....
    Μισός αιώνας πέρασε και σε ξανασυνάντησα. Στο ίδιο Μουσείο να με κοιτάς με το ίδιο αποφασιστικό βλέμμα. Στοχεύεις το αιώνιο τάζοντας την αθανασία σε όποιο θνητό σε αντικρίσει. Ούτε ίχνος αναγνώρισης, ή αποδοκιμασίας. Αιώνια έφηβος εσύ κι εγώ περιβεβλημένη τη φθορά του χρόνου. Η προδοσία της ομορφιάς των ζώντων -ανθάκι του αγρού στο πρώτο φύσημα- μπρος τη σαγήνη της αιώνιας Τέχνης.

“Είναι άδικο”, σου ψιθύρισα, μα δεν αποκρίθηκες.
   Ο κόσμος γύρω μας σταθερά μεταβλητός στην επιφάνεια, διαχρονικά απαράλλαγος στον πυρήνα. Τίποτε εγώ δεν άλλαξα στον κόσμο. Η ζωή με άλλαξε συνθέμελα.
   Όχι εσένα. Ακουμπώ πια στον ώμο του θανάτου. Τρυφερά. Όπως θ' ακουμπούσα στο δικό σου ώμο. Αν ενσαρκωνόσουν... για μένα.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου  

Σχόλια


  1. Παύλος Κωνσταντινίδης Μαρία δεν συμφωνώ μαζί σου. Εσύ άνθρωπος, αυτός πέτρα. Αυτός άφθαρτος, εσύ φθαρτή. Και όμως στο μισό αιώνα εσύ προσπάθησες κάνεις πολλά για να βελτιώσεις τον κόσμο (ανθρώπους και περιβάλλον). Ταξίδεψες, μελέτησες, έγραψες, έκανες διαλέξεις. Αυτός μόνο κοιτά, δήθεν με ενδιαφέρον. Όμως δεν έχει καρδιά, δεν έχει αισθήσεις, δεν έχει όνειρα, δεν αγωνιά για το μέλλον, ούτε τον ενδιαφέρει το παρελθόν. Ίσως να ακούγεται πεζό, όμως εγώ τον καλλιτέχνη θαυμάζω, που έκανε μια πέτρα να φαίνεται τόσο ζωντανή ώστε κάνει τα κοριτσάκια να τον ερωτεύονται, γιατί σε αυτή την ηλικία βλέπεις μόνο τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, και ας είναι παγερά άδειο το εσωτερικό του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Maria Sotiropoulou Δεν είναι θέμα ερωτικό. Μάλλον ήταν η έκφραση της ζήλιας γιατί αυτά τα υπέροχα αγάλματα δεν αλλάζουν ποτέ σε αντίθεση με μας, όλους τους θνητούς

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο γιος σου στο Ναυτικό

Ο Τηλέμαχος από τη Δίβρη δεν έφυγε ποτέ

Τα Λουβιάρικα της Σαντορίνης